Κορδέλες

Σαν φύγω από αυτόν τον κόσμο

νοητά ή συνειδητά                                         

Στη Γη που δεν πεθαίνει ποτέ

Μια επιθυμία έχω

Να βρω όλους τους μάρτυρες

Να τους φιλήσω τα κεφάλια

Να υποκλιθώ μπροστά τους

Ζητώντας ταπεινά συγγνώμη

Απ’ τα μωρά που δεν έγιναν παιδιά

Απ’ τα παιδιά που δεν έγιναν έφηβοι

Απ’ τις γυναίκες που δεν πρόλαβαν να χαρούν το φως της ζωής

Απ’ τους άντρες που δεν πρόλαβαν να αγκαλιάσουν τους αγαπημένους τους

Να τους πω συγγνώμη εκ μέρους της ανθρωπότητας

Υπήρξαμε λίγοι

Σιωπήσαμε

Αργήσαμε

Συγγνώμη που δεν μπορώ να πω

“Κάναμε ο,τι μπορούσαμε”

Συγγνώμη που δεν μπορώ να πω

“Ποτέ ξανά πια”

Παραδώσατε μαθήματα ανθρωπιάς

Σ έναν κόσμο απάνθρωπο

Παραδώσατε μαθήματα ήθους

Σ έναν κόσμο ανήθικο

Παραδώσατε μαθήματα αντίστασης

Σ ένα κόσμο προσκυνημένο

Για αυτό σας μίσησαν

Για αυτό σας σκότωσαν

Για αυτό σας εξολόθρευσαν

Καμμένη γη αντικατέστησε τους πορτοκαλεώνες

Καμμένη γη αντικατέστησε τις γέρικες ελιές

Βαριά τα κλαδιά τους

Εξαντλημένα απ’ τον πόνο

Κάθε κορμός και μια ψυχή

Φυτεύτηκε βαθιά στην ευλογημένη γη

Χρυσός τρούλος αγναντεύει τις αγνές ψυχές

Ταξίδεψαν σ’ ορίζοντες αλλοτινούς

Φωτίζοντας με το αγκάθινο φωτοστέφανο

Τον πόνο που χαράχτηκε

Στα σπλάχνα της μάνας γης

Παιδιά όλων των ηλικιών

Με πρόσωπα αγγελικά

Απαλλαγμένα απ’ τη σκιά του θανάτου

Που άλλοι κρέμασαν σπάθα πάνω στο κεφάλι τους

στον υλικό τον κόσμο

Έφηβοι που σκίρτησαν

Μπρος σε μια μάχη άνιση

Το γέλιο τους πνίγοντας

Όλα τα τέρατα

με ανθρώπινη μορφή

Κι αν κάποτε συλλογιστούμε

Το τι μέλλει γενέσθαι

Θα τρέξουμε στα νεκροταφεία

Δάκρυα να χυθούν πάνω στα γκρεμισμένα μνήματα

Που ράγισαν κάτω απ’ τα βήματα

Όλων εκείνων που έστρεψαν το βλέμμα

Μα τί για κείνους που κοντοστάθηκαν

Και έκλαψαν πικρά;

Για αυτούς ας φυτρώσει μια ακακία

Να θυμίζει πως όσο κανείς κοντοστέκεται

Δε χάνεται η ελπίδα

Χ.