Διάφοροι καθώς πρέπει «ουμανιστές», κολαούζοι της εξουσίας, σήμερα κάνουν μόκο μπροστά στα εγκλήματα που διαπράττει το Ισραήλ και η βελόνα έχει κολλήσει στους αιχμάλωτους πολέμου της παλαιστινιακής αντίστασης. Δεν μιλάνε για τον σαδισμό κράτησης σε χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους Παλαιστίνιους, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες τους στις ισραηλινές φυλακές.
Γι’ αυτό προτείνουμε στους αναγνώστες του Prolet connect να διαβάσουν βιβλία για τα «σύρματα» της Ελ Ντάμπα Αιγύπτου. Εκεί που ο λαός μας αιχμαλωτίστηκε από τους Άγγλους ιμπεριαλιστές τον Δεκέμβρη του 1944 και κρατήθηκε στις χείριστες συνθήκες των «συμμάχων» χωρίς καμία φροντίδα για τις ανθρώπινες ανάγκες 8.000 Ελλήνων αιχμαλώτων. Στα λίγα βιβλία ντοκουμέντα που κυκλοφορούν μπορεί να μάθει κανείς για τις μεθόδους κράτησης και βίας στα «σύρματα» από τους Άγγλους. Αλλά και την αντίσταση μέσα στα στρατόπεδα από τα μέλη του ΚΚΕ και τους ελασίτες, ως καθοδηγητική δύναμη των στρατοπέδων, των οποίων η σύνθεση δεν ήταν μόνο από οργανωμένους στο κίνημα μα και από ανθρώπους του δρόμου που «πιάνονταν στον σωρό» και σε «επιχειρήσεις σκούπα», αλάνια, ανήλικους και συμπαθούντες.
Η αυτομόρφωση και η γνώση για το λαϊκό κίνημα και το τι πέρασαν στον αγώνα τους για λευτεριά και εθνική ανεξαρτησία οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες, πρέπει να μας τροφοδοτεί και να μας δίνει θάρρος για τη συνέχεια στη λαϊκή πάλη των ημερών μας. Οι «αγγλόφιλοι» του τότε δεν έχουν ουσιαστική διαφορά με τους σημερινούς υπερασπιστές του συστήματος. Είναι αυτοί που υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια την «κανονικότητα», δηλαδή, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Οι απεργίες πείνας, οι επιτροπές διεκδίκησης, οι αυτοσχέδιοι χαρταετοί που χειροτεχνούσαν οι κρατούμενοι για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, οι κουρελιασμένες ελληνικές σημαίες που έφτιαχναν από τις σκηνές και τις έβαφαν με ιώδιο, το «μάζεμα» του λούμπεν στοιχείου των στρατοπέδων από τους οργανωμένους, οι διαλέξεις, τα θεατρικά, τα συνθήματα για να ανέβει το συλλογικό φρόνημα και τα αντάρτικα τραγούδια από τους Έλληνες αγωνιστές έβαλαν εμπόδια στην εκδικητική κράτηση και έφεραν «νίκες αξιοπρέπειας» που έγραψαν και αυτές αράδες στο βιβλίο της λευτεριάς του λαού μας.
Οι αιχμάλωτοι της Ελ Ντάμπα αφέθηκαν ελεύθεροι και επέστρεψαν μετά την Βάρκιζα σε ομάδες με τους τελευταίους να γυρνάνε τον Απρίλη του 1945 στη μια μαύρη πρωτεύουσα της λευκής τρομοκρατίας. Δεκάδες κυνηγήθηκαν και χτυπήθηκαν από μπουλούκια «αγανακτισμένων» στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά, μόλις τους αναγνώριζαν οι παρακρατικοί και οι χίτες, που λύσσαγαν για ελασίτες.
Για την Ελ Ντάμπα προτείνουμε τα παρακάτω βιβλία-ντοκουμέντα:
Α. Το ημερολόγιο του τριαντάχρονου τότε Πραξιτέλη Ζαχαριάδη «Ελ Ντάμπα, Ημερολόγιον Αιχμαλωσίας», εκδόσεις Βιβλιόραμα, που καταγράφει την εμπειρία του από 1/1 έως 17/3/1945.
Β. Του αγωνιστή δημοσιογράφου του ΕΑΜ Αλέξη Καρρέρ «Ελ- Ντάμπα, Η ιστορία της ομηρίας», εκδόσεις Εντός.
Γ. Τα απομνημονεύματα του ηθοποιού Μίμη Φωτόπουλου που απήχθη/συνελήφθη κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών (εξαιτίας χαφιέδων που τον κατηγόρησαν ότι κατά τις μεγάλες πορείες ήταν εκεί και φώναζε εαμικά συνθήματα) και επέστρεψε στην Αθήνα μετά από τρεις μήνες. Κυκλοφόρησαν από την Σύγχρονη Εποχή με τίτλο «Ελ Ντάμπα, όμηρος των εγγλέζων». Είναι δυσεύρετο βιβλίο και χρόνια εξαντλημένο.
Δ. Το ημερολόγιο του γλύπτη Κλέαρχου Λουκόπουλου «Ελ Ντάμπα, ένα χρονικό (1944-45)», εκδόσεις ΜΙΕΤ.
Ε. Για τέλος κρατήσαμε και συνιστούμε ανεπιφύλακτα το μυθιστόρημα του ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου «Ελ Ντάμπα» που κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έγινε μέλος του ΕΑΜ και κρατήθηκε στην Ελ Ντάμπα. Είναι ένα βιωματικό κείμενο που περιγράφει τις κακουχίες αλλά και την αντίσταση των κρατούμενων στους Άγγλους με τα μάτια ενός ανήλικου αγοριού του Άρη. Ο Χριστοδούλου έγραψε ένα συγκλονιστικό πολιτικό μυθιστόρημα για τις μέρες που κρατήθηκε στα «σύρματα» και το πώς κατάφεραν οι αγωνιστές να σταθούν στα πόδια τους και να σηκώσουν το ανάστημά τους στους μακελάρηδες του ΕΑΜικού λαϊκού κινήματος. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος.