Αν κάτι φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού στην Γαλλία, σε αυτή την «πολωμένη» αστική κόντρα στις εκλογές, είναι η απουσία επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος που να συσπειρώνει κάτω από το πρόγραμμά του την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ένας τέτοιος πολιτικός παράγοντας θα ήταν ο μόνος, όπως η ιστορία έχει δείξει, που θα μπορούσε να αναχαιτίσει τις πολιτικές του κεφαλαίου και να αντεπιτεθεί με ταξικούς όρους.
Αυτή η διαδικασία όμως του χτισίματος νέου κομμουνιστικού κόμματος πέφτει στις πλάτες της προλεταριακής πρωτοπορίας στη Γαλλία μετά την υποχώρηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.
Από κει και πέρα οι μνηστήρες της εξουσίας, που για να συσπειρώσουν το πόπολο δείχνουν τον αντίπαλο ως μπαμπούλα, δεν είναι τίποτε άλλο από συνεπέστατοι υπάλληλοι του γαλλικού ιμπεριαλισμού, οι οποίοι κονταροχτυπιούνται για το μέλλον της ρότας που θα πρέπει να ακολουθήσει ο γαλλικός ιμπεριαλισμός στην ενδοϊμπεριαλιστική αρένα.
Είναι μια πολύ σοβαρή ενδοαστική σύγκρουση για την ηγεμονία και το «χαρμάνι» συμφερόντων που θα συσπειρωθεί πίσω από κάθε μνηστήρα και το πρόγραμμά του.
Οι «δημοκράτες» και οι ακροδεξιοί θέλουν τον γαλλικό ιμπεριαλισμό να πλασαριστεί στη διεθνή σκακιέρα με διαφορετικές πολιτικές συμμαχίες και στόχους. Όμως ενώ το πολιτικό προσωπικό των γαλλικών μονοπωλίων θέλει την Γαλλία «μεγάλη και τρανή» τα χαλάει στο μείγμα της πολιτικής που θα πρέπει να ακολουθήσει και στο εσωτερικό αλλά πρωτίστως στο εξωτερικό μέτωπο. Η καπιταλιστική κρίση φέρνει τους αγρότες και τους μικροαστούς αλλά και μέρος της εργατικής τάξης με την λεπενική ρητορική για γαλλικά συμφέροντα «παντού και πάντα πρώτα». Η ΕΕ (και ο μέχρι τώρα προσανατολισμός της) μπαίνει φραγμός στον Γάλλο αγρότη και την ευημερία του λένε οι λεπενικοί, το αντίθετο υποστηρίζουν οι «δημοκράτες»· χωρίς την ΕΕ (και την κοινή αγορά), και σ’ αυτήν κυρίαρχη την ιμπεριαλιστική Γαλλία, χάνουν οι Γάλλοι αγρότες στο εισόδημά τους.
Εξοπλιστικά προγράμματα θέλουν όλοι μα προς ποια κατεύθυνση θα είναι οι κάνες είναι η διαφωνία. Αλλιώς κοιτάν τον ρώσικο και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό οι λεπενικοί, αλλιώς οι «δημοκράτες». Το ίδιο συμβαίνει και για την ΕΕ, όμως, σε όλες τις περιπτώσεις, κάτω από την υπηρεσία του γαλλικού σωβινισμού και της γαλλικής ιμπεριαλιστικής μηχανής θα κινηθούν.
Οι θέσεις τους για το εσωτερικό της χώρας συνταξιοδοτικό, δικαιώματα και ζητήματα στο εποικοδόμημα είναι λεπτές αποχρώσεις που καμία δεν αντιτίθεται στον καπιταλιστικό κόσμο και στην ταξική κοινωνία αφού όλες οι πολιτικές είναι για να βγουν από την κρίση με τους καλύτερους όρους οι γάλλοι καπιταλιστές. Το ποιο μπλοκ (ή ποια κυβερνητική συμμαχία μετά τις εκλογές) θα συσπειρώσει τις μάζες υπέρ του, έτσι ώστε να γύρει την διόπτρα που θα στοχεύσει η γαλλική πολεμική μηχανή, θα είναι και το ζήτημα που θα κοιτάμε διαρκώς στο ενδοϊμπεριαλιστικό παζάρι. Το ιμπεριαλιστικό ξαναμοίρασμα που πλησιάζει είναι το κεντρικό ζήτημα που «καίει» τους γάλλους πολιτικούς των αστικών κομμάτων, με ποιους θα πάνε και με ποιους θα ανοίξουν μέτωπο…
Όσον αφορά την ελληνική πραγματικότητα και τις αναλύσεις για τις γαλλικές εκλογές αποσιωπάται από το σύνολο των ΜΜΕ και των αστικών κομμάτων όλων των αποχρώσεων ότι η Ελλάδα, καθώς είναι εξαρτημένη από τον γαλλικό ιμπεριαλισμό και κινείται ως δόρυ των γαλλικών και αμερικάνικων συμφερόντων στη Μεσόγειο (στον καθένα με διαφορετικό πρόγραμμα υπηρεσιών), θα πρέπει να εναρμονιστεί στον νικητή των γαλλικών εκλογών…
Ότι θέσουν οι γάλλοι ιμπεριαλιστές μετά τις εκλογές για τα ζητήματα της Ουκρανίας, της Παλαιστίνης και της Μέσης Ανατολής θα πρέπει η ελληνική πλευρά, ως σύμμαχος δεμένος χειροπόδαρα από τα γαλλικά μονοπώλια, να τα πράξει… Και εκεί είναι που χάνονται οι πολιτικοί χρωματισμοί και οι δημοκρατικές κορώνες και μπαίνει κάτω το κεφάλι του υπηρέτη, πόσο μάλλον όταν έχει υπογράψει εξοπλιστικά προγράμματα δισεκατομμυρίων ευρώ με την γαλλική πολεμική βιομηχανία (πληρώνονται από τον ελληνικό λαό για να εξυπηρετούν τα γαλλικά συμφέροντα στην περιοχή) και φυσικά όταν η ντόπια αστική τάξη καμαρώνει για το ελληνογαλλικό σύμφωνο πολέμου…
Η εργατική τάξη πρέπει να ανασκουμπωθεί και να παλέψει ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση πριν είναι αργά γιατί όλο και μαυρίζουν τα σύννεφα του πολέμου.