Χρήστο άνθρωπε, σύντροφε καλόψυχε, παιδί του κινήματος, της αλληλεγγύης χτίστη και αγωνιστή των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.
Χρήστο παιδί που σε καμάρωνε η γενιά μας. Χαμογελαστέ άνθρωπε και με τη γροθιά αλληλέγγυα σηκωμένη, σε όλες τις θύμησες μας με σένα. Παιδί των Εξαρχείων και της Αναρχίας. Άνθρωπος με ευαισθησίες και λαϊκή ευγένεια που στη μνήμη χαράσσονται και ξεχώριζαν δίνοντας πραγματική ζεστασιά σε όλους εμάς που μας διαλύει το κοινωνικό εργοστάσιο, το καπιταλιστικό κάτεργο και επιλέξαμε του κοινωνικού ανταγωνισμού τα πατήματα.
Χρήστο που θα ντρεπόσουν με τα λόγια μας για σένα, αν μας άκουγες, θα μας παρακινούσες να τα «κόψουμε αυτά» και θα πιάναμε τα «Ελ Σίντ» και τα στοχευμένα πειράγματα «επι του κινηματικού». Τα πειράγματα και τις ατάκες που θα μείνουν αξέχαστες σε όσους και όσες σε έζησαν. Σε όλους και όλες αυτής της μυστήριας «γενιάς» που όλοι και όλες συντροφικά βρεθήκαμε άλλοι μικρότεροι άλλοι μεγαλύτεροι στα ίδια μπλοκ με τον Χρήστο τον Εξάρ, στα ίδια αμφιθέατρα, στους ίδιους τόπους και στα ίδια ζόρια με ιδανικό μας την πάλη για έναν καλύτερο κόσμο, μια τεράστια αγκαλιά.
Μια αγκαλιά που σε στιγμές τέτοιων απωλειών γίνεται, διατήρηση της μνήμης, γιατί η εποχή που ανδρώθηκε ο Χρήστος μέσα στους κοινωνικούς αγώνες, ήταν η εποχή που η κινηματική γενιά μας με σωστά και λάθη προσπάθησε να εμποδίσει μια βίαιη καπιταλιστική αναδιαρθρωση, δεν έπαψε να χτυπιέται με το τέρας του φασισμού, δεν ξέχασε ποτέ τους πολιτικούς κρατούμενους, δεν σταμάτησε να εναντιώνονται στους πολέμους και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, δεν σταμάτησε να πορεύεται με όπλο την αλληλεγγύη, πάντα δίπλα στην μαχόμενη Παλαιστίνη…
Με δάκρυα στα μάτια αυτές οι γραμμές, Χρήστο, με το γέλιο σου πάντα μπροστά μας θα παραμείνεις, ως εικόνα σε κάθε στενό των Εξαρχείων, πάνω στο μηχανάκι, μέσα στο ρόστερ του Αστέρα, στις πορείες, στις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις, στις καταλήψεις και τα στέκια, και πάντα η φωνή σου να μιλά σε μια συνέλευση στου Γκίνη ανάμεσα στους συντρόφους και τις συντρόφισσες και πόσες άλλες στιγμές…
Χρήστο δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ και ξέρουμε ότι κανείς σύντροφος και συντρόφισσα του κινήματος δεν θα σε ξεχάσει…
Χρήστο ζεις για πάντα αγωνιστής.