«Τί Ρήγας; Τί Ρηγόπουλο! Είν’ ο καινούριος κύρης       

Που πλάκωσε με ξένο βιός να γένει νοικοκύρης».

Α. Βαλαωρίτης

Μετά την καταστροφή της Πεντέλης και τον θάνατο μιας εργαζόμενης από την πυρκαγιά, ξεκίνησαν δουλίτσα τα παπαγαλάκια του συστήματος… Το γνωστό πλέον «μασάζ» με απόψεις δακρύβρεχτες και νοσταλγικές για ό,τι χάθηκε… Χωρίς να κατονομάζουν τι φταίει για τη διαχείριση των πυρκαγιών.

Δίνουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αρθρογραφίας-μασάζ που αξίζει να κοιταχτεί για τον τρόπο που τοποθετούν το ζήτημα οι αστικές φυλλάδες. Στο άρθρο «Μια ολόκληρη γενιά αποχαιρετά την Αττική που ήξερε κι αγάπησε» του κ. Ρηγόπουλου, βλέπουμε λέξη-λέξη που το «πάει» ο αρθρογράφος. Κάθε λέξη μετρημένη για να βγει το τελικό αποτέλεσμα. Ποιο είναι αυτό; Ότι πρέπει να συνθηκολογήσουμε με το «τέλος εποχής»…

«Τέλος εποχής», όπως θα διαβάσατε στο άρθρο του, είναι οι καταστροφές από φωτιές στο Τατόι, στο Κατσιμίδι, στο Αλεποχώρι, στα Βίλια, στη Φυλή, στη Δυτική Πάρνηθα, στην Ανάβυσσο, στην Πεντέλη… Κι αυτά όλα μόνο για την Αττική…

Το άρθρο το πασπαλίζει με επιστημονικές αναφορές, όπως για τα 5 στάδια του πένθους της Ελίζαμπεθ Κιούπλερ-Ρος (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή) και δεν βγάζει άχνα για την ευθύνη του κράτους που υπάρχει μονάχα για την προάσπιση των συμφερόντων της ελληνικής πλουτοκρατίας και της καταστολής των λαϊκών αντιστάσεων. Ούτε φυσικά για τις κυβερνητικές πολιτικές δασοκτονίας.

Πώς δεν παραθέτει τα έργα υποδομής; Τα κονδύλια που δόθηκαν για την προστασία των δασών; Για το αν έγιναν προσλήψεις πυροσβεστών; Για το πώς στέκονται οι δήμοι από άποψη πυροπροστασίας; Για το ποια είναι η κατάσταση του πυροσβεστικού σώματος; Για την παντελή έλλειψη σύγχρονης δασοπροστασίας; Ρητορικά τα ερωτήματα. Οι «σχεδιασμοί» τους φτάνουν μέχρι εκεί που τσεπώνουν κέρδη οι επενδυτές και οι καπιταλιστές. Τα υπόλοιπα είναι «χασούρα»…

Οι αστικές φυλλάδες, ένας λόγος που υπάρχουν, δεν είναι για να κριτικάρουν το σύστημα (αυτό όταν γίνεται παίρνει χαρακτηριστικά σκανδαλολογίας και κοκορομαχιών για το τιμόνι της εξουσίας) αλλά για να «ηρεμούν» το πόπολο… Να πείθουν τα αμφιταλαντευόμενα λαϊκά στρώματα να σφίγγουν το ζωνάρι στη φτώχεια, να «δοξάζουν τον Θεό» όταν υπάρχει «δουλίτσα», να αναμένουν στωικά καμία αύξηση του κατώτατου χωρίς «οχλαγωγίες» και να «συμφιλιώνονται» με τις φυσικές καταστροφές.

Η μόνη τους αγωνία είναι να μένει ο λαός μας συμφιλιωμένος με τα προβλήματα που γεννά ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και πρώτα-πρώτα η εργατική τάξη, που έχει στα χέρια της τον μοχλό για την καπιταλιστική κερδοφορία. Ο ιδεολογικό-πολιτικός μηχανισμός καθυπόταξης κι όλοι οι διαχειριστές του ελληνικού καπιταλισμού, ανεξαρτήτου χρώματος, θέλουν ηρεμία, υποταγή, συνθηκολόγηση… Δεν θέλουν η οργή να φέρει την αγανάκτηση, η αγανάκτηση την οργάνωση και η οργάνωση την αντίσταση και για αυτό δουλεύουν το «μασάζ» της μοιρολατρίας και της κλάψας… Φταίει το ριζικό μας… Δεν φταίει η αστική τάξη… Φταίει η κλιματική αλλαγή… Δεν φταίει η κρατική διαχείριση. Φταίνε όλα τ’ άλλα εκτός του καπιταλιστικού συστήματος.