Έφτασαν οι γιορτές και μαζί με αυτές έρχονται και τα δώρα. Ειδικά στους μικρούς και στις μικρές μας φίλους και φίλες. Τα βιβλία είναι πάντα μια επιλογή και ειδικά για αυτούς που νιώθουν ως χρέος να φέρουν τα παιδιά σε μια πρώτη επαφή με τη γνώση. Οι επιλογές πολλές για τις πρώτες ιστορίες που θα διαβαστούν από τα παιδιά μας.
Δυστυχώς, όμως, δεν μπορούν να μας αφήσουν ούτε αυτά τα βιβλία σε ησυχία! Και αυτό γιατί δεν θα μπορούσαμε να μη κριτικάρουμε ένα παιδικό βιβλίο που έπεσε στα χέρια μας. Βιβλία που όσο και να έχουν μέσα τους το φαντασιακό και το παραμυθένιο άλλο τόσο τα μηνύματα που έρχονται μέσα από αυτά είναι σημαντικά. Ο λόγος για το εικονογραφημένο βιβλίο «Ο κήπος της Ελπίδας» των εκδόσεων «Ειρήνη».
Το μέρος που διαδραματίζεται η ιστορία είναι το χωριό Ζικίμ. Έτσι, δηλαδή, ονομάστηκε ως κατεχόμενο έδαφος, ακόμα από το 1948, από τους σιωνιστές στη γη των Παλαιστινίων που το ήξεραν και ξέρουν ως χωριό Χιρίμπια. Στο χωριό Χιρίμπια, στη Γάζα, στην Παλαιστίνη ζούσαν οι Παλαιστίνιοι, μέχρι το 1948, μαζί με κάποιους Εβραίους.
Εκεί η ιστορία του βιβλίου θέλει δύο κορίτσια 10 ετών, ένα ισραηλινό παιδί και ένα παιδί από την Παλαιστίνη να γνωρίζονται και να γίνονται φίλες. Αυτό ναι, είναι μια πραγματικότητα για τα παιδιά που ξέρουν να μη τους χωρίζει τίποτα… Από εκεί και πέρα ξεκινάει το παραμύθι, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το παιδάκι από το Ισραήλ μένει σήμερα απέναντι από το σπίτι που έμενε παλιότερα το κορίτσι από την Παλαιστίνη. Το σπίτι από το οποίο εδιώχθησαν οι δικοί της. Και ενώ προχωράει η ιστορία, δεν χρειάζονται λεπτομέρειες, καταφέρνουν τα κορίτσια να ενώσουν, μέσα από την παιδική τους ματιά, και τις οικογένειές τους.
Κάποια από τα παράδοξα; Κατοχικοί και Παλαιστίνιοι γνωρίζονται, τρώνε και πίνουν μαζί, μοιράζονται ευτυχισμένες στιγμές (σκίτσο της ανάρτησης)! Και ένα βράδυ, έπειτα από βόμβες που έπεσαν, γενικά και αόριστα, συγγενείς των δύο κοριτσιών ανησυχούν ο ένας για τον άλλον. Δηλαδή οι σιωνιστές κατοχικοί ανησυχούν μήπως έπαθαν κάτι οι Παλαιστίνιοι. Βεβαίως και το ανάποδο. Τώρα από ποια βόμβα να κινδύνεψαν οι έποικοι σιωνιστές «ανθρωπιστές» αφήνεται μάλλον στη «φαντασία των παιδιών»!
Επειδή για τέτοια βιβλία συνηθίζεται να λέμε «για μικρούς και μεγάλους» -όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο το συγκεκριμένο βιβλίο- δεν δεχόμαστε καμία δικαιολογία, έτσι κι αλλιώς η όλη ιστορία του εικονογραφημένου βιβλίου, διαβάζοντάς το και εμείς «πίσω από τις γραμμές», ακολουθεί μια συγκεκριμένη γραμμή για το Παλαιστινιακό. Αυτή περί λαού και εργατικής τάξης του Ισραήλ, περί λύσης δύο κρατών στα σύνορα του 67… (Τι και αν το χωριό Χιρίμπια της ιστορίας μας βρίσκεται υπό σιωνιστική κατοχή από το 1948)…
Ταπεινή μας άποψη; Η ειρήνη, η αλληλεγγύη, η συνύπαρξη δεν θα επιτευχθούν με λαϊκισμούς και ψέματα, ούτε με περίπου, ούτε με «ναι, αλλά», στα δικά μας παιδικά παραμύθια η αλήθεια είναι που μετράει και οι τρόποι υπάρχουν. Και επειδή θα κατηγορηθούμε πως κριτικάρουμε ένα παραμύθι που δείχνει την ενότητα στα παιδιά ας αρκεστούμε να πούμε ότι αρκούσαν δύο παλαιστινιάκια ώστε να δείξουν καθαρά στον μικρό αναγνώστη την ενότητα, αρκούσαν οι παλαιστίνιοι γονείς που τους έχουν κλέψει γη, σπίτια και ζωή για να γραφτεί ένα ωραίο παιδικό βιβλίο… όμως ας μη το ξαναγράψουμε εμείς από την αρχή!
Η ενότητα που μας δίδαξε ο παλαιστινιακός λαός και η αντίστασή του, οι μάχες που έδωσαν ενωμένοι από σπίτι σε σπίτι και από χωράφι σε χωράφι, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας γενικά ενάντια στους σιωνιστές γενοκτόνους και τους ιμπεριαλιστές, χωρίς καμία στήριξη, δεν είναι διαπραγματεύσιμα και δεν χωράνε κανέναν «ανθρωπιστή» κατοχικό. Συγγνώμη από τις εκδόσεις που το κυκλοφορεί αλλά ούτε καν σε παιδικό βιβλίο…
«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα»…
Α.