Τελικά οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν;
Και με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν;
Επί δεκαετίες πολλοί και πολλές κουνούσαν το κεφάλι τους στο άκουσμα του συνθήματος λέγοντας ότι ο πόλεμος δεν θα επιστρέψει στον δυτικό κόσμο, πόσο μάλλον αφού υπάρχει το ΝΑΤΟ που διασφαλίζει την ειρήνη…
Η κριτική ότι ο πλανήτης δεν χωρά όλους τους ιμπεριαλιστές και τα μονοπωλιακά τους συμφέροντα δεν γινόταν κατανοητός, για να μην πούμε ότι έβρισκε τοίχο από τις νεόκοπες θεωρίες της μαρξιστικής αρλούμπας της παγκοσμιοποίησης και πίσω. Η λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό και η ανάλυση που συμπλήρωσε και ενίσχυσε τις λενινιστικές θέσεις από τον Στάλιν χτυπήθηκαν και διαστρεβλώθηκαν με τόνους λάσπης ειδικότερα στην ευρωπαϊκή αριστερά των ιμπεριαλιστικών αλλά και των εξαρτημένων χωρών όπως η Ελλάδα.
Τώρα έχουμε ξανά όλα όσα φέρνουν οι μεγάλες κρίσεις και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στο κεντρικό καρέ. Δηλαδή τους μονοπωλιστές να χτυπιούνται, για να δουν ποιος (και με ποιούν ή ποιους) θα ηγεμονεύσει. Νέα σύμφωνα κάτω από τα μεγάλα τραπέζια υπογράφονται και άλλα αφήνονται να τα πάρει το ποτάμι… Συμμαχίες ξεκινούν και συμμαχίες διαλύονται. Νέες δυνάμεις αναδύονται, νέα βάση, νέο εποικοδόμημα θα προσπαθήσει να επιβάλει ο νικητής της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης.
Σε αυτή τη διαδρομή, προς τον πόλεμο και την καπιταλιστική αναδιάρθρωση επί των χαλασμάτων που θα φέρει σε όλους τους τομείς ένα είναι το σίγουρο˙ ξεχωρίζουν οι δυνατοί από τους αδυνάτους σε μέγεθος. Κι είναι αυτοί που θα ορίσουν χάρτες, περάσματα, διεθνείς κανόνες. Την τελική σφραγίδα θα βάλει ο συσχετισμός που θα φέρει ο πόλεμος.
Οι εμπρηστικές δηλώσεις των ιμπεριαλιστών στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στη Ρωσία και στην Κίνα, είναι ανάλογες των αξιώσεων τους στο πλανητικό παιχνίδι. Ο πόλεμος είναι ήδη εδώ, ο χαρακτήρας του θα δοθεί από τα μονοπώλια και είναι οι λαοί που ή θα τον μετατρέψουν σε απελευθερωτικό ή θα μετατραπούν οι ίδιοι σε καύσιμη ύλη για την κερδοφορία των ιμπεριαλιστών.
Οι μικρές χώρες και λαοί όπως η Ελλάδα θα είναι οι πρώτες που θα καταλάβουν τη διαχρονική πολιτική της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης τη στιγμή μάλιστα που η Δύση πνίγεται στις αντιθέσεις και δεν υπάρχει ενιαία στρατηγική όπως φάνηκε πεντακάθαρα στο ουκρανικό μέτωπο.
Η συσπείρωση όλων των δημοκρατικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων κάτω από τη σημαία της αποτροπής ενός γενικευμένου πολέμου είναι το πρώτο βήμα για την ποιοτική συλλογικοποίηση σε μια ρευστή εποχή πολέμων, καταστροφών και πείνας.
Κάτω ο ιμπεριαλισμός, ο πόλεμος και η καταπίεση των λαών