Δεν πρόλαβε να μπει το «πενηντάρι» στον κατώτατο μισθό και να πανηγυρίσουν οι κυβερνητικοί κύκλοι με τις λογιστικές αλχημείες τους… Μια τιποτένια, δηλαδή, αύξηση σε σύγκριση με τις αυξήσεις των προϊόντων στα ράφια, τις τιμές των ενοικίων, τις αυξήσεις σε ρεύμα, φάρμακα, καύσιμα κλπ.
Ένα «πενηντάρι», για να «ηρεμήσει» τον κόσμο της εργασίας, που πραγματικά λυγίζει καθημερινά με τις τιμές των πάντων να είναι ανεβασμένες. Έτσι, για να φαίνεται ως επιστροφή της κλεμμένης υπεραξίας των εργαζομένων, δηλαδή ως «τυράκι», την ώρα που η αφαίμαξη και η λεηλασία των λαϊκών στρωμάτων είναι η μόνιμη διαδικασία «κοινωνικής σταθερότητας». Ένα «πενηντάρι» βγαλμένο και αυτό από τα ματωμένα πλεονάσματα του κάθε ετήσιου προϋπολογισμού, κομμένου και ραμμένου από τους δανειστές ιμπεριαλιστές. Δεν πρόλαβε, λοιπόν, να μπει αυτό το «πενηντάρι» και ο μεγαλοκαπιταλιστής Μασούτης, πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος, συναντήθηκε με την Υπουργό Εργασίας Δ. Μιχαηλίδου, στα πλαίσια των συναντήσεων της με τη διοίκηση της Ένωσης Σούπερ-Μάρκετ Ελλάδας. Είπε, λοιπόν, ο Μασούτης:
«Η Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων Ελλάδας συμφωνεί με την αύξηση του κατώτατου μισθού, όμως σε κάθε περίπτωση πρέπει να συνοδευθεί με ταυτόχρονες παροχές προς τις επιχειρήσεις, με ελάφρυνση των εργοδοτικών εισφορών και κίνητρα για διατήρηση και πρόσθεση νέων θέσεων εργασίας. Σε κάθε περίπτωση οι επιχειρήσεις επιζητούν σειρά από μέτρα, όπως φοροαπαλλαγές και μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές, ώστε να μπορούν να είναι ανταγωνιστικές και να επανεπενδύουν στην κοινωνία και τους εργαζομένους τα πρόσοδα της ανάπτυξης, δημιουργώντας εργασιακή ασφάλεια και ευημερία στην οικονομία και στον τόπο».
Το πάγιο αίτημα των καπιταλιστών έθεσε. Δηλαδή, να δώσουν οι επιχειρηματίες ένα «πενηντάρι» αλλά να μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές. Έτσι κι αλλιώς την τελευταία 15ετία δεν έχει υπάρξει κάτι για την εργατική τάξη που να μην έχει καταστρατηγηθεί από τους καπιταλιστές. Η μισθωτή εργασία στην Ελλάδα είναι μια αρένα εντατικοποίησης, χαμηλών μισθών, μαύρης και υποδηλωμένης εργασίας, απλήρωτων υπερωριών και καθημερινών εκβιασμών των αφεντικών που μετακυλούν τα κόστη στις πλάτες των εργαζομένων.
Αυτή η κατάσταση δεν θα αλλάξει, αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν θέσουν τους όρους της πάλης για το μεροκάματο και τον μισθό με προοπτική να φέρουν ταξικές νίκες και όχι ακίνδυνους συμβολισμούς και με εθιμοτυπικές απεργίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.