Το φαρμακείο του Γ.Φ. Καλόγερου είναι ένα παυσίπονο ψυχής. Μια αντιβίωση στην ταξική αδικία που μαστίζει τους προλετάριους-ες της πλατείας Βικτωρίας. 

Ο λόγος του συμπυκνωμένος, μόνο ουσία. Φεύγει από το διήγημα που για να ξεδιπλωθεί μια ιστορία χρειάζεται δυο-τρεις σελίδες. Μέσα σε μια παράγραφο πλέον καταφέρνει να δημιουργεί εικόνες για το καθένα από τα 37 πεζογραφήματά του. Οικονομία χρόνου για έναν υπάλληλο, εργάτη, άνεργο, κομμουνιστή προλετάριο, που γράφει μέσα σε κλεφτά διαλείμματα με τον χρόνο να πιέζει και με τους πελάτες να πιέζουν και αυτοί για θέματα υγείας.

Στην πλατεία Βικτωρίας οι μόνιμοι πελάτες του φαρμακείου δεν είναι αστοί-ές, φασαίοι-ες, μεταμοντέρνοι-ες κτλ.

Είναι μετανάστες-στριες, πρόσφυγες, φτωχολούμπεν, αναρχοκαταληψίες, γυναίκες που εκδίδονται, νεαρά αγόρια που για να επιβιώσουν δίνουν το κορμί τους για ένα χαρτζιλίκι, πρεζάκια, αλκοολικοί, τσατσάδες, ντίλερς, μαστροποί, έλληνες μικροαστοί, ενίοτε και μπάτσοι. 

Είναι μια κόλαση επί της γης που μέσα στο καθημερινό σπαστό οκτάωρο ενός εργαζομένου με ταξική συνείδηση γίνεται προσπάθεια να κρατηθούν οι ψυχικές ισορροπίες. Η επιστροφή να είναι αναίμακτη προς το σπίτι μετά το τέλος της βάρδιας. Η δεξιότητα να αναδείξει τις αστείες πλευρές της καθημερινής επαφής με το πολυεθνικό προλεταριάτο. Και μερικές φορές η πιο μεγάλη ανταμοιβή να είναι ένα χαμόγελο σαν σπηλιά που αχνοφαίνονται μέσα σε αυτό τα δυο τελευταία δόντια.

γ.γ.

***

Υπάρχει η κατηγορία εργαζομένων που μέσα στο οχτάωρο σιχτιρίζει, μετράει λεπτά και το μυαλό κολλάει ακριβώς και μόνο σε όσα συμβαίνουν και έχουν να κάνουν με το οχτάωρο. Σχέση πωλητή-αγοραστή, σχέση εργάτη-εργαλείου. Στο «φαρμακείο» δεν φαίνεται να είναι έτσι.

Σαν να μπλέκονται 2 οχτάωρα, ένα του μισθωτού και ένα του ανθρώπου κοινωνικού-πολιτικού αναλυτή ή του ανθρώπου, σκέτο.

Ξέρουμε αν ο Γ.Φ. Καλόγερος είναι υπάλληλος φαρμακείου; Έχει σημασία; Υπάρχει απάντηση στην ερώτηση ποια από τις ιστορίες του «φαρμακείου» προτιμάς; Η απάντηση κοινή: Όχι. Πώς να διαλέξεις ανάμεσα σε βιώματα, σε σκέψεις, σε αγωνίες; Όλα στη ζωή είναι! Φιγούρες ταξικές, φιγούρες σκοτεινές.

Από το ποντίκι στον οχταμηνίτη του Δήμου, από την πλατεία Βικτωρίας στην Τασκένδη. Αυτά τα άλματα του Καλόγερου που με έναν τρόπο στις ιστορίες του, παλιές και νέες, καλύπτονται και δεν αφήνουν κενά. 

Το μυαλό τινάζεται από την χιλιοβασανισμένη ελιά στο κέντρο της Αθήνας στην ελιά της Γάζας που ματώνει και αντιστέκεται.

Η ελιά να ζήσει.

Το βιβλίο να καλοταξιδέψει!

Α.