«[…] Αλλά οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι προοδευτικοί άνθρωποι δεν τρώνε κουτόχορτο. Επιμένω να διακηρύσσω και μέσω της φιλόξενης εφημερίδας σας: το κέντρο του αγώνα πρέπει να μεταφερθεί από τις σπασμένες τζαμαρίες στα σχολεία και στις σχολές.
Η νεολαία, με τις συνελεύσεις της, τα συντονιστικά της, πρέπει να δείξει τη διέξοδο επιλέγοντας αυτόνομα τις μορφές του αγώνα.
Δεν θα γίνουμε ποτέ μέρος του παιχνιδιού και του συστήματός τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή τούς χαλάει τη σούπα. Δηλαδή, την προοπτική μιας ομαλής δικομματικής εναλλαγής. Αυτό ενοχλεί πολλούς […]».
Τσίπρας συνέντευξη στα ΝΕΑ 12/2008
«[…] Ο Παυλόπουλος, ως καθηγητής του Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών, είχε εμπειρία αλλά και επίγνωση της νεανικής παρορμητικότητας, καθώς και του τρόπου που μπορούσε να επικοινωνήσει κανείς με τις διάφορες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Εκείνες τις ώρες ήταν σε διαρκή και καθημερινή επικοινωνία μαζί μου, με ειλικρινή διάθεση να αποφευχθούν τα χειρότερα, δηλαδή να μην κλιμακωθεί η βία προς εντελώς ανεξέλεγκτες μορφές, που θα οδηγούσαν σε περισσότερα θύματα και καταστροφές.
Τότε άρχισε να διαμορφώνεται ανάμεσά μας μια σχέση ειλικρίνειας, αμοιβαίας εκτίμησης και ουσιαστικής επικοινωνίας – μια σχέση που με τον καιρό, έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου να τον προτείνω για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας […]».
Τσίπρας στο «παραμΙθάκη» 11/2025
Αυτός ήταν ο ρόλος της συστημικής αριστεράς, να συνομιλεί, να ενημερώνει, να βοηθά το σύστημα, να ψάχνει για λύσεις, έτσι ώστε να «αποφεύγονται τα χειρότερα». Αυτός ήταν ο Τσίπρας και το επιτελείο του, που από το 2008 μέχρι και την πτώση του, έπαιξε τον ρόλο του σοσιαλδημοκράτη ηγέτη και πιστού υπηρέτη του συστήματος.
Δυστυχώς λίγοι κατάλαβαν την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ και εναντιώθηκαν πολιτικά στη ρεφορμιστική αριστερά «των κινημάτων», των φουσκωμένων λόγων και των αντίθετων πράξεων, των προγραμματικών διακηρύξεων που δεν ενοχλούσαν το σύστημα, το κεφάλαιο, τους ιμπεριαλιστές.
Είτε στο κοινωνικό ζήτημα είτε μπροστά στους ιμπεριαλιστές δανειστές, ο Τσίπρας και το κόμμα του λειτούργησε ως πέμπτη φάλαγγα στην εξέγερση, στις ταραχές, στη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, στους ταξικούς και λαϊκούς αγώνες που προσπάθησαν να εμποδίσουν την βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση που ονόμασαν «μνημόνια». Αυτοί ήταν οι αριστεροί παλιάτσοι με τις εκλογικές αυταπάτες. Τώρα ξεδοντιασμένοι οι υπογράφοντες το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο και στο πολιτικό περιθώριο ζητάν έναν ρόλο να τους δοθεί στο κομματικό σύστημα και στην κρίση του…
Θα ξαναχρειαστούν για το σύστημα, όταν πολωθεί το κλίμα ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους καπιταλιστές, όταν ο λαϊκός παράγοντας αμφισβητήσει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
Είναι ζήτημα των νέων εξεγερτικών υποκειμένων και διεργασιών που θα δημιουργηθούν σε αυτές τις συνθήκες, αν θα ξαναεπιτρέψουν τρικλοποδιές και εμπόδια από τους λωποδύτες πολιτικάντηδες επιπέδου Τσίπρα.