Ζωή κάτω απ’ τα ερείπια

Που να ‘ξερες παιδάκι μου τι σου φυλάει η μοίρα 

Από μικρός στα βάσανα

στον πόνο, στην ορφάνια 

Βόμβες εδώ βόμβες εκεί

να πέφτουν απ’ τα ουράνια.

Και συ πουλάκι νεοσσός

Βγαλμένο απ’ την κούνια

απ’ τα ζεστά που θα ‘πρεπε

φωλιά σου να κουρνιάζεις

στο πάτωμα κατάχαμα

χωρίς μιλιά να στάζεις

Σε βγάλαν απ’ τα ερείπια 

Σα θαύμα γινωμένο

Χωρίς κλάμα μωρό μικρό 

Μην είναι πεθαμένο; 

Μα ξάφνου συ σπαρτάρησες 

μέσα σε χέρια ξένα

που απλώθηκαν μες στη φωτιά

να σώσουνε εσένα

Το μέλλον της πατρίδας σου

ατόφιο σα χρυσάφι

μέσα σ’ ένα χαμόγελο

που στέκεται σα στάχυ

Είθε η μέρα που θα ρθει 

να μάθεις της γενιάς σου

όλα τα κατορθώματα 

για να ‘ρθει η λευτεριά σου

Και σαν βοριάς θα ξεχυθεις 

Από ψηλά θα θεριωθείς 

Ενάντια σε όσους δίχως ντροπή 

τα σκήπτρα κράτησαν σφιχτά

τη γη σου έστυψαν στυφά

για ένα πουγκί αργύρια

Στης Γάζας τα αετώματα

μήτε πουλί, μήτε παιδί 

κανένας δεν αποδημεί

παρ’ όλα τα μαρτύρια.