Στις 21 Αυγούστου του 2023, στο Μέγαρο Μαξίμου, συναντήθηκαν οι ηγέτες των Δυτικών Βαλκανίων. Σε δείπνο άτυπη συζήτηση, όπως ανέφεραν εξ’ αρχής οι κυβερνητικές ορντινάντσες. Ποιοι;

«Ο πρόεδρος της Σερβίας Aleksandar Vucic, ο πρόεδρος της Μολδαβίας Maia Sandu, ο πρόεδρος του Μαυροβουνίου Jakov Milatovic, ο πρωθυπουργός της Ρουμανίας Ion-Marcel Ciolacu, ο πρωθυπουργός του Κοσόβου Albin Kurti, ο πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου Βοσνίας και Ερζεγοβίνης BorjanaKristo, ο πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας Dimitar Kovacevski, ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Nikolai Denkov και ο πρωθυπουργός της Κροατίας Andrej Plenkovic.

Παρουσία- υπό άκρα μυστικότητα- του προέδρου της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, της προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, του προέδρου του ευρωπαϊκού συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, αλλά όχι και του Έντι Ράμα, του πρωθυπουργού της Αλβανίας».

Γιατί; Τι συζητήθηκε με τα επιτελεία των δυτικών Βαλκανίων και τους εκπροσώπους του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού; Να πιστέψουμε αλήθεια ότι ήρθανε και φάγανε για να μιλήσουνε για τον «ηγετικό ρόλο της Ελλάδας ως πυλώνα σταθερότητας, ειρήνης και ενεργειακής ασφάλειας στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη»; Και τι αλήθεια σημαίνει αυτό; Τι συμφωνίες άτυπες, μυστικές πάρθηκαν;

Δεν μάθαμε. Παρόλο που ήταν παρούσα η Πρόεδρος της Κομισιόν και ο πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου, δύο δηλαδή κορυφαίοι εκπρόσωποι του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Σημαντικό ακούγεται.

Και παρόλο που πολλοί από αυτούς τους ηγέτες δεν φημίζονται για τις δημοκρατικές τους αντιλήψεις, ντόρος πολύς έγινε για τον Πρόεδρο της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Μα ποιας Ουκρανίας; Λέει ο ένας ντόρος. Αυτός έχει τους Αζόφ στο μέτωπο. Οι Αζόφ είναι ναζί.  Άρα; Ο Ζελένσκι είναι ναζί ή καρικατούρα ή μαριονέτα των ευρωνατοϊκών. Και αφού ο Ζελένσκι είναι όλα αυτά, ο ουκρανικός λαός είναι όλα αυτά επίσης.

Στον αγώνα μας για την υπεράσπιση των λαών ενάντια στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία και πόσο μάλλον την ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση, δεν έχουμε ξαναδεί τέτοια ισοπέδωση λαού δια της επαγωγής. Για να μην επεκταθούμε στο παρελθόν και κουράσουμε, θα δώσουμε ένα παράδειγμα: η εξαρτημένη από τους ιμπεριαλιστές χώρα μας έχει κάνει πληθώρα συμφωνιών- αμυντικών και άλλων- με τον δικτάτορα Σίσι της Αιγύπτου. Δεν εξαφανίσαμε τα δίκια του λαού της Αιγύπτου επειδή έχει έναν Σίσι στο τιμόνι. Όπως δεν χαρακτηρίσαμε ποτέ έναν ολόκληρο λαό αποικιακής ή μισοαποικιακής χώρας ή εξαρτημένης σωβινιστή επειδή διεκδικεί την εθνική του κυριαρχία. Το ίδιο ισχύει για τον λαό της Υεμένης, του Αφγανιστάν, της Συρίας, του Λιβάνου, της Παλαιστίνης, της Κύπρου που είχε στο τιμόνι ηγεσίες που δεν είχαν καμία σχέση με την εργατική-λαϊκή εξουσία ίσα-ίσα το αντίθετο… Όμως όταν τις χτυπούσε ο ιμπεριαλισμός μπορούσαμε να διακρίνουμε που κάθε φορά έβρισκε ο λαός αυτός τον δρόμο της αντίστασης και ποια μέτωπα αντίστασης ενίσχυε.

Τη στιγμή που το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα είναι σε υποχώρηση, αν όχι σε εξαφάνιση, έτσι ώστε να μπορεί παντού να μπαίνει στην πρωτοπορία και να καθοδηγεί τους αντιιμπεριαλιστικούς-απελευθερωτικούς και αντικατοχικούς αγώνες, θα υπάρχει πάντα το πρόβλημα αυτό μπροστά στη ζωή. Ο παλαιστινιακός λαός δείχνει το δρόμο όσο παλεύει ενάντια στη σιωνιστική κατοχή. Και η αντίστασή του, όσων γνωρίζουν το παλαιστινιακό, πέρασε από πολλά κύματα, τάσεις και κατευθύνσεις και συνεχίζει μέχρι σήμερα (βλ. Τζενίν).

Επιτέλους, όσοι στη χώρα μας στηρίζουν τη ρωσική ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία, όσοι επίσης «δεν στηρίζουν»- ίσως ακόμα χειρότεροι- αλλά βλέπουν Ζελένσκι ναζί και καθόλου αγωνιζόμενο ουκρανικό λαό με δικαίωμα κυριαρχίας (ή μήπως του το αφαιρούμε εμείς οι «μπαρουτοκαπνισμένοι» υπερεπαναστάτες;) στα εδάφη του, ας απαντήσουν σε κάποια ερωτήματα:

Έγιναν στην Ουκρανία εκλογές το 2019 και έβγαλαν το κόμμα «Υπηρέτης του Λαού»; Με αρχηγό τον Ζελένσκι; Ψήφισε αυτό το μπερλουσκονικό (αλά πέπε γκρίλο) υποκείμενο ο ουκρανικός λαός;

Ήταν εκλογές αστικού τύπου ή ήταν εκλογές που κυριάρχησε η Βία και η Νοθεία; Ακόμα και αν ήταν το δεύτερο έχει οποιοσδήποτε ξένος ιμπεριαλιστικός παράγοντας το δικαίωμα να επέμβει; Και αν ναι στο όνομα τίνος; Υπερασπίζοντας τι; Τη νομιμότητα; Γελάμε…

Όσοι κόπτονται σήμερα για το Ευρωμαιντάν, το πραξικόπημα στην Ουκρανία του 2014, που ανέτρεψε τον Γιανουκόβιτς, τον συνδεδεμένο με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό και τους σημερινούς δήθεν Αντιναζί απελευθερωτές, μπορούν να αναλύσουν τις δηλώσεις του τότε; Έλεγε ο Γιανουκόβιτς τον Φεβρουάριο του 2014:

«Η Ρωσία είναι στρατηγικός εταίρος λόγω των ιστορικών δεσμών μεταξύ των δυο χωρών μας, και έχει το δικαίωμα, και πρέπει, να δράσει. Είμαι ο νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας και όταν συναντηθώ με τον Πούτιν θα συζητήσουμε την κατάσταση. Όμως πιστεύω ότι η Ρωσία δεν πρέπει να είναι αδιάφορη στις εξελίξεις στην Ουκρανία, και να παραμένει αμέτοχη, και θα έπρεπε να κάνει ό,τι μπορεί για να σταματήσει το σημερινό χάος και τον τρόμο στην Ουκρανία. Όμως είμαι ενάντιος σε μια στρατιωτική επέμβαση».

«Νομίζω ότι οποιαδήποτε στρατιωτική δράση σε αυτή την κατάσταση είναι απαράδεκτη και δεν σχεδιάζω να ζητήσω στρατιωτική υποστήριξη».

«Η Κριμαία πρέπει να παραμείνει στην Ουκρανία, υπό καθεστώς ευρείας αυτονομίας».

Και δια της προσφάτως πολύ αγαπημένης επαγωγής που τα σαρώνει όλα: Ο Γιανουκόβιτς ήταν ο πρώην Πρόεδρος της Ουκρανίας. Ήταν Ουκρανός. Οι Ουκρανοί, επομένως που αυτός τότε είχε το τιμόνι της εξάρτησης, δεν ήθελαν τη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας.

Μιας και κάποιοι συνεχίζουν να αναλύουν έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο που γενικεύεται με αντιυλιστικούς και αντιδιαλεχτικούς όρους επιπέδου συσχετισμών Β΄παγκοσμίου πολέμου και με ένα ψευδεπίγραφο ναζί-αντιναζί δίπολο, πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να δούμε τον ιμπεριαλισμό και όσα ζητήματα αυτός γεννά στην υλιστική του βάση… Αυτό ξεκίνησε η οργάνωσή μας εκδίδοντας τρείς σχετικές μπροσούρες κυρίως πάνω στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που συγκρούονται στην Ουκρανία ως ένα πρώτο ζήτημα και φυσικά το δυσκολότερο: τι πρέπει να κάνει ο Ουκρανικός λαός στην πάλη του για ανεξαρτησία; Στο οποίο ζήτημα είναι και ο πρώτος που μπορεί να δώσει λύση γιατί αυτός ζει την εισβολή, τον πόλεμο, τον θάνατο…

Αυτό το ζήτημα είναι που δεν κουβεντιάζεται στη χώρα μας. Τι κάνει όποιος θέλει να αντισταθεί σε μια κατοχή; Όπλα που βρίσκει ένας λαός όταν πρέπει να απαντήσει σε βαριά όπλα; Και τα ερωτήματα μάλλον καλύπτουν σελίδες που φυσικά αυτό το άρθρο δεν έχει πρόθεση να  ξεκινήσει να θέτει. Απλά γράφονται για να «κλωτσήσουν» έναν κόσμο έτσι ώστε να μπορεί να σκεφτεί σύνθετα έξω από τα αντιδιαλεκτικά σχήματα που η εδώ αριστερά, τρώγοντας πατατάκια και κοιτώντας μπάλα, λαλάει ιδεολογικοποιημένα σχήματα κατά πως τη συμφέρουν…

Δεν έχει βρεθεί στη Σρεμπρένιτσα, στην Τσετσενία, στη Βόρεια Συρία, στο Κουρδιστάν, στο Λίβανο, στην Παλαιστίνη, στη Βαγδάτη και στην Καμπούλ, στην Ουκρανία (ούτε μέσα στη ρωσόφωνη μειονότητα που την τουφεκούσαν ουκρανοί εθνικιστές, ούτε μέσα στα ουκρανικά χωριά που καταλάμβαναν οι «αντιναζί» της βάγκνερ), ούτε στη Χώρα των Βάσκων, ούτε στην Ιρλανδία, ούτε στο Καζακστάν… Όμως ξέρει να λέει τα «μεγάλα και τα τρανά», εμείς με όλο το σεβασμό σε όλους όσους θέλησαν να αντισταθούν και αντιστέκονται ξέρουμε ότι εκεί και σε τέτοιες καταστάσεις που τρέχει ο ρους της ιστορίας και διαμορφώνεται πολύπλοκα η ανθρώπινη συνείδηση στη φωτιά του πολέμου κατανοούμε ότι η αντίσταση φτιάχνεται από «όσους σηκώσουν το χέρι» και δηλώσουν παρόν. Στη φύση κενό δεν υπάρχει.

Για να φέρουμε το ζήτημα και στον τόπο μας: Καταπιέζει το ελληνικό κράτος εδώ και δεκαετίες τους μουσουλμάνους της Θράκης; Αποτελούν ακόμη τα σώματα ασφαλείας και μέρος του στρατού της χώρας προπύργιο του νεοναζισμού; Έχει η σημερινή κυβέρνηση υπουργούς ξεκάθαρα ναζί; Μπήκανε πάλι ναζιστικά/φασιστικά κόμματα στην ελληνική βουλή; Έχουν διαπραχθεί πογκρόμ και ναζιστικά/φασιστικά/ρατσιστικά εγκλήματα στη χώρα μας; Έχουν δολοφονηθεί μετανάστες, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι από τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση; Όλα αυτά επαγωγικά κάνουν ναζί ολόκληρο τον ελληνικό λαό; Και αν ναι, έχει δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης μια ξένη χώρα να απελευθερώσει τους καταπιεσμένους εντός των ελληνικών συνόρων από τους έλληνες ναζί;

Η επαγωγή, λοιπόν, περί ουκρανικού ναζισμού ως γνώρισμα ενός έθνους δεν είναι μόνο αντιιστορική- αντιμαρξιστική αλλά και άκρως επικίνδυνη: ξεπλένει τους ιμπεριαλιστές, βάζει στο στόχαστρο ολόκληρους λαούς. Καταντάει μια γελοιότητα όταν βγαίνει από στόματα ανθρώπων που θέλουν να δηλώνουν διεθνιστές και αντιιμπεριαλιστές και καταντάνε ντουντούκες των ιμπεριαλιστών…