Οι θέσεις μας για τη ζημιά που έκαναν σε όλα τα επίπεδα οι αριστεροί διαχειριστές του ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστές και καταγεγραμμένες, οπότε δεν θα πούμε τα ίδια. Όμως μπροστά στην ξαναζεσταμένη σούπα που λέγεται Τσίπρας και ξανασερβίρεται ενώ το κομματικό σύστημα είναι σε κρίση, καθώς τελειώνουν οι εναλλακτικές σε πρόσωπα και προγράμματα θα κάνουμε ένα μικρό σχολιασμό.
Πρώτον. Για το πολυαναμενόμενο και πολυδιαφημιζόμενο βιβλίο και τις «αλήθειες» του και όλο το σόου που προηγήθηκε με τα κλειστά ντοκουμέντα της σύσκεψης των αρχηγών το 2015, το νέο μνημόνιο και τον πρόεδρο της Βουλής που το αρνήθηκε. Ρωτάμε γιατί δεν είπε με δικά του λόγια μπροστά στον ελληνικό λαό το τι έγινε και τα κράτησε μυστικά μια δεκαετία; Γιατί σήκωσε το βάρος του μεγαλύτερου αριστερού κωλοτούμπα της «πρώτης φοράς αριστεράς» και δεν ενημέρωσε τον ελληνικό λαό που τον ψήφισε για το τι έγινε στις κλειστές πόρτες; Και γιατί εμφανίστηκε μετά από δέκα χρόνια να πει δήθεν την αλήθεια; Αυτή η στάση σε τι βόηθησε αυτούς που τον ψήφισαν, την παράταξη που τον ανέδειξε αλλά και την ίδια την αξιοπιστία της «υπεύθυνης αριστεράς»;
Αν δέχτηκε το πολιτικό σύστημα άνωθεν εκβιασμούς (η χώρα είναι εξαρτημένη) γιατί να μην το γνωρίζει ο λαός μας; Γιατί δεν είπε ο «φίλος του λαού» την πραγματική αποτύπωση των γεγονότων τότε (στη βράση κολλάει το σίδερο) έτσι ώστε να συνειδητοποιήσει ο λαός μια αλήθεια (οι ιμπεριαλιστές έχουν γραμμένο το πολιτικό σύστημα και την δημοκρατία) από έναν αριστερό πρωθυπουργό που προφανώς θα οδηγούσε τις λαϊκές μάζες σε άλλες λύσεις και κοινωνικές συμπεριφορές που δεν θα μπορούσαν να ελεγχθούν; Γιατί ο κωλοτούμπας Τσίπρας μπήκε στο μαντρί (που ποτέ φυσικά δεν είχε βγει) υλοποίησε όλες τις ιμπεριαλιστικές οδηγίες και εμφανίζεται προκλητικά μετά από δέκα χρόνια να μιλήσει δήθεν για τα όσα πραγματικά ειπώθηκαν στις κλειστές πόρτες; Είτε αν αποσιώπησε, είτε αν έκανε τον «αυτομαστιγώμενο μάρτυρα», είτε χίλια σενάρια «πολιτικού θρίλερ» που οι ξεπλένηδες της σοσιαλδημοκρατίας ξαναρίχνουν στο τραπέζι το πολιτικό και κοινωνικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο… Ήττα για την εργατική τάξη, νίκη για τους καπιταλιστές και βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Δεύτερον. Για μια δήλωση από τις πολλές του ξαναζεσταμένου Τσίπρα. Είπε ξανά το μότο του:
«Χρειαζόμαστε έναν νέο πατριωτισμό. Με χαρακτηριστικά που θα δίνουν απάντηση στις προκλήσεις και τους κινδύνους της εποχής μας. Ένας νέος πατριωτισμός, απέναντι στην ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία, ώστε, από τη μια να είναι η πατρίδα μας, από την άλλη τα πλούτη τους. Αυτή είναι η σύγχρονη διαχωριστική γραμμή απέναντι σε πολιτικές και πρακτικές που οξύνουν τις ανισότητες και το άδικο».
Πάλι η ίδια γενικολογία. Με τον «νέο πατριωτισμό». Η Βίδα την περίοδο του τρίτου αντιλαϊκού μνημονίου, του κάλπικου δημοψηφίσματος και των αριστερών «οσμώσεων» είχε εξηγήσει ακριβώς ποιος είναι ο «νέος πατριωτισμός» της αστικής τάξης. Είτε από αριστερά είτε από δεξιά έπρεπε να υλοποιηθεί η μνημονιακή αλυσίδα, να υπηρετηθούν τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια, να περάσει με κάθε τρόπο η βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Αυτή ήταν η νέα εθνική ενότητα και ο νέος πατριωτισμός- η παραμονή μας στις αγορές, η διάσωση του ελληνικού καπιταλισμού…
Σήμερα θα πούμε στον αριστερό κωλοτούμπα που κόπτεται για την πατρίδα που ξεπουλήθηκε στους ξένους πάτρωνες και μετατράπηκε σε ΕΟΖ ότι ο νέος πατριωτισμός είναι η ανατροπή της ντόπιας αστικής τάξης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Αυτό είναι το καθήκον της εργατικής τάξης, των προλετάριων και των σύμμαχων φτωχολαϊκών στρωμάτων.
Ένας δρόμος δύσκολος που θα έχει θυσίες, αλλά είναι αγώνας δίκαιος, λαϊκός και πραγματικά αναγεννητικός, γιατί τίποτε δε χαρίστηκε σε αυτό τον κόσμο και τίποτε δε κατακτήθηκε από χαρτογιακάδες και λαοπλάνους από το 1821 μέχρι σήμερα.