Η παρακάτω ανακοίνωση μοιράζεται σε χώρους δουλειάς και σε στάσεις ΜΜΜ:

Μέσα στην ανυπολόγιστη καταστροφή που βιώνει η Θεσσαλία και ο λαός μας πρέπει να μπει ως ανάχωμα η πολιτική θέση που μιλάει τη φωνή της αλήθειας.

Ο ιδεολογικός μηχανισμός του αστικού συστήματος έχει ξεκινήσει ένα «μασάζ» συνειδήσεων 24ωρης βάσης που προσπαθεί να ανατρέψει την όποια συζήτηση-κριτική γίνεται πάνω στην αστική διαχείριση. Δηλαδή προσπαθεί να αθωώσει από πολιτικές ευθύνες τα αστικά κόμματα εξουσίας (με κύριο αυτό της ΝΔ που κυβερνά) και φυσικά να βγάλει αλώβητο το οικονομικοπολιτικό σύστημα της Ελλάδας με όλες τις ιδιαιτερότητές του που είναι ένας διαρκώς αδύναμος κρίκος στην ΕΕ.

Ο ιδεολογικός μηχανισμός της αστικής τάξης και όλο το πολιτικό προσωπικό της (δεξιό-ακροδεξιό-αριστερό-φιλελέ-σοσιαλδημοκρατικό) δεν θέλει να φανεί ο πραγματικός χαρακτήρας της διπλής εκμετάλλευσης που συντελείται δεκαετίες τώρα και προσπαθούν να τον πλασάρουν στον ελληνικό λαό ως την σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα», ενώ τον μόνιμο δανεισμό τον έχουν βαφτίσει «ανεξαρτησία» και την υποτέλεια και υποταγή, εθνική στρατηγική…

Ποιος είναι αυτός που πραγματικά φταίει για την καταστροφή της χώρας;

Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η ταξική εκμετάλλευση είναι η πολιτική της ντόπιας αστικής τάξης και όλων των αστικών κομμάτων που διατηρούν αυτό το καθεστώς για τον λαό μας.

Η ντόπια αστική τάξη είναι η τάξη που έχει την εξουσία και στο τιμόνι της χώρας έχει το υπαλληλικό της προσωπικό. Αυτή η τάξη είναι που καθορίζει τη γενική πολιτική της με γνώμονα την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων αλλά και του δικού της κομματιού από την πίτα των κερδών. Αυτή η τάξη είναι και η υπεύθυνη για τη καταστροφή.

Μέσα στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό (ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας-Κίνας) και την καπιταλιστική κρίση, η μέσης καπιταλιστικής ανάπτυξης και εξαρτημένη Ελλάδα με αστική εξουσία τσιτσερόνε των ΗΠΑ-ΕΕ δε μπορεί να κρύψει τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Αντιθέσεις που ξεσπούν ήδη μια γεμάτη δεκαπενταετία, με αποδέκτη πάντα τον λαό μας και την εργατική τάξη. Τη σημερινή καταστροφή στη Θεσσαλία, στον Έβρο και στην υπόλοιπη Ελλάδα πρέπει να τη δούμε ως συνέχεια της απίστευτης σε βιαιότητα καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης (που την ονόμασαν «μνημόνια») και όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις έβαλαν πλάτη να διασώσουν τον ελληνικό καπιταλισμό εις βάρος, φυσικά, των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Αυτή η επίθεση του Κεφαλαίου είναι που συνεχίζεται και γίνεται πιο καταστροφική για τις λαϊκές μάζες και τη ζωή τους. Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση και κτήμα όλο και περισσότερων ανθρώπων του λαού μας έτσι ώστε να προσανατολιστεί και ανάλογα στο νέο κύμα ιδεολογικής-πολιτικής επίθεσης που του ετοιμάζουν για να περάσουν το νέο πακέτο οικονομικής αφαίμαξης…

Οι περικοπές και οι απολύσεις σε συνδυασμό με τη διαχρονική υποβάθμιση όλων των κοινωνικών υπηρεσιών ως αχρείαστα, ο αμείωτος σε ένταση προσανατολισμός των «τιμονιέρηδων» για το καπιταλιστικό κέρδος, η μετατροπή μιας οικονομίας σε Ειδική Οικονομική Ζώνη για να λειτουργεί ως πυλώνας της «βιομηχανίας του τουρισμού», η μετατροπή όλης της χώρας σε μια τεράστια εσπρεσιέρα-διασκεδαστήριο και πλυντήριο μαύρης οικονομίας, η αποβιομηχάνιση και διάλυση της αγροτικής παραγωγής είναι λίγα από όσα εξηγούν το λόγο που δεν ευθύνονται τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» που πίσω από αυτά κρύβονται οι σημερινοί κυβερνητικοί διαχειριστές.

Η καταστροφή του Θεσσαλικού κάμπου πρέπει να ειδωθεί υπό το πρίσμα της συνολικής εικόνας και να ειδικευτεί φυσικά στις ιδιαιτερότητες της Θεσσαλίας έτσι ώστε να βγουν συμπεράσματα και να εξοπλιστούν με όση περισσότερη επιστημονικοτεχνική γνώση οι λαϊκές μάζες. Αυτό δηλαδή που τις απέκρυβαν κυβερνήσεις και τοπικοί άρχοντες και συνεχίζουν να το κάνουν πρέπει να γίνει διαδικασία αγώνα και ταξικής πολιτικής συνειδητοποίησης ώστε έτσι να μην σκεπαστούν οι εγκληματικές ευθύνες αλλά να έρθουν στην επιφάνεια σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Για να δουν όλοι και όλες πόσο ίδρωναν για τον τόπο μας οι «σωτήρες» των αστικών κομμάτων της «πράσινης ανάπτυξης» και πόσο τους ένοιαζε η πραγματική ανάπτυξη του Θεσσαλικού κάμπου αφήνοντας τον με έργα που είχαν γίνει πριν την στρατιωτικοφασιστική Χούντα για να ανταποκριθούν σε άλλες ανάγκες πόλεων και δρόμων. Αυτά τα φυσικά φαινόμενα είναι αντιμετωπίσιμα παρά τη διαρκή επιστημονική παραχάραξη και την ψευδοεπιστημονική φλυαρία των παπαγάλων των ΜΜΕ, είναι πολιτικό το ζήτημα γιατί δεν έγιναν συγκεκριμένα έργα προστασίας επί δεκαετίες.

Η αστική τάξη της χώρας μας και η ανάπτυξη της ως ληστρική τάξη είναι μια τάξη ικανή για όλα που συμπεριφέρεται ως ελίτ έξω και εις βάρος των λαϊκών αναγκών.

Δυστυχώς ο λαός μας αυτό το βιώνει πάντα μέσα στις μεγάλες καταστροφές, εκεί δηλαδή που ανοίγουν όλα τα ζητήματα της ζωής, εκεί που η ζωή φωνάζει ότι είναι άδικο το σημερινό σύστημα, ότι η κοινωνία χωρίζεται σε τάξεις, ότι οι φτωχολαϊκές μάζες «πληρώνουν κάθε φορά το μάρμαρο». Από το 1821 και μετά οι μεγάλες καταστροφές του λαού μας γίνονταν ακριβώς για να διασωθεί η αστικοτσιφλικάδικη τάξη και οι «έχοντες».

Για να μπορεί να ζει η ελληνική αστική τάξη στα λούσα και τα πλούτη, ο λαός τράβαγε και τραβάει τα πάνδεινα. Αυτός ο λαός κρατήθηκε και κρατιέται συνειδητά αγράμματος και μισομορφωμένος μόνο και μόνο για να μπορεί να γίνεται εξάρτημα στην καπιταλιστική μηχανή, στο εργοστάσιο, στο μητροπολιτικό κάτεργο ή στο χωράφι, να είναι εύκολα χειραγωγήσιμος από τα αστικά κόμματα και να ξαναμπαίνει στο μαντρί εύκολα μετά από κάθε κρίση… Όπως σε κάθε δύσκολη ώρα η συστημική λύση «ελπίδας» ήταν ο δανεισμός από τους ιμπεριαλιστές με πρόσχημα κάθε φορά την ικανοποίηση αναγκών, έτσι και σήμερα καλλιεργούν νέες ελπίδες για δανεισμό απο την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων δια στόματος Μητσοτάκη «δάνειο με πολύ ευνοϊκούς όρους για παρεμβάσεις σε έργα υποδομής που έχουν υποστεί πολύ μεγάλη ζημιά» αλά Σλοβενία, που θα φέρει νέες αλυσίδες για το λαό μας και νέο βάθεμα της οικονομικής εξάρτησης.

Ας θυμηθούμε τι έγραφε ο Νίκος Μπελογιάννης, ήρωας του λαού μας και μέλος του Επαναστατικού ΚΚΕ που εκτελέστηκε το 1952 από τον μοναρχοφασισμό και την αμερικανοκρατία:

«Ιδιαίτερα μέσα στον ιμπεριαλισμό, για τους ιμπεριαλιστές το δάνειο είναι πάντοτε καλό. Για τις χώρες όμως και τους λαούς που τα δέχονται, είναι σαν να πιάνουν στα χέρια τους σίδερο αναμμένο, γιατί πάει αμέσως περίπατο και ο εθνικός πλούτος και η ανεξαρτησία τους, η οικονομική και η πολιτική. Αλλά θα ρωτήσει κανείς γιατί τότε οι ανεξάρτητες τουλάχιστον χώρες να το παίρνουν, γιατί να μπάζουν στο εσωτερικό τους το ξένο κεφάλαιο;

Την απάντηση –πολύ εύκολη άλλωστε– μας την έδωσε η ιστορία των δικών μας δανείων, που απόδειξε ότι η κυρίαρχη τάξη ούτε το χρυσωμένο χάπι που προσφέρουν οι ξένοι τοκογλύφοι αποφεύγει, ούτε στην πίεση και τους εκβιασμούς των ξένων ιμπεριαλιστών αντιστέκεται, αλλά, αντίθετα, πάντοτε σχεδόν δεμένη στενά μαζί τους θυσίασε τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα μπροστά στο συμφέρον των δικών της και των ξένων. Γι αυτό, άλλωστε, και στις χώρες-θύματα υπάρχουν και εκεί θερμοί απολογητές του δανεισμού που υποστηρίζουν ότι όσα περισσότερα δάνεια υπάρχουν τόσο μεγαλύτερος καθίσταται ο εθνικός πλούτος. (…) Με την πολιτική που ακολούθησαν, πολιτική στενής συνεργασίας με το ξένο κεφάλαιο με σκοπό το λήστεμα του ελληνικού λαού, καταδίκασαν την πατρίδα μας να μαραίνεται και να μη δει ποτέ προκοπή, την οδήγησαν πολλές φορές στην καταστροφή, την χρεωκοπία και τον εθνικό ξεφτειλισμό και χαρίσανε στον ελληνικό λαό για σύντροφο παντοτινό τη φτώχεια, τη θλίψη, τη δυστυχία» (Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα).

Ο εκτελεσμένος επιστήμονας κομμουνιστής Δ. Μπάτσης από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς το 1952 γράφει στο μνημειώδης έργο του Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα (1947):

«Όσο για κείνους που θέτουν το πρόβλημα μονάχα από την τεχνική του πλευρά, μπορούμε να τους διαβεβαιώσουμε πως οσοδήποτε καλά μελετημένο τεχνικά κι αν το έχουν, η λύση του θα ματαιωθεί αν απουσιάσουν οι κατάλληλες πολιτικές και κοινωνικοοικονομικές προϋποθέσεις. Τα ξένα τραστ και η χρηματιστική ολιγαρχία του τόπου μας –αν αφεθούμε στη διάκριση τους– θα ματαιώσουν τη λύση του προβλήματος ή θα δώσουν στραβό δρόμο στη λύση του που ουσιαστικά είναι το ίδιο με το πρώτο. Είναι μεγάλη διαφορά να ζητάς «έργα για τα έργα» από το να φτιάχνεις έργα για την πραγματική ευημερία του λαού. Οι κυρίαρχες τάξεις που ενδιαφέρονται μόνο για το μεταπρατικό-μονοπωλιακό τους ρόλο στην εκμετάλλευση της ελληνικής οικονομίας πρέπει να είμαστε βέβαιοι πως θα αδιαφορήσουν, όχι μονάχα για έργα μεγάλης πνοής, αλλά ακόμα και για τις στοιχειώδεις επενδύσεις στον παραγωγικό μηχανισμό».

Αν δούμε τη μεγάλη εικόνα αυτών των ζητημάτων που ανοίγουν από την βαθιά ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας θα κατανοηθεί γιατί η χώρα έχει αφεθεί στο «πάμε και όπου βγει» και όλος ο κλεμμένος πλούτος από την εργασία της εργατικής τάξης πάει στις τσέπες των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστών δανειστών και όχι σε έργα υποδομών, όχι στην υγεία, στην παιδεία, και σε κάθε πτυχή της ζωής και της εξυπηρέτησης των λαϊκών μαζών.

Το ζήτημα των πολύμορφων και πολυεπίπεδων καταστροφών Θεσσαλίας-Έβρου-Εύβοιας είναι αποτέλεσμα δομικό και όχι ακαταλληλότητας του τάδε ή δείνα πολιτικού εκφραστή όπως ήδη μέρος του μηχανισμού «ρίχνει» ως πολιτική λύση (ενδοαστικής εναλλαγής) σε περίπτωση που ο λαός μας καθώς είναι εξοργισμένος τους δημιουργεί προβλήματα…

Το μακιγιάζ της καπιταλιστικής Ελλάδας και της «ανάπτυξής» της είχε ήδη αρχίζει να ξεφτίζει ήδη από το μαζικό έγκλημα και τη διαχείριση του κορονοϊού με τις χιλιάδες νεκρών συνανθρώπων μας. Από εκείνη την πρωτόγνωρη διαδικασία διαχείρισης της πανδημίας εις βάρος των φτωχολαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης, η ταξική πάλη οξύνεται και παίρνει μορφές όλο και πιο αδίστακτες από την πλευρά των «από πάνω» και όλο και πιο οδυνηρές για τους «από κάτω»…

Η ζωή της εργατικής τάξης και των εργαζομένων θα φτωχοποιηθεί με μαθηματική ακρίβεια γιατί στη πλάτη της θα πέσει η καταστροφή. Ο λαός των περιοχών που καταστράφηκαν θα πληρώσει βαρύ τίμημα και δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Ότι και αν μηχανευτούν για να φτιάξουν τη συνταγή για το νέο κουτόχορτο που θα προσπαθήσουν να ταΐσουν τον θεσσαλικό λαό που μετρά και την μεγαλύτερη καταστροφή θα πρέπει να πέσει στο κενό και να απαντηθεί από τον ενωμένο λαό μας.

Σε αυτή τη φάση που παίζεται η ζωή μας η ίδια κορόνα γράμματα πρέπει να ενωθούμε και να εμποδίσουμε κάθε τεχνητό διαχωρισμό που έχει καλλιεργηθεί από την αστική τάξη έτσι ώστε να μας κρατά διαχωρισμένους και σίγουρα θα χρησιμοποιήσει ως εφεδρεία για να σπάσει την ενότητα μας. Χωριό το χωριό, Κωμόπολη τη Κωμόπολη, Νομό το Νομό η παλλαϊκή ενότητα σε μέτωπα μαχητικής διεκδίκησης και η πολιτική επαγρύπνηση μας μόνο μπορεί να ανατρέψει τα ιδεολογήματα και την πολιτική της αστικής τάξης.

Στις 20 Ιουλίου γράφαμε μεταξύ άλλων για τις φωτιές σε Αττική και Κορινθία και κλείνουμε με αυτά τα λόγια: ή υποτασσόμαστε στο αφήγημα της αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού της για το ότι δεν φταίει το κράτος αλλά φταίει η κλιματική αλλαγή για τις καταστροφές ή θεωρούμε υπεύθυνους για τις καταστροφές την αστική διαχείριση και τα κόμματα εξουσίας.

Όσο ο ταξικός αντίπαλος δεν βλέπει αντιδράσεις θα συνεχίζει την πολιτική της υποτίμησης και της καταστροφής. Αυτό έγινε με την πανδημία, αυτό έγινε με την ακρίβεια, αυτό έγινε με την καταστρατήγηση εργατικών δικαιωμάτων, αυτό έγινε και με την περιβαλλοντική καταστροφή. Δεν υπάρχουν αντιδράσεις; Προχωρά η καπιταλιστική αναδιάρθρωση… Υπάρχουν αντιδράσεις; Εμποδίζεται η καπιταλιστική αναδιάρθρωση…

Δρόμοι δεν υπάρχουν πολλοί.

Η οργάνωση και ο αγώνας είναι ο μόνος δρόμος που εγγυημένα ανοίγει την προοπτική για τους «από κάτω».