Στις 11 Απριλίου, στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, μίλησε για άλλη μια φορά το «λάλον ύδωρ»* του ιμπεριαλισμού και των υποτακτικών του: Από τον Μάριο Νάβα, εκπρόσωπο της Κομισιόν μέχρι τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Χριστοδουλίδη, όλοι εκθείαζαν το διορισμό προσωπικής απεσταλμένης του ΟΗΕ για την «επίλυση του ζητήματος της Κύπρου». Η Κυπριακή πλευρά αναφέρθηκε στην επέτειο των 20 χρόνων από την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, μιλώντας για τη συμβολή της τελευταίας στην «ειρήνη και στη «σταθερότητα». Από όσα διαβάσαμε για το «ζήτημα», μάλλον οι δηλώσεις του Οζντίλ Ναμί, πρώην Υπουργού Εξωτερικών του ψευδοκράτους και τούρκου διπλωμάτη, ήταν πιο κοντά στη σοβαρότητα της κατάστασης. Έβαλε την Κύπρο ως παράμετρο της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου, και συγκεκριμένα, ανάμεσα σε άλλα, ανέφερε:
«Υπάρχει τεράστια ανάγκη να επιλυθεί το Κυπριακό – η περιοχή το έχει ανάγκη – υπάρχουν μεγάλα προβλήματα στην περιοχή, π.χ. το θέμα της Γάζας».
«πρέπει να ανοίξουμε το δρόμο για διεθνή συνεργασία και το Κυπριακό αποτελεί μεγάλο εμπόδιο, ενώ η επίλυσή του θα ωφελήσει όχι μόνο την Κύπρο, αλλά και τις γειτονικές χώρες. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα παντρευτούμε ή αν θα προχωρήσουμε σε οριστικό διαζύγιο».
Ακριβώς μια μέρα μετά, ο Κωνσταντίνος Κόμπος, υπουργός Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας δήλωσε ότι ο Χριστοδουλίδης είναι έτοιμος για συνάντηση ακόμα και την ίδια μέρα με τον ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών και τον Τουρκοκύπριο ηγέτη. Δεν θέλει, είπε, η Κυπριακή πλευρά μέση γραμμή. Θέλει λύση με Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα. Ποια είναι, δηλαδή, η γραμμή;
Τα σχέδια που μαγειρεύει ο δυτικός ιμπεριαλισμός για τη Νήσο, βασισμένα πάνω στα συμφέροντά του και στους ανταγωνισμούς του εν μέσω πολέμου. Ο Κόμπος το είπε ανοιχτά: πλήρη αξιοποίηση της ιδιότητας του κράτους μέλους της ΕΕ, διοργάνωση με επιτυχία της Προεδρίας της ΕΕ το 2026, προσήλωση στον δυτικόστροφο προσανατολισμό, εδραίωση της σχέσης με τις ΗΠΑ, στρατηγική αναβάθμιση των σχέσεων με το Ηνωμένο Βασίλειο (Αγγλία). Το «ύψιστο καθήκον», όπως το όρισε, είναι η εξάρτηση της Κύπρου και η υποταγή στις εντολές των ιμπεριαλιστών, η πολιτική, δηλαδή, που έστρωσε το έδαφος για την κυπριακή τραγωδία.
Η άλλη πλευρά, όμως, η τουρκική, βγαίνει με τον «αέρα» της πενηντάχρονης κατοχής στο βάρβαρο παιχνίδι. Ένα, σχεδόν, μήνα πριν, ο Ετσίν Τατάρ, ο Τουρκοκύπριος ηγέτης του ψευδοκράτους, απέκλεισε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και οποιαδήποτε προοπτική επανένωσης:
«Δεν υπάρχει ελπίδα για επανένωση. Μιλάμε για μια λύση δύο κρατών. Αυτή είναι η νέα μας πολιτική μετά από πολλά χρόνια δυστυχώς άκαρπων διαπραγματεύσεων», δήλωσε. Πού το δήλωσε αυτό ο Τατάρ; Στη Νέα Υόρκη, σε συνάντηση με τον Γκουτιέρες. Και είπε και άλλα ωραία για να κατοχυρώσει μια πραγματικά σκληρή διαπραγμάτευση:
«η Τουρκία έχει το πάνω χέρι όσον αφορά τη στρατιωτική ισχύ στο νησί» «σε περίπτωση πρόκλησης θερμού επεισοδίου στο νησί, αυτό θα μετατρεπόταν σε νέα Γάζα».
«Αν πυροβολήσεις έναν Τούρκο στρατιώτη, θα έχεις 10.000 στρατιώτες στο έδαφος. Όλοι θα πρέπει να είναι ήρεμοι και λογικοί. Οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι μόνοι. Έχουμε 85 εκατομμύρια Τούρκους πίσω μας και είναι μόλις 40 μίλια μακριά. Μια μικρή ανάφλεξη, αυτό είναι που φοβάται ο κόσμος. Δείτε τι συνέβη στη Γάζα. Και πριν από αυτό στην Ουκρανία. Πριν από αυτό στη Βοσνία»…
Και κορύφωσε την κατοχική προπαγάνδα:
«στις 20 Ιουλίου του 2024 θα γιορτάσουν την επέτειο της “τουρκικής ειρηνευτικής επιχείρησης στη Κύπρο” η διεθνής κοινότητα “να ξυπνήσει” και να δει “την πραγματικότητα” ότι υπάρχουν “δύο λαοί, δύο δημοκρατικά κράτη, δύο Αρχές” στην Κύπρο και πως για να υπάρξει μόνιμη λύση, αυτό θα πρέπει να γίνει μέσω της συνεργασίας των δύο υφιστάμενων κρατών στην Κύπρο».
Στις 19 Μαρτίου, ο Ερντογάν έριξε το γάντι στους ιμπεριαλιστές, δείχνοντας ότι η Τουρκία είναι υπολογίσιμη περιφερειακή δύναμη που η αστική της τάξη αρπάζει πραγματικά τις ευκαιρίες που ανοίγουν τα μέτωπα των συγκρούσεων των ισχυρών ιμπεριαλιστών. Μιλώντας σε αξιωματούχους του τουρκικού στρατού είπε τα εξής σε σχέση με τη στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο το 1974:
«Αν είχαμε πιέσει προς τα νότια, ίσως να μην υπήρχε πια νότος και βορράς και η Κύπρος να ήταν εντελώς δική μας».
«πριν από μισό αιώνα, οι Τουρκοκύπριοι επέστρεψαν από το χείλος της γενοκτονίας» και
στην «ειρηνευτική επιχείρηση» του 1974 «μαρτύρησαν 498 στρατιώτες μας από όλες τις γωνιές της χώρας μας, αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και ιδιώτες».
«Η Τουρκία έχει πολλούς εχθρούς και πρέπει να είναι σε ετοιμότητα για παν ενδεχόμενο…».
Για τους Κύπριους, όπως και για κάθε δημοκρατικό φιλειρηνιστή που γνωρίζει την ιστορία, κάθε λέξη του Ερντογάν από τις παραπάνω δηλώσεις είναι ακόμη ένα πλήγμα στη μνήμη τους αλλά και μια υπόσχεση για μελλοντική βαρβαρότητα. Αν κάποιος την εντάξει στο διεθνές σκηνικό της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, της στροφής των ιμπεριαλιστικών οικονομιών στην κατάσταση της «πολεμικής οικονομίας» με τους απογειωμένους εξοπλισμούς, και, κυρίως, στην ήδη υπάρχουσα στρατιωτική σύγκρουση των ιμπεριαλιστών, θα συμπεράνει ότι αυτό το μέλλον της βαρβαρότητας είναι πολύ κοντινό. Οι λαοί της Μέσης Ανατολής, με πρώτο τον Παλαιστινιακό λαό, και ο Ουκρανικός λαός γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει αμερικάνικος και ρώσικος ιμπεριαλισμός αντίστοιχα. Ο κυπριακός λαός ζει την ιμπεριαλιστική πολιτική του διχασμού και της κατοχής σε αυτή τη μορφή τουλάχιστον μισό αιώνα.
Να υπενθυμίσουμε εδώ κάποια πολύ σημαντικά γεγονότα σύγχρονα και παλιότερα:
α. Τον Σεπτέμβριο του 2022, πάρθηκε από τις ΗΠΑ μια πραγματικά ιστορική απόφαση: Η άρση του εμπάργκο όπλων που είχαν επιβάλει στην Κυπριακή Δημοκρατία από το 1987. Εδώ και δύο χρόνια, λοιπόν, πουλάνε οι βορειοαμερικάνοι όπλα στην Κυπριακή πλευρά. Απαραίτητη διευκρίνιση από μέρους μας, όταν μιλάμε για Κυπριακή πλευρά εννοούμε την Κύπρο εκτός τους «ψευδοκράτους», εκτός των Κατεχόμενων από τον τουρκικό στρατό και εποικισμένων από Τούρκους εδαφών της.
β. Τα Κατεχόμενα της Βόρειας Κύπρου δεν έχουν αναγνωριστεί από κανένα κράτος μέλος των Ηνωμένων Εθνών παρά μόνο από την Τουρκία. Σε λίγους μήνες, στις 20 Ιουλίου του 2024, η Τουρκία του Ερντογάν, η τουρκική αστική τάξη που ηγεμονεύει, θα γιορτάσει τα πενήντα χρόνια από τη στρατιωτική εισβολή. Θα γιορτάσει, δηλαδή, για τους Κύπριους που άφησε νεκρούς, που εξαφάνισε, που εκτόπισε με τη βία των όπλων, για την κατοχή του 37% της Νήσου, για τους τριάντα χιλιάδες τούρκους στρατιώτες, για τους επίσης χιλιάδες Τούρκους που εποίκισαν στα σπίτια των εκδιωγμένων Κυπρίων.
γ. Οι πανηγυρισμοί της τουρκικής πλευράς δεν είναι σημαίες πλαστικές που ανεμίζουνε στα μεγάλα λόγια του κάθε δημαγωγού. Προηγούνται τα έργα:
Αμέσως μετά την άρση του εμπάργκο όπλων από τις ΗΠΑ, τον Οκτώβριο του 2022, η Τουρκία ενίσχυσε το στρατό της στα Κατεχόμενα. Αναβάθμισε το παράνομο αεροδρόμιο του Λευκονοίκου, το μετέτρεψε σε βάση μη επανδρωμένων αεροσκαφών για αποστολές στην Ανατολική Μεσόγειο. Ενώ ήδη από το 2018, ξεκίνησε την κατασκευή της ναυτικής βάσης στο Μπογάζι, στην οποία θα σταθμεύουν πλοία που θα έχουνε την επιχειρησιακή ευθύνη της περιοχής νότια της Κύπρου. Ας μη ξεχνάμε ότι για λόγους επίδειξης δύναμης της τουρκικής αστικής τάξης τον Νοέμβρη του 2023 στην Λευκωσία υπεγράφη συμφωνία συνεργασίας μεταξύ εκπροσώπων του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKΡ) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, του Κόμματος του Νέου Αζερμπαϊτζάν του Ιλχάν Αλίεφ και του Κόμματος Εθνικής Ενότητας (UBP) του ψευδοκράτους, του Ερσίν Τατάρ. Αυτή η συμφωνία έγινε πάνω στο εθνικιστικό δόγμα «Τρία κράτη ένα έθνος» που προωθεί η τούρκικη πλευρά.
δ. Τον πρώτο λόγο στην «επίλυση του ζητήματος» τον έχουνε οι Κύπριες και οι Κύπριοι. Από πλευράς μας, βγάζουμε συμπεράσματα από τη δημοσίευση των τόμων του «Φακέλου Κύπρος»- «εκκρεμότητα» από την εξεταστική Βουλή του 1986- 1988. Τα ντοκουμέντα για τα όσα διαδραματίστηκαν, από τον Ιανουάριο του 1967 μέχρι το Δεκέμβριο του 1974, αποδεικνύουν πώς η αμερικανοκίνητη Χούντα στην Ελλάδα, οργανώνοντας το πραξικόπημα ενάντια στο Μακάριο, οργάνωσε στην πραγματικότητα μόνο τον κούφιο μεγαλοϊδεατισμό της, με καταστροφικές συνέπειες για τον Κυπριακό Λαό και μεγάλες απολαβές για τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες. Ο Κυπριακός λαός έμεινε μόνος του να αντιμετωπίσει την τουρκική εισβολή και να υποστεί τις απώλειες και το θρήνο του.
ε. Ίσως στις 20 Ιουλίου του 2024, να πανηγυρίζουν μαζί με τον Ερντογάν και οι 4.000 περίπου στρατιώτες της Βρετανίας στις στρατιωτικές της βάσεις στο Ακρωτήρι και στη Δεκέλεια (έδαφος υπό στρατιωτική κατοχή κι αυτό). Αυτοί εξάλλου, η Βρετανία και κυρίως οι ΗΠΑ, ήταν και πραγματικοί νικητές πολύ πριν και μετά την τουρκική στρατιωτική κατοχή. Η νεοαποικιοκρατική τους πολιτική στην Κύπρο όπως και αλλού είναι αυτή που νίκησε.
Με αυτή την τελευταία πολιτική, με τα επικίνδυνα σχέδια των ιμπεριαλιστών, πρέπει να αναμετρηθεί και σήμερα ο Κυπριακός λαός αν θέλει να δει τον τόπο του πραγματικά λεύτερο. Για τους λαούς της περιοχής μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας και ο αντιφασιστικός αγώνας μπορούν να φέρουν την ειρήνη και την πραγματική ανεξαρτησία.
* Αναφορά στη φήμη:
Όταν ο αυτοκράτορας της νέας Ρώμης Ιουλιανός, ο λεγόμενος αποστάτης ή παραβάτης καθώς ήθελε να αναβιώσει τα περασμένα μεγαλεία της κλασικής Αρχαίας Ελλάδας, έστειλε τον απεσταλμένο του στους Δελφούς να πάρει χρησμό, ο τελευταίος συνάντησε μόνο ερείπια του Μαντείου και μια Πυθία σε κακή κατάσταση που έδωσε την τελευταία λέξη της ιστορίας των Δελφών:
«εἴπατε τῷ βασιλεῖ, χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὐλά.
οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβαν, οὐ μάντιδα δάφνην,
οὐ παγὰν λαλέουσαν. ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ.»
Μετάφραση:
«Πέστε στον βασιλιά: Χάμω κείτεται ο περίτεχνος αυλός,
ο Φοίβος δεν έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική,
ούτε πηγή ομιλούσα. Στέρεψε και το νερό που μιλούσε»
Στις μέρες μας, οι απολογητές του ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι και αυτοί στην πραγματικότητα υποστηρικτές ενός συστήματος που έχει σαπίσει.