Αστεροπολώ τα όνειρα…
Οι μπίλιες, ενα σύμπαν μέσα στις τσέπες μου.
Προχωράω στην έρημο Ατακάμα.
Για να συναντήσω τους νεκρούς της.
Μέσα στους αιώνες, των αιώνιων ερωτημάτων του σύμπαντος.
Στον σκοτεινό ουρανό,
που βλέπω να χορεύουν τα αστέρια.
Σκουροκόκκινη άμμος από το αίμα των νεκρών της.
Στρατόπεδο αντιφρονούντων μέσα στην έρημο.
Ελπίδα τους, το φώς των αστεριών.
Παρακολουθώ γυναίκες σκυμμένες στο χώμα
Ιχνηλάτισσες ουράνιων και γήινων σωμάτων
Σα Λιμνοθάλασσες της μνήμης.
Άλας και ασβέστιο.
Διαβρώνουν τον πυρήνα τούτης της έρημης γης με τον πιο διαυγή ουρανό.
Με το ένα χέρι βάζω αστερόσκονη στην τσέπη και με το άλλο
σκύβω να τους χαρίσω τις μπίλιες μου, σκορπώντας τες παντού.
Σα μικρό φόρο τιμής…
γ.γ.