Επειδή πολύς λόγος γίνεται από την προπαγανδιστική μηχανή των ιμπεριαλιστών περί «ανακωχής» και «φιλειρηνικών» σχεδίων, αρκεί να κατατεθούν τα όπλα των αντιστεκόμενων και όχι των κατοχικών, μεταφράσαμε και παραθέτουμε το ακόλουθο άρθρο, που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο στην επίσημη ιστοσελίδα των Ταξιαρχιών Αλ-Κασάμ. Χωρίς περιττά λόγια, το ίδιο το υποκείμενο της αντίστασης ξεκαθαρίζει με πλήρη επίγνωση τι σημαίνει να αντιστέκεται ο «Δαυίδ ενάντια στον Γολιάθ» και τι θα επέφερε το τέλος της αντίστασης…

«Γιατί η Χαμάς δεν θα παραδοθεί ποτέ: Η λογική της αντίστασης απέναντι στη γενοκτονία.

Εν μέσω μιας από τις πιο βάναυσες και παρατεταμένες στρατιωτικές επιθέσεις στη σύγχρονη ιστορία, πολλές φωνές καλούν για άλλη μια φορά το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης (Χαμάς) να παραδοθεί και να καταθέσει τα όπλα του.

Αυτές οι εκκλήσεις έρχονται καθώς το Ισραήλ, με την άνευ όρων υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και την ανοχή μεγάλου μέρους της διεθνούς κοινότητας, διεξάγει έναν αδυσώπητο πόλεμο στη Γάζα – που χαρακτηρίζεται από πρωτοφανή βιαιότητα, συλλογική τιμωρία και εκτεταμένα βάσανα των αμάχων.

Ο κόσμος παρακολουθεί, συχνά σιωπηλά ή συνένοχα, καθώς αυτός ο πόλεμος αψηφά κάθε διεθνές δίκαιο, ανθρώπινο δικαίωμα και ηθικό κανόνα. Ωστόσο, το αίτημα παραμένει: να σταματήσει η Χαμάς να αντιστέκεται, να συνθηκολογήσει και να αποδεχτεί ουσιαστικά την εξάλειψη του αγώνα του λαού της. Αυτές οι φωνές εμπίπτουν σε τρεις ευρείες κατηγορίες:

Εκείνες του εχθρού˙ ισραηλινές, αμερικανικές και σιωνιστικές φωνές που επιδιώκουν την πλήρη υποταγή μέσω συντριπτικής βίας, καταστροφής και θανάτου.

Συνένοχες ή δειλές φωνές, που κατηγορούν την παλαιστινιακή αντίσταση για τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ, μετατρέποντας το θύμα σε επιτιθέμενο.

Καλοπροαίρετες αλλά παραπλανημένες φωνές- άτομα που αγωνιούν για το ανθρώπινο κόστος, απεγνωσμένα επιθυμούν να δουν ένα τέλος στην αιματοχυσία, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει παράδοση. Αυτό το άρθρο απευθύνεται ειδικά στην τρίτη ομάδα.

Γιατί η Αντίσταση Δεν Καταθέτει τα Όπλα

Tο κεντρικό ερώτημα είναι απλό: Γιατί η Χαμάς, μαζί με άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις αντίστασης στη Γάζα, συνεχίζει να αγωνίζεται κόντρα στις εναντίον της συντριπτικές πιθανότητες; Γιατί να μην παραδοθεί για να αποφύγει περαιτέρω απώλειες ζωών;

Επιφανειακά, όλες οι στρατιωτικές, πολιτικές και μιντιακές ενδείξεις υποδηλώνουν ότι η αντίσταση έχει στριμωχτεί. Το Ισραήλ διαθέτει τεράστιες καταστροφικές δυνατότητες και την υποστήριξη παγκόσμιων υπερδυνάμεων. Τα αραβικά καθεστώτα, πολλά από τα οποία έχουν ομαλοποιήσει τις σχέσεις με το Ισραήλ, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό σιωπηλά. Το κόστος σε ζωές Παλαιστινίων είναι συγκλονιστικό. Κι όμως, η αντίσταση διαρκεί. Γιατί;

Επειδή η παράδοση δεν θα ήταν μόνο μια στρατηγική ήττα — θα ήταν μια ηθική, εθνική και υπαρξιακή αυτοκτονία.

Η παράδοση σημαίνει το τέλος του σκοπού

Η ηγεσία της Χαμάς έχει καταστήσει σαφή τη θέση της από την έναρξη αυτού του πολέμου: επιδιώκει μια αξιοπρεπή και δίκαιη ειρήνη, μια ειρήνη που να διαφυλάσσει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και να τιμά τις θυσίες που έγιναν. Αλλά η παράδοση, όπως απαιτείται από το Ισραήλ και τους συμμάχους του, δεν θα έφερνε ειρήνη. Θα εξαφάνιζε την ίδια την παλαιστινιακή υπόθεση. Κανένα κίνημα αντίστασης στην ιστορία δεν έχει καταθέσει ποτέ τα όπλα του σε έναν εχθρό -που έχει ως στόχο την εξόντωση- και δεν έχει επιβιώσει.

Η παράδοση δεν θα έσωζε τη Γάζα. Θα προκαλούσε σφαγή, εκτοπισμό και εξάλειψη. Θα αντάμειβε τη γενοκτονία.

Η Μνήμη των Προδοσιών του Παρελθόντος

Οι Παλαιστίνιοι γνωρίζουν αυτόν τον εχθρό. Θυμούνται την ιστορία όχι ως σελίδες σε ένα βιβλίο αλλά ως τραύμα χαραγμένο στην ίδια τους την επιβίωση. Το 1982, η παλαιστινιακή αντίσταση στον Λίβανο αναγκάστηκε σε εξορία υπό διεθνείς εγγυήσεις. Το αποτέλεσμα; Η σφαγή στη Σάμπρα και τη Σατίλα, στην οποία χιλιάδες ανυπεράσπιστοι πολίτες σφαγιάστηκαν από πληρεξούσιους του Ισραήλ, ενώ ο κόσμος κοίταζε αλλού.

Θυμούνται τις Συμφωνίες του Όσλο, οι οποίες υποσχέθηκαν ειρήνη αλλά έφεραν κατοχή. Θυμούνται κάθε κατάπαυση του πυρός που παραβιάστηκε από το Ισραήλ, κάθε συμφωνία που παραβιάστηκε, κάθε υπόσχεση που αθετήθηκε.

Θυμούνται επίσης την Ουκρανία, κάποτε έδρα του τρίτου μεγαλύτερου πυρηνικού οπλοστασίου στον κόσμο. Το 1994, η Ουκρανία εγκατέλειψε τα όπλα της με αντάλλαγμα «εγγυήσεις ασφαλείας» από τη Δύση.

Σήμερα, ο ηγέτης της ταπεινώνεται στην Ουάσινγκτον, οδηγούμενος από το χέρι για να υπογράψει την παραίτηση από την κυριαρχία της χώρας του με αντάλλαγμα την προσωρινή επιβίωση. Αυτές είναι οι προσφορές μελλοντικής παράδοσης.

Όχι Πείσμα, Επιβίωση

Όσοι ζητούν από την αντίσταση να παραδοθεί από συμπόνια για τα βάσανα της Γάζας μπορεί να μην συνειδητοποιούν τι πραγματικά ζητούν. Συντάσσονται, σκόπιμα ή όχι, με τον δήμιο, ζητώντας από το θύμα να σταματήσει να αντιστέκεται στην ίδια του την εξόντωση.

Η παλαιστινιακή αντίσταση έχει χίλιους λόγους να μην παραδοθεί. Ο εχθρός τους δεν επιδιώκει μόνο τον έλεγχο αλλά και την εξάλειψη – ανθρώπων, γης, μνήμης και ταυτότητας. Ο σκοπός τους δεν είναι η τυφλή ανυπακοή, αλλά η επιβίωση, η αξιοπρέπεια και η δικαιοσύνη. Η άρνησή τους να παραδοθούν δεν βασίζεται μόνο στην υπερηφάνεια ή την ιδεολογία. Έχει τις ρίζες της στην ιστορική μνήμη, την πολιτική σοφία και τη βούληση ενός λαού που αρνείται να σβηστεί. Η αντίσταση γνωρίζει τον παλμό του λαού της. Δεν καθοδηγείται από αποστασιοποιημένη ρητορική, αλλά από τον βιωμένο πόνο της κατοχής, της πολιορκίας και της επαναλαμβανόμενης προδοσίας.

Ένας πόλεμος για αξιοπρέπεια, όχι μόνο για εδάφη

Αντιστεκόμενη, η Χαμάς και το ευρύτερο παλαιστινιακό κίνημα αντίστασης επιβεβαιώνουν μια θεμελιώδη αλήθεια: ότι ακόμη και στην πιο σκοτεινή ώρα, η αξιοπρέπεια μετράει. Ότι ένας λαός έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ότι η δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπαγορεύεται από τανκς και μη επανδρωμένα αεροσκάφη.

Δεν είναι μόνοι. Σε όλο τον κόσμο, εκατομμύρια άνθρωποι στέκονται στο πλευρό της Γάζας – όχι κυβερνήσεις, αλλά λαοί. Όχι οι ισχυροί, αλλά οι ηθικοί. Η αντίσταση σήμερα φέρει όχι μόνο τις ελπίδες των Παλαιστινίων, αλλά και τις ελπίδες όλων των καταπιεσμένων λαών που βλέπουν στη Γάζα έναν καθρέφτη των δικών τους αγώνων.

Η πορεία προς τα εμπρός

Η παλαιστινιακή αντίσταση δεν επιδιώκει ατελείωτο πόλεμο. Επιδιώκει δικαιοσύνη. Επιδιώκει ελευθερία. Επιδιώκει ένα μέλλον όπου τα Παλαιστίνια παιδιά δεν θα γεννιούνται υπό αποκλεισμό και βομβαρδισμούς. Αλλά γνωρίζει, και η ιστορία επιβεβαιώνει, ότι η παράδοση δεν έχει φέρει ποτέ αυτό το μέλλον.

Μέχρι να έρθει η μέρα που θα τελειώσει η κατοχή, θα αρθεί η πολιορκία και οι Παλαιστίνιοι θα αποκτήσουν το εδώ και καιρό αρνούμενο δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση, η αντίσταση θα συνεχιστεί, επειδή η παράδοση δεν είναι επιλογή όταν διακυβεύεται η επιβίωση.

Και εκείνη η μέρα δεν είναι μακριά για όσους πιστεύουν, αντιστέκονται και θυσιάζονται».