Η 3η Συνδιάσκεψη της Βίδας πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβρη-Οκτώβρη του 2025 και συμπίπτει με την ολοκλήρωση μιας 20χρονης πορείας για την Οργάνωσή μας. Σε αυτήν την 20ετία η πολιτική συλλογικότητα που μετεξελίχθηκε σε Οργάνωση με τη σημερινή μορφή έχουν καταγραφεί οι βασικές καμπές, οι ιδεολογικές ρήξεις και τα πολιτικά ξεπεράσματα σε συγκεκριμένες εκδόσεις και άρθρα τα οποία περιέγραψαν την πολιτικο-ιδεολογική διαμόρφωση της Βίδας τις δύο τελευταίες δεκαετίες μέσα σε αλματώδεις μεταβολές και αναδιαρθρώσεις του ελληνικού καπιταλισμού.
Από την 2η Συνδιάσκεψη που ολοκληρώθηκε τον Απρίλη του 2023 μέχρι την 3η Συνδιάσκεψη έχουν περάσει 30 μήνες, οι οποίοι έχουν αναδείξει νέα ζητήματα και νέες προοπτικές για την εργατική τάξη και τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα.
Πρώτο βασικό ζήτημα της 3ης Συνδιάσκεψης ήταν η υπεράσπιση της Παλαιστίνης και του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που δίνει ο λαός της για την λευτεριά του.
Η Βίδα έδωσε όλες τις δυνάμεις της για να σταθεί δίπλα στην παλαιστινιακή αντίσταση και να μεταφέρει στο βαθμό που μπορούσε τη φωνή της στον ελληνικό λαό που τον κρατά απληροφόρητο και παραπληροφορημένο ο ιδεολογικοπολιτικός μηχανισμός της αστικής τάξης.
Η Βίδα κινήθηκε σε τρείς κατευθύνσεις στην αρθρογραφία και τις πολιτικές παρεμβάσεις της:
α. Ενάντια στη ντόπια αστική τάξη και τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού που κινείται τυχοδιωκτικά σύμφωνα με τα ιμπεριαλιστικά κονκλάβια
β. Ενάντια σε εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που στο όνομα της… υπερεπαναστατικότητας καλλιεργούσαν υγειονομικές ζώνες δήθεν πολιτικής καθαρότητας από τη δίκαιη εθνικοαπελευθερωτική αντίσταση των παλαιστινιακών οργανώσεων.
γ. Ενάντια στις δυνάμεις που τον παλαιστινιακό αγώνα θέλησαν να τον εντάξουν ύπουλα (στις βαρύγδουπες εξαγγελίες τους) σε άλλον ιμπεριαλιστικό πόλο και σε κάποιον άξονα «αντίστασης» με «αντιιμπεριαλιστές» ιμπεριαλιστές.
Το παλαιστινιακό ζήτημα, ειδικότερα μετά την 7η Οκτώβρη, έβαλε ξανά το θέμα του εθνικού ζητήματος μέσα στο επαναστατικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων. Ένα ζήτημα που ο μαρξισμός-λενινισμός μάς βοηθά να το δούμε κατάματα και να πράξουμε ανάλογα δίπλα στους δίκαιους πολέμους της ιστορίας. Από τη στιγμή που έχει ξεκινήσει ο πόλεμος από τους ιμπεριαλιστές και καταπιέζονται εθνικά λαοί το πρόταγμα «όχι στον πόλεμο» γενικά και αόριστα σύμφωνα με την λενινιστική θεωρία αλλάζει και παίρνει άλλα χαρακτηριστικά όπως την συμμετοχή σε εξεγέρσεις, εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και οργανώσεις αντίστασης.
Τα βασικά ζητήματα συζήτησης της 3ης συνδιάσκεψης ήταν τα παρακάτω:
Α. Ο εξαρτημένος χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού και η εκμετάλλευση του προλεταριάτου από τη ντόπια αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές. Η αδιάσπαστη αυτή διαλεχτική των αντιθέσεων δημιουργεί την αναγκαιότητα για έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστές πάτρωνες και στο πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης.
Β. Η ιδιαίτερη θέση πάνω στο χαρακτήρα της εκμετάλλευσης στον τόπο μας για τον ελληνικό λαό και πρωτίστως την εργατική τάξη δημιουργεί μια συγκεκριμένη προοπτική για την συνέχιση του αγώνα η οποία πρέπει να είναι μετωπική ως προς τον ιμπεριαλισμό (ενάντια στον κάθε ιμπεριαλιστή ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα-Γαλλία-Γερμανία-Αγγλία) και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Αντικαπιταλιστική ως προς την εσωτερική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας και ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση και αφαίμαξη των εργαζόμενων.
Γ. Η απουσία κομμουνιστικού κόμματος και προγράμματος που να απαντά στα σημερινά ζητήματα και τις αναγκαιότητες που δημιουργεί η πραγματικότητα είναι και το κεντρικό ζήτημα που οι αντικαπιταλιστικές-αντιιμπεριαλιστικές και ταξικές δυνάμεις θα πρέπει να κοιτάξουν σοβαρά έτσι ώστε να δημιουργηθεί ο πόλος (προχωρώντας παράλληλα με τη δουλειά της ανασυγκρότησης) που θα κινηθεί καλύπτοντας θεωρητικές-ιδεολογικές-πολιτικές και επιστημονικές επεξεργασίες έτσι ώστε να εξοπλιστεί το προλεταριάτο και τα εργαζόμενα σύμμαχα στρώματα για τις μάχες που έρχονται.
Δ. Το ξαναμοίρασμα του πλανήτη από τους ιμπεριαλιστές και η θυσία των μικρών χωρών και λαών σε αυτό το μακελειό καθιστά την ανάγκη για συγκεκριμένη θέση, που θυμίζει ένα είδος «πολεμικού γυμνάσματος» σε περίπτωση που ο πόλεμος επεκταθεί στα μέρη μας…
Οι θέσεις του κινήματος για την Ουκρανία, την Παλαιστίνη, την ευρύτερη Μέση Ανατολή δείχνουν όχι μόνο δυσκολίες ενότητας και προσέγγισης, αλλά και κάτι βαθύτερο που θα γίνει και πρωτόγνωρο, σε περίπτωση που θα υπάρξει πολεμική εμπλοκή και στη χώρα μας (που αυτό σημαίνει ιμπεριαλιστικά πλοκάμια, νέες αντιθέσεις, εμφάνιση «νέων» δυνάμεων, εγκάθετοι, ιμπεριαλιστικές «ντουντούκες» κλπ). Η πιθανότητα το ευρύτερο κίνημα να βρεθεί σε ανταγωνιστικές «γραμμές» είναι τεράστια, από τη στιγμή που θα αναδυθούν νέα ζητήματα ταξικής πάλης που θα εμπεριέχουν πρώτα και κύρια το εθνικό ζήτημα σε αυτά. Τη στιγμή δηλαδή που οι ιμπεριαλιστές θα προχωρήσουν σε ένα διευρυμένο ξαναμοίρασμα που θα περιλαμβάνουν και την Ελλάδα σε κάποιο ρόλο και οι αλλαγές συνόρων μπουν στην καθημερινή διάταξη…
Η ψηλάφηση και μόνο αυτών των κομβικών ζητημάτων κάνει επιτακτικό για τους αντιιμπεριαλιστές κομμουνιστές το επόμενο διάστημα να κάνουν ώριμη πολιτική δουλειά για να συσπειρωθούν δυνάμεις στην πολιτική πάλη για εθνική ανεξαρτησία και σοσιαλιστική προοπτική υπερασπίζοντας τα δημοκρατικά δικαιώματα των εργατολαϊκών στρωμάτων (που θα συρρικνωθούν ακόμη περισσότερο σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής) και διευρύνοντας τα ζητήματα μπολιάζοντάς τα με το ζήτημα της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
Ε. Η σκληρή επιβίωση του προλεταριάτου, της εργάτριας και του εργάτη είναι το κεντρικό ζήτημα στο εσωτερικό της χώρας. Η φτωχοποίηση και όλων των ειδών οι ταπεινώσεις για τους εργαζόμενους. Η στέγαση, η τροφή, το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, η ακρίβεια, η παιδεία και η υγεία που γίνονται είδος πολυτελείας για όλο και περισσότερες εργατολαϊκές μάζες. Η αποσυσπείρωση από τα συνδικάτα και άλλους συλλογικούς φορείς, η περιθωριοποίηση των παιδιών της εργατικής τάξης και η ανεργία σε συνδυασμό με την διευρυμένη χρήση ναρκωτικών, αλκοόλ αλλά και των αστικών και μικροαστικών ιδεολογημάτων ατομισμού και δήθεν «εύκολης ζωής με το μεγάλο κόλπο» δημιουργούν έναν αρνητικό συσχετισμό για τη συσπείρωση γύρω από ένα επαναστατικό τρόπο ζωής που θα εναντιώνεται στις αλλοτριώσεις και στις εξαρτήσεις. Αυτό το εκρηκτικό κοκτέιλ, που φαίνεται να κυριαρχεί μέσα στις εργατολαϊκές μάζες, είναι που στην επόμενη φάση θα πρέπει να σπάσει και να κερδηθεί όσο περισσότερος κόσμος της εργασίας και των «από κάτω» με την πλευρά της οργανωμένης εργατικής τάξης που θα παλέψει για μια καλύτερη και δικαιότερη ζωή, ως ένα βήμα για τις πολιτικές μάχες και την ταξική συνειδητοποίηση.
Η 3η Συνδιάσκεψη έκλεισε με οργανωτικές αποφάσεις όπως η διεύρυνση των μελών, η ανάπτυξη πολιτικής δουλειάς με συγκεκριμένες κατευθύνσεις γύρω από τη γειτονιά και την εργασία με προσανατολισμό τους μαζικούς χώρους και η ανασυγκρότηση των ομάδων εργασίας πάνω στην επεξεργασία ζητημάτων.
Αποφασίστηκε να ξεκινήσει μια πλατιά οικονομική καμπάνια αφιερωμένη στα 20χρονα έτσι ώστε να μπορεί να ενισχυθεί η Βίδα και το υλικό που μοιράζει χέρι-χέρι χωρίς αντίτιμο.
Ζήτω η εργατική τάξη και ο κόσμος της δουλειάς!
Να σπάσουμε τις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της ταξικής εκμετάλλευσης!