Η ιστορική συνάντηση των δύο ιμπεριαλιστών ηγετών Τραμπ και Πούτιν στη Σύνοδο Κορυφής της Αλάσκας έδωσε πολλή τροφή για συζήτηση και για ανάλυση, που ξεπερνά φυσικά το ουκρανικό ζήτημα και την κατοχή της Ουκρανίας. Γνωρίζουμε ότι το επίπεδο διεκδίκησης και οι αξιώσεις στα τραπέζια των ιμπεριαλιστών μονοπωλιστών δεν είναι για να γνωστοποιούνται στους λαούς. Αυτό το έκαναν μόνο οι μπολσεβίκοι που δημοσίευσαν τις μυστικές συμφωνίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το πώς ήθελαν να χωρίσουν τον κόσμο μέσω της συμφωνίας Σάικς- Πικό και έδειξαν στους λαούς και την παγκόσμια εργατική τάξη ποια είναι η παρασιτική ιμπεριαλιστική τάξη και για ποια κέρδη επήλθε το παγκόσμιο αιματοκύλισμα.
Ο βορειοαμερικανικός και ρωσικός ιμπεριαλισμός βρέθηκαν για να λογαριαστούν πάνω στο τι δείχνουν μέχρι στιγμής τα ζάρια, ποιος ευνοείται και ποιος όχι, ποιος θέλει τι και ποιος μπορεί να κρατήσει ή να πάρει αυτό που θέλει. Κι αυτή η συνάντηση κινήθηκε μέσα στους παγκόσμιους συσχετισμούς του ιμπεριαλιστικού συστήματος με όλα τα μέτωπα ανοικτά. Οι Ρώσοι και Βορειοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές (με απούσα φυσικά την ουκρανική ηγεσία) κονταροχτυπήθηκαν διπλωματικά πάνω στο χωράφι της Ουκρανίας, ενώ πολλά χωράφια θα είναι τα επόμενα που θα διεκδικηθούν και εκεί θα ξαναριχτούν τα ζάρια. Ο πλανήτης φλέγεται και ο πόλεμος είναι μέσα στη ζυγαριά του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Αυτή η «γενιά» ιμπεριαλιστών Κινέζοι, Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί, Ρώσοι, Βορειοαμερικάνοι έχουν την «ιδιαιτερότητα» ότι είναι όλοι… ειρηνόφιλοι, δημοκράτες, αντιναζί, αντιτρομοκράτες και συμπεριληπτικοί. Οι λαοί θα γίνουν κρέας στα κανόνια σε πεδία ενός μοντέρνου τύπου ιμπεριαλιστικού πολέμου και ξαναμοιράσματος του πλανήτη από …ειρηνόφιλους και ειρηνοποιούς!
Ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν και ο Στάλιν έχουν δώσει μέσα από το επαναστατικό τους έργο όλη την εικόνα των βασικών γνωρισμάτων και αντιθέσεων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και των πολεμικών συγκρούσεων ως μέρος του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και των ανισοτήτων που δημιουργούνται με τα μονοπώλια από τη μία, που ελέγχουν οι ιμπεριαλιστικές χώρες, και τους λαούς από την άλλη, που θα δεχτούν τη βία των ιμπεριαλιστών, γιατί θέλουν όλα να υποταχτούν στις οικονομίες και τα projects τους…
Η συνάντηση στη Σύνοδο Κορυφής της Αλάσκας αλλά και οι επόμενες συναντήσεις κλειστές και ανοικτές μεταξύ των ιμπεριαλιστών «πρόθυμων και μη» είναι συναντήσεις πολεμικών προετοιμασιών επί του πλανητικού εδάφους. Κάθε μικρή χώρα, κάθε χωράφι με όποιο όνομα κι αν έχει κρίνεται με βάση την αξιοποίησή του από τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια. Ο ουκρανικός λαός το ένιωσε και το νιώθει στο πετσί του…
Όλα τα άλλα και η ιδεολογική χρήση που γίνεται από τον κάθε ιμπεριαλιστή γίνεται διαχρονικά για να φτιάξει μπλοκ δυνάμεων γύρω από το δικό του «σπαθί και το δικό του κανόνι» που θα ανοίξει τους δρόμους της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της ευημερίας των υπηκόων και της νεοαυτοκρατορικής του κυριαρχίας…
Οι ιμπεριαλιστές αναζητούν τις συμμαχίες τους, ζητάνε προσφορές στην πολεμική αρένα, θέτουν ερωτήματα και περιμένουν απαντήσεις, ενώ στο μεταξύ διαλύουν χώρες, όπως η Ουκρανία και η Συρία και ξαναμπαίνουν στις διαπραγματεύσεις ως ένοπλοι χωροφύλακες του πλανήτη με πυρηνικά όπλα τεράστιου βεληνεκούς, αεροπορίες που μπορούν να διαλύσουν ολόκληρες πόλεις και πυραύλους που σκορπάνε θάνατο με το πάτημα ενός κουμπιού…
Η συνάντηση στη Σύνοδο Κορυφής της Αλάσκας είναι η δημόσια εικόνα των μονοπωλιστών που πασχίζουν για αγορές, εδάφη, περάσματα, αγοροπωλησίες, κέρδη, σπάνιες γαίες, ορυκτό πλούτο, νερό και κάθε τι που χρειάζονται τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια. Κι αυτά για να τα πάρει ή να τα κρατήσει κάποιος στην αγορά όπως έχει διαμορφωθεί χρειάζονται όπλα και πόλεμος δεν φτάνουν πλέον οι τίτλοι ιδιοκτησίας της προηγούμενης «γενιάς» των ιμπεριαλιστών. Οπότε ξαναμοίρασμα, αν δεν μπορείς να κρατήσεις κάτι θα το χάσεις είτε ένοπλα είτε παραδοτέο. Κάπως έτσι είναι η λογική των ιμπεριαλιστών πάνω από τα χωράφια του πλανήτη, κάπως έτσι οι λαοί θα βρεθούν μέσα στη δίνη των πολέμων και οι εξαρτημένες χώρες, όπως η δική μας, θα γίνουν εξαρτήματα των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους.
Πάνω σε αυτήν τη λογική θα χρησιμοποιηθεί το κάθε δυνατό εργαλείο (από προβοκάτσιες μέχρι ανοικτά πραξικοπήματα, από αξιοποιήσιμα «κινήματα» μέχρι μειονότητες) στις χώρες που διεκδικούνται από τους ιμπεριαλιστές έτσι ώστε να αποσπαστούν τμήματά τους, να αλλαχτούν σύνορα ή να δημιουργηθούν εντάσεις και τεχνητοί εμφύλιοι έτσι ώστε να αποδυνάμωσει ο ένας ιμπεριαλιστής τον άλλον.
Η εθνική ανεξαρτησία των μικρών χωρών (Ουκρανία, χώρες των Βαλκανίων, χώρες της Μέσης Ανατολής κ.α) και η ίδια η ύπαρξη των μικρών εθνών θα ξαναμπούν στην κληρωτίδα και θα ξανααποφασίσουν οι μονοπωλιστές ποιο έθνος αξίζει να είναι «ανεξάρτητο» και με ποια εδάφη. Ποιος ιμπεριαλιστής θα πάρει για πατρωνία ποια έθνη και ποιους λαούς… Εκτός εάν, εκτός εάν… η παγκόσμια εργατική τάξη, οι λαοί και τα καταπιεσμένα έθνη θα πουν αυτό που είπαν και έπραξαν οι μπολσεβίκοι τον προηγούμενο αιώνα˙ Κάτω ο ιμπεριαλισμός και ο πόλεμος, ζήτω η ειρήνη των λαών, όχι στις προσαρτήσεις και την κατοχή.
Τον πόλεμο δεν τον φοβούνται οι προλετάριοι που δεν έχουν να χάσουν τίποτε πέρα από τις αλυσίδες τους. Τη μετατροπή του πόλεμου, σε ταξικό εμφύλιο μέσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες και σε λαϊκό εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο στα υπό κατοχή έθνη τον φοβούνται μόνο οι ιμπεριαλιστές όπως έχει δείξει η ιστορία και μόνο οι λαοί μπορούν να σταθούν εμπόδιο στα σχέδια των ιμπεριαλιστών.
Υ.Γ. Κυκλοφορεί: Κείμενα και θέσεις για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τον πόλεμο