[…] το σχιζο-μητροπολιτικό προλεταριάτο, μόνο μέσα στον καθολικό κοινωνικό πόλεμο διαλύει τον εαυτό του, ως προϊόν της προγραμματικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, και επαναθεμελειώνει την ταυτότητά του ως ζωντανή πλέον άρνηση της καπιταλιστικής μητροπολιτικής σχέσης.
Προϊόν της μητρόπολης, ο σχιζο-προλετάριος, εμφανίζεται σαν μια ολότητα διαφοροποιημένη σ’ ένα πλήθος διάχυτες φιγούρες, κάθε μια από τις οποίες διαπερνιέται από πλήθος διαλέκτων.
Ολότητα, γιατί όλες αυτές οι φιγούρες είναι με τον ίδιο τρόπο τοποθετημένες μέσα στις σχέσεις παραγωγής εμπορευμάτων, κατανάλωσης, αναγκών, στην πλευρά των μη-κατόχων των μέσων παραγωγής της ζωής (παραγωγή αντικειμένων, σημείων, κοινωνικών σχέσεων) και το μόνο που κατέχουν είναι η ικανότητα εργασίας και κατανάλωσης.
Διαφοροποιημένη γιατί αυτή η (καπιταλιστική) σχέση δεν είναι ομοιογενής, αλλά για κάθε μια διάχυτη φιγούρα ισχύουν αντικειμενικά διαφορετικά επίπεδα αντιθέσεων και εμπειρίας, επίπεδα διαφορετικού βαθμού αποξένωσης.
Μέσα σ’ αυτή την ολότητα ο μητροπολιτικός εργάτης μάζα είναι το σημείο τομής και παραγωγής όλων των αντιθέσεων, η κεντρική της (της ολότητας σ.τ.μ.) φιγούρα. Γιατί ζώντας όλη την συνθετότητα της σχέσης παραγωγή/πραγματοποίηση της υπεραξίας, βρίσκεται στο κέντρο της μέγιστης αλλοτρίωσης, κατακερματισμού, συγκέντρωσης βίας.
Οι άλλες φιγούρες, αντίθετα, ζουν μόνο μερικές πλευρές αυτής της σχέσης, διαπερνιούνται, αντικειμενικά, από μικρότερη συνθετότητα αντιθέσεων.
Η διαδικασία “συγκρότησης σε τάξη” του μητροπολιτικού προλεταριάτου παρουσιάζεται συνεπώς σαν πολυδιάστατη, ασυνεχής και αντιθετική ροή υπερβατικής κοινωνικής επικοινωνίας. Από τη μια πρόκειται για καταστροφή των διαλέκτων της εξουσίας, καταστροφή των προγραμματικών της συμπεριφορών και των παράφρονων φετίχ της και από την άλλη για οικοδόμηση νέων γλωσσών, δημιουργία προγραμμάτων και πρακτικών εξουσίας που να υπερβαίνουν τον καπιταλισμό, που να ‘ναι προσανατολισμένα στον κομμουνισμό.
Υπερβατική κοινωνική επικοινωνία λοιπόν, σαν καθολικός κοινωνικός πόλεμος, στη διάρκεια της οποίας το προλεταριάτο όχι μόνο ανασυνθέτει τα χιλιάδες διαχωρισμένα μέλη του, αλλά τα επαναθεμελειώνει σε μια νέα ποιότητα. Γιατί όπως ένας σπασμένος καθρέφτης δεν μπορεί να διορθωθεί, έτσι και το κατακερματισμένο σχιζο-μητροπολιτικό προλεταριάτο δεν μπορεί να επανακτήσει μια ενότητα/ανθρωπισμό παρά μόνο μέσα από την αποθέωση της συνθετότητας του συνόλου του κοινωνικού υλικού.
Αυτή η αποθέωση της συνθετότητας, αυτό το ποιοτικό άλμα, είναι η αναδιαμόρφωση της μητρόπολης. Ένα άλμα που καταστρέφει όχι μόνο τις εσωτερικοποιημένες μορφές της καπιταλιστικής σχέσης αλλά και όλες τις αλλοτριωμένες φόρμες κάθε κοινωνικής σχέσης.
Αναδιαμόρφωση της μητρόπολης και μετάβαση στον κομμουνισμό είναι κατά κάποιον τρόπο εκφράσεις ισοδύναμες.
Είναι ιδανικά που από το μέλλον καθορίζουν το παρόν και κατευθύνουν τις προσπάθειες μας για τον καθορισμό ενός κατάλληλου επαναστατικού σχεδιασμού, ικανού να επιφέρει τη μέγιστη δυνατή ανάπτυξη της διαδικασίας κοινωνικής διαφοροποίησης του κοινωνικού υλικού. […]
Από το Σταγόνες ήλιου στη στοιχειωμένη πόλη (μτφ. Χ. Νάσιος).