Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής», ο Ισραηλινός πρέσβης Νόαμ Κατζ, καταφέρθηκε εναντίον του δημάρχου Αθηναίων, υποστηρίζοντας πως «δεν κάνει αρκετά για να προστατεύσει την πόλη του από οργανωμένες μειονότητες. Δεν καθαρίζει την πόλη και κάνει τους Ισραηλινούς τουρίστες να μην αισθάνονται άνετα».
Έχουμε το κακό συνήθειο να κοιτάμε την κίνηση των ιδεών στην πόλη μας, όπως αυτή αποτυπώνεται στους τοίχους και τους δημόσιους χώρους. Δεν περιμέναμε τον σιωνιστή- τοποτηρητή να μας πει για την καλή δουλειά που έχει γίνει στην Αθήνα από άποψη λαϊκής «εξωτερικής πολιτικής». Καμαρώσαμε όμως τα μέγιστα, γιατί κάθε παραδοχή ηττοπάθειας και γκρίνιας, όταν προέρχεται από το προσωπικό του σιωναζισμού, είναι ένα μικρό μετάλλιο στο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.
Θα σταθούμε στην κατηγορία των «οργανωμένων μειοψηφιών» για να του αποδομήσουμε την κρυφή ελπίδα ότι όλο αυτό που έχει γίνει στην Αθήνα προέρχεται από μειοψηφίες. Η Αθήνα βέβαια δεν είναι μόνο ο δήμος αλλά όλη η πόλη. Αυτό που έχει γίνει, ειδικά την τελευταία χρονιά, ξεπερνάει κάθε προηγούμενο σε επίπεδο αντι-προπαγάνδας. Χιλιάδες αυτοκόλλητα, πανό, στένσιλ, χαρτοπανό, συνθήματα, αφίσες, τρικάκια, κρεμασμένες παλαιστινιακές σημαίες σε μπαλκόνια κλπ. συνθέτουν ένα σκηνικό διαρκείας, μια «μάχη των δρόμων» της πραγματικής αποτύπωσης των αισθημάτων της ελληνικής κοινωνίας και των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτή η ακούραστη προσπάθεια δεν είναι έργο «μειοψηφιών» –πώς θα μπορούσε άλλωστε; Η διάχυση και κόλληση χιλιάδων αυτοκόλλητων πολυκατοικία την πολυκατοικία, δρόμο τον δρόμο, στάση τη στάση, φανάρι το φανάρι, ασανσέρ το ασανσέρ και πάει λέγοντας έχει πάρει διαστάσεις πανδημίας στην Αθήνα. Τοπικές συλλογικότητες, συνδικάτα, πολιτιστικές ομάδες, θεματικές συλλογικότητες, παρέες, πολιτικές ομάδες, αθλητικοί σύλλογοι, μουσικά συγκροτήματα, αντιφασιστικοί συντονισμοί, ένα μωσαϊκό φορέων στέλνει στα τυπογραφεία και στα φωτοτυπάδικα τα αυτοκόλλητα και τα αφισάκια που επιλέγει και ξεκινάει νέος γύρος φιλοπαλαιστινιακής δράσης. Μιλάμε για ευγενή άμιλλα που ξεπερνά κάθε προηγούμενο και δεν θα μπορούσε καμιά δημοτική αρχή να σταματήσει αυτό το πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό.
Κάποιες σειρές αυτοκόλλητων, ειδικά, αλλά και αφισών, έχουν γίνει ανάρπαστες, με κόσμο να ψάχνει να βρει να κολλήσει έστω ένα στη συνοικία του. Κι όλα αυτά με τη δύναμη της λαϊκής αυτενέργειας, της πρωτοβουλιακής θέλησης, της αυτοοργάνωσης, με μόνο κίνητρο τη λευτεριά της Παλαιστίνης…
Μπορεί τις τηλεοράσεις και τα δελτία ειδήσεων να τα ελέγχει η επίσημη προπαγάνδα του ελληνικού κράτους, που βρίσκεται σε συμμαχία με τους σιωναζιστές, αλλά την πρωτεύουσα και τους δρόμους τούς ελέγχει η λαϊκή φωνή, που είναι με τη νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης και τη λευτεριά της Παλαιστίνης.
ΥΓ. Μία πρόταση-απάντηση στον Νόαμ Κάτζ: Πρέπει να οργανωθεί πολιτιστική έκθεση με όλα τα αυτοκόλλητα και τις αφίσες, που πήραν θέση δίπλα στον παλαιστινιακό λαό, σε κεντρικό χώρο της Αθήνας. Για να έχουν έτσι όλοι οι Αθηναίοι πρόσβαση στα μικρά έργα τέχνης (ανώνυμων καλλιτεχνών που πολλά χάνονται λόγω μικρού τιράζ), που έδωσαν και δίνουν τη δική τους μάχη κόντρα στο πολιτικό προσωπικό της ντόπιας αστικής τάξης για το Παλαιστινιακό ζήτημα και ομορφαίνουν την πόλη μας.