Βγήκε το επιτελείο του Stefanos να δείξει με καμάρι τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο μουσείο που έχουν φτιάξει για τον Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα. Εμφανίστηκε με ένα γαρύφαλλο και ένα λευκό t-shirt. Η άφιξη του Stefanos στο μουσείο μάς δίνει ένα νέο δεδομένο: Για πρώτη φορά οι ΗΠΑ και ο αμερικάνικος παράγοντας (βλέπε Stefanos) «τιμάει» τον κομμουνιστή αγωνιστή και μέλος του επαναστατικού ΚΚΕ Νίκο Μπελογιάννη. Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και η ντόπια αστική τάξη ήταν αυτοί που τον έστειλαν στο εκτελεστικό απόσπασμα μαζί με τους συντρόφους του και το έκαναν για να στεριώσουν στην Ελλάδα το σύστημα της εξάρτησης, της εκμετάλλευσης και του αντικομμουνισμού.

Tώρα με τι τρόπο θα σταθούν αυτός και οι όμοιοι του «αντάξιοι στην ιστορία του Μπελογιάννη και των αγωνιστών της δημοκρατίας μας, για να μπορέσει αυτός ο τόπος να αισθανθεί υπερήφανος για το μέλλον που θα αφήσει στα παιδιά του» είναι μια ιστορία που χρειάζεται ειδική δίαιτα λωτοφαγίας…

To ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν διαστρεβλώσει, λασπώσει, παραχαράξει ό,τι πιο τίμιο και αγωνιστικό έβγαλε ο τόπος μας και το λαϊκό κίνημα τον προηγούμενο αιώνα, όπως την ιστορία του ένδοξου ΚΚΕ, τους κάνει ακόμα πιο μισητούς στα μάτια όλων εκείνων που παλεύουν για μια λεύτερη ανεξάρτητη και σοσιαλιστική Ελλάδα αλλά και κάθε δημοκρατικό πολίτη που μπορεί πλέον να καταλάβει δια γυμνού οφθαλμού ότι αυτοί οι τυχάρπαστοι υπαλληλίσκοι των Αμερικάνων όπως ο Stefanos δεν αγωνιάν για τους εργαζόμενους και την εργατική τάξη αλλά για τη διατήρηση του ελληνικού καπιταλισμού και των συμφερόντων του κεφαλαίου…

Η μουσειοποίηση του Μπελογιάννη βολεύει μόνο όσους τον θέλουν ένα «ήσυχο» κάδρο… όμως οι ανήσυχοι Μπελογιάννηδες και το επαναστατικό ΚΚΕ δεν μπορούν παρά να εμπνέουν και να παραμένουν φάρος της νέας γενιάς μέσα στους αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στην εξάρτηση, στους ντόπιους καπιταλιστές και στους αγώνες των λαών για εθνική ανεξαρτησία και ανατροπή της βάρβαρης καπιταλιστικής πραγματικότητας.

[…] Ο Μπελογιάννης έζησε σαν τίμιος, σεμνός αγωνιστής, που όσα είχε τά δινε όλα στον αγώνα. Με δυο λόγια: Στάθηκε σ’ ολη την αγωνιστική του ζωή άξιος κουκουές, αητός, συνειδητός μπολσεβίκος, αφοσιωμένος στην υπόθεση του Λαού και όταν έπεσε απ’ τα αμερικάνικα βόλια, στάθηκε πάλι ορθός. Ακριβώς γιατί πάντα στάθηκε υποδειγματικός κουκουές, γι’ αυτό κι η πιο καλή κι άξια θύμηση στη μνήμη του είναι να φωτιζόμαστε απ’ το παράδειγμά του, να βαδίζουμε το δρόμο του, να σταθούμε άξιοι σαν κι αυτόν κουκουέδες, άξιοι μπροστάρηδες του Λαού, όπως ήταν κι αυτός. Ο δρόμος του Μπελογιάννη ήταν δύσκολος και γεμάτος εμπόδια, ήταν όμως και ο μόνος τίμιος δρόμος του παλικαριού που από μικρό παιδί είδε την καταπίεση και την αδικία και που γι’ αυτό τοποθέτησε τον εαυτό του στις γραμμές του ΚΚΕ. Γέννημα και θρέμμα του ηρωικού Μωρηά, γαλουχήθηκε με τις παραδόσεις του 1821, έθρεψε μέσα του όλη την αλυγισιά του Κολοκοτρώνη. Κι απ’ τη στιγμή που ο νεαρός Μπελογιάννης διάλεξε το δρόμο της τιμής, του χρέους, του αγώνα, δεν τον άφησε πια. Ολοκληρωτικό δόσιμο που δεν γνώρισε ποτέ δισταγμό, ταλαντεύσεις, υποχωρήσεις, τέτοια ήταν η ζωή του Μπελογιάννη. Η Αμερικανοκρατία κι ο Μοναρχοφασισμός πάνω στη μανία τους τον δολοφόνησαν. Μα βγήκαν γελασμένοι, γιατί δεν τον σκότωσαν, τον πέρασαν στην αθανασία. Και στο ΚΚΕ δώσαν ένα ακόμα φλάμπουρο, ένα δαυλό που καίει άσβυστα πλάι στους τόσους άλλους των ηρωικών αγωνιστών μας. Ο Μπελογιάννης αντίκρισε το θάνατο με το χαμόγελο γιατί ένιωθε πλάι του το Λαό. Κι ο Λαός είναι η δύναμη που φωτίζει τον άξιο αγωνιστή ατάραχος και χαμογελαστός να συντρίβει τον εχθρό, που αναγκάζει τους βασανιστές κι όταν ακόμα δολοφονούν, να σκάβουν το δικό τους το λάκκο. Γιατί όλα μπορούν να τα κάνουν, αλλά δεν μπορούν να πνίξουν το φρόνημα του Λαού. Η αδούλωτη θέλησή του για Νίκη τελικά θα τους θάψει.

Ο Μπελογιάννης έπεσε, Μα τη σημαία που κρατούσε, την άφησε ακόμα πιο ψηλά ν’ ανεμίζει, περήφανη, νικηφόρα, πάντα πιο ψηλά, προς τα ιδανικά του Λαού και της ανθρωπότητας. […]

Νίκος Ζαχαριάδης