
Πώς να περιγράψεις αυτό το περιστατικό; Με λίγα δάκρυα στους συντρόφους… Χθες το απόγευμα μπήκαν στο φαρμακείο, δύο γυναίκες από τη Σομαλία. Η μητέρα και η κόρη, πίσω από την κόρη ένα μικρό κοριτσάκι, γλυκύτατο. Μια φατσούλα χαμογελαστή με κάτι έξυπνα ματάκια. Την κρατούσε η νέα γυναίκα από το χέρι. Μάλλον ήταν αδερφή της. Η μητέρα ήθελε κάποιο φάρμακο. Τα αγγλικά σπαστά. Και τα δικά της και τα δικά μας. Η γλώσσα της αυτοκρατορίας λερώνει το στόμα μας, αναγκαίο κακό όμως στις συνεννοήσεις. Το πεζοδρόμιο απέξω έχει πυρώσει από τον ήλιο.
Η μικρή πετάγεται, με πιάνει από το χέρι, σχεδόν με τραβά από τον πάγκο, με φέρνει μπροστά από την ζυγαριά, ανεβαίνει, ζητά να της πω τι γράφει. Ούτε θυμάμαι το νούμερο, της λέω, καταλαβαίνω ότι δεν καταλαβαίνει. Γυρνώ στην αδερφή της. Της εξηγεί με νοήματα. Μένουμε άφωνοι για δευτερόλεπτα, κοιτάμε την μικρή που γελάει…
Η μητέρα της κοιτά τη φαρμακοποιό και μένα. Και μας λέει ότι έχασε την ακοή και την μιλιά της η μικρούλα, από βομβιστική επίθεση στη Σομαλία… Η μικρούλα, κρατούσε την καραμέλα που της δώσαμε και μας κοιτούσε πυροβολώντας μας… Παιδιά σε εμπόλεμες ζώνες, παιδιά θύματα του πολέμου. Σιωπή και δάκρυα…
Θα μου πείτε: η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα… όμως κάποια πράγματα δεν πάνε κάτω!
Γ. Σεραφίνος