Στο ίδιο έργο θεατές για ακόμα μία φορά η μαθητική κοινότητα, όπως λέει και ο λαός «κάθε πέρυσι και καλύτερα». Η πολιτεία, αντί να προχωρήσει στην πρόσληψη δασκάλων και καθηγητών, στη δημιουργία νέων σχολείων με σύγχρονες εγκαταστάσεις, γυρίζει τις συνθήκες στο σχολείο 30 χρόνια πριν προχωρώντας σε συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων.
Το υπουργείο παιδείας προχώρησε στη συγχώνευση πολλών τμημάτων όπως και την κατάργηση πολλών ειδικοτήτων στα επαγγελματικά Λύκεια (ΕΠΑΛ). Όσον αφορά τα ΕΠΑΛ αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα οι μαθητές είτε να μην μπορούν να ολοκληρώσουν την ειδικότητα επιλογής τους είτε να αναγκαστούν να αλλάξουν ακόμα και γειτονιά, προκειμένου να βρουν το αντίστοιχο τμήμα τους. Γίνονται εύκολα κατανοητές από τη μία οι επιπτώσεις στην ψυχολογία του μαθητή και από την άλλη η ευκολία με την οποία μπορεί να απομακρυνθεί από το σχολείο λόγω των φραγμών που προκύπτουν μπροστά του σε ένα ήδη υποβαθμισμένο σχολείο. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική έως το γυμνάσιο.
Από την άλλη, οι συγχωνεύσεις τμημάτων δημιουργούν ένα ασφυκτικό σκηνικό στα σχολεία. Τα ήδη υπερμεγέθη τμήματα, τα οποία γνωρίζουμε σε αστικά κέντρα όπως η Αθήνα, με μαθητές να στοιβάζονται ανά 25άδες στην τάξη γίνονται κανόνας μέσω της κατάργησης ολιγομελών τμημάτων σε όλη την Ελλάδα. Παιδιά να στοιβάζονται στις τάξεις με ό, τι αυτό συνεπάγεται στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ποιος εκπαιδευτικός μπορεί να διδάξει και ποια μαθήτρια/ ποιος μαθητής μπορεί να διδαχθεί σε αυτές τις συνθήκες;
Και σε όλα αυτά, προστίθεται η εφαρμογή της υπουργικής οδηγίας του ορίου του μοναδικού παιδαγωγού παράλληλης στήριξης στο τμήμα. Με απλά λόγια, μπορεί μέσα στην τάξη να υπάρχουν παραπάνω από ένα παιδιά με ζητήματα μαθησιακών δυσκολιών μέχρι σημαντικά ζητήματα υγείας. Ο ειδικός παιδαγωγός είναι μόνο ένας, για όλα τα παιδιά.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα συγχωνεύσεων και κατάργησης τμημάτων τα κενά για ακόμα μια χρονιά είναι πολλά. Παρά τους μόνιμους διορισμούς που διαλαλούσε τόσο καιρό ο υπουργός παιδείας, Πιερρακάκης, συνεχίζουν να υφίστανται 18.000 ελλείψεις εκπαιδευτικών, εκ των οποίων οι 10.000 αφορούν στην Α/βάθμια εκπαίδευση. Οι μαθητές από μικρή ηλικία βιώνουν την απαξίωση της εκπαίδευσης. Σε όλα αυτά φυσικά, έρχεται να προστεθεί το δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος που επιβαρύνει τους γονείς και κηδεμόνες των παιδιών, οι οποίοι βρίσκονται συνεχώς με το χέρι στην τσέπη αφαιρώντας χρήματα από τον ήδη πετσοκομμένο οικογενειακό προϋπολογισμό. Είναι αναγκασμένοι να πληρώνουνε καθ’ όλη τη διάρκεια της μαθητικής φοίτησης από τα σχολικά είδη, την παραπαιδεία –είτε είναι ιδιαίτερα μαθήματα είτε φροντιστήριο- αλλά και τις εξωσχολικές δραστηριότητες, οι οποίες θα έπρεπε να αποτελούν κομμάτι αναπόσπαστο του σχολείου. Για παράδειγμα, το σκάκι, η ρομποτική, τα ομαδικά αθλήματα και η ενασχόληση με τις τέχνες, όφειλαν να διατίθενται και να έχουν πρόσβαση όλα τα παιδιά. Τα προγράμματα του ΟΠΑΝΔΑ δεν αρκούν, και φαίνεται από το πόσο νωρίς πρέπει να κλείσει κάποια θέση ο γονιός.
Ευτυχώς σε όλα αυτά τα ζοφερά προβλήματα υπάρχει η αντιστεκόμενη σχολική κοινότητα. Σε καθημερινό σχεδόν επίπεδο, πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις από Ενώσεις Εκπαιδευτικών, Ενώσεις Γονέων και μαθητών και το προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας, αντιλαμβανόμενοι όλοι την επίθεση στο δημόσιο σχολείο. Φυσικά η κυβέρνηση σήκωσε ήδη το γκλομπ (14/9), δείχνοντας από την αρχή της χρονιάς, όπως κάθε χρονιά άλλωστε, τη διάθεσή της να υπερασπιστεί την υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου και τα συνολικά σχέδια της αναδιάρθρωσης που επιτελείται στην εκπαίδευση.
Η πείρα δείχνει ότι ο αγώνας φέρνει αποτελέσματα και ήδη οι αντιδράσεις της κοινότητας ανάγκασε τους ιθύνοντες να κάνουν πίσω, όπως στο ΕΠΑΛ Αγίας Παρασκευής όπου επιχείρησαν την κατάργηση της ειδικότητας μηχανικών πλοίων και θα έπρεπε τα παιδιά να πάνε στον Πειραιά! Σε ΕΠΑΛ στην Ζάκυνθο το ίδιο με την ειδικότητα Τουριστικών όπου θα έπρεπε να πάνε… στην Αμαλιάδα! Άλλο ένα παράδειγμα νικηφόρων αγώνων: Στο 7ο Διαμέρισμα Αθηνών, οι συνεχείς οχλήσεις και κινητοποιήσεις, κατάφεραν τη δωρεάν σίτιση σε τρία ακόμα σχολεία, τα οποία βρίσκονταν εκτός του προγράμματος. Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά κι όχι μοναδικά.
Οφείλουμε να ενισχύουμε συνεχώς τις Ενώσεις Εκπαιδευτικών. Να συμμετέχουμε στους Συλλόγους Γονέων στα σχολεία. Να στηρίζουμε τους αγώνες της μαθητικής κοινότητας.
Καμία και κανένας δεν περισσεύει από τον αγώνα για ελεύθερο, δωρεάν και δημιουργικό δημόσιο σχολείο.