Τον Ιούνιο του 2024 κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Δαίμων του Τυπογραφείου το βιβλίο Ιστορίες από τη Γάζα που περιέχει 6 παλαιστινιακά διηγήματα, σε επιμέλεια του Refaat Alareer, του Παλαιστίνιου καθηγητή και ποιητή που έπεσε νεκρός απ’ τον σιωναζισμό στις 6/12/2023. Απ’ την ίδια την εισαγωγή του Αλαρίρ, φαίνεται πόση βαρύτητα έδινε στα γράμματα και στην ιστορία ενός τόπου. Μέσα από πρωτοβουλίες όπως το «Δεν είμαστε Αριθμοί», ενθάρρυνε νέους συγγραφείς να γράψουν καθότι πίστευε πως η πένα των ανθρώπων είναι ένα ακόμα μέσο αντίστασης…
Τα 6 αυτά διηγήματα, όλα γραμμένα από νέους 20-25 χρονών καθώς και ένα γραμμένο από τον ίδιο τον Αλαρίρ, είναι 6 μικρά διαμάντια που τρυπάνε με την απλότητα και την αιχμηρότητά τους κάθε «ναι αλλά κι οι Παλαιστίνιοι…». 6 μικρά αφηγήματα, που –σοκαριστικά– γνωρίζουμε ότι είναι βγαλμένα μέσα απ’ τη ζωή, αυτή της αδιάκοπης κατοχής, των βασάνων από τον σιωναζιστή κατακτητή αλλά και με όλα τα όμορφα στοιχεία της. Γιατί αν ένα πράγμα έχουμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια, κι ειδικά τους τελευταίους 7 μήνες της συντελούμενης γενοκτονίας, είναι ότι οι Παλαιστίνιοι δεν σταματούν να αγωνίζονται και να αγαπούν τη ζωή. Μια ζωή κλεμμένη από την κούνια.
Διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο, μην περιμένετε τίποτα λιγότερο από ζωή αναμεμειγμένη με θάνατο. Οι εικόνες από την καθημερινότητα των Παλαιστίνιων, παιδιών και μεγάλων, περνάει μέσα απ’ τους βομβαρδισμούς, απ’ τους νεκρούς φίλους των παιδικών χρόνων, απ’ το σκάψιμο των τούνελ, απ’ το επισκεπτήριο στη φυλακή μανάδων που αγωνιούν να αντικρύσουν το παιδί τους μετά από χρόνια, από μαχητές που σηκώνουν το όπλο ενάντια στον κατακτητή, από ανθρώπους που βιώνουν το βασανιστήριο του διωγμού απ’ τη γη τους.
Διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο, κατανοεί κανείς γιατί η 7η Οκτώβρη ήταν αναπόφευκτη· μια ηρωική έξοδος που κόχλαζε μέσα στα σωθικά της Γάζας επί πολλά πολλά χρόνια. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, καταλαβαίνει κανείς ότι το ανθρώπινο είδος έχει γεννηθεί ικανό για πολλά πράγματα. Η πιο σκληρή κόλαση όμως είναι αναπόφευκτο να συγκρουστεί με την πιο ισχυρή θέληση για ζωή. Οι κολασμένοι είναι εδώ. Και δεν τους έχει μείνει τίποτα άλλο να χάσουν.
Κλείνουμε με ένα απόσπασμα από την εισαγωγή του Αλαρίρ:
«Η δική τους Παλαιστίνη, αν και κάποιες φορές αποδίδεται απλώς μεταφορικά, μπορεί να είναι μια όμορφη πραγματικότητα. Είναι η Παλαιστίνη που απέχει έναν μάρτυρα, που απέχει ένα δάκρυ, που απέχει έναν πύραυλο, που απέχει ένα κλάμα. Είναι η Παλαιστίνη που απέχει μια ιστορία».