Τα αδιέξοδα που γεννά ο καπιταλισμός για τον κόσμο της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων είναι πολλά. Η πάλη για επιβίωση είναι καθημερινή και ασφυκτική ό,τι και να λένε οι παπαγάλοι- υπερασπιστές του συστήματος εκμετάλλευσης. Η θηλιά της ανεργίας, της ανασφάλειας, των ενοικίων, των χαμηλών μισθών και συντάξεων σφίγγει τις ζωές μας.
Από την άλλη, σε κάθε δουλειά, σε κάθε γειτονιά δεν μπορεί παρά να απλώνεται η αλληλεγγύη. Οι συζητήσεις των εργαζομένων στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας, οι ζυμώσεις σε κάθε λαϊκή γειτονιά δε μπορούν να αποκοπούν από καμία προπαγάνδα, κανενός πολιτικού φορέα και κανενός πολιτικού μηχανισμού που δουλεύει για να διατηρεί το υπάρχον οικονομικό σύστημα.
Τα παραπάνω γράφονται με αφορμή μια συγκεκριμένη περίπτωση που δεν πέρασε απαρατήρητη σε μια λαϊκή γειτονιά, τον Ταύρο, γύρω από τις εργατικές πολυκατοικίες. Εμείς που κυκλοφορούμε στην περιοχή γνωρίσαμε την κα Μαρία, μιλούσαμε μαζί της, μοιραζόμασταν σκέψεις. Άνθρωπος με ανησυχίες που αγαπούσε να συζητάει με νεότερους ανθρώπους.
Τελευταία φορά την πετύχαμε απελπισμένη να κλαίει για έναν λογαριασμό της ΔΕΗ που είχε έρθει από λάθος 200 ευρώ. Να της πεις τι; Έψαχνε κόσμος από τη γειτονιά να βρει το λάθος που ήρθε τόσο ανεβασμένος ο λογαριασμός. Από ΔΕΔΔΗΕ να απαντούν πως θα διορθωθεί στον επόμενο λογαριασμό… Χαμηλοσυνταξιούχα η κα Μαρία να παίρνει περίπου 500 ευρώ και από αυτά να πρέπει να πληρώσει το νοίκι, τους λογαριασμούς και τα απαραίτητα είδη πρώτης ανάγκης για να ζήσει. Μια γυναίκα μόνη με προβλήματα επιβίωσης… Εργαζόταν ως καθαρίστρια, παρά τη σύνταξη. Είχε αναλάβει την καθαριότητα σε πολυκατοικίες να παίρνει κάνα «μαύρο» μπας και βγει ο μήνας. Συνήθως την πετύχαινες κατάκοπη μα πάντα χαμογελαστή.
Μάθαμε για την παλιαρρώστια… Η γειτονιά αναστατώθηκε και ανησύχησε για την κα Μαρία. Γολγοθάς για την παραμικρή εξέταση. Τι να της πεις πάλι; Ότι το σύστημα υγείας δουλεύει άψογα και πως όλα θα πάνε καλά; Οι λαϊκισμοί και τα ψέματα του Γεωργιάδη σε κάτι τέτοιες στιγμές σε γεμίζουν μίσος. Οι εξετάσεις, τα φάρμακα της «συμμετοχής» να θέλουν συνεχώς το χέρι στην τσέπη. Ο κόσμος της γειτονιάς που γνώριζε ή και όχι την κα Μαρία προσπάθησε να βοηθήσει. Ό, τι έχει ο καθένας και η καθεμιά. Από πέντε έως 50 ευρώ. «Αυτά μπορώ για την Μαρία»… Να λειτουργεί ένα άτυπο ταμείο αλληλεγγύης. Πόσα μαζεύτηκαν; τι πρέπει να δώσουμε; Να βγαίνουν βάρδιες. Ποιος θα πάει στον γιατρό την κα Μαρία, ποια θα πάει να πάρει τις εξετάσεις;
Η κα Μαρία δεν άντεξε. Αν πούμε πως δολοφονήθηκε από το σάπιο σύστημα που την τσάκιζε κάθε μέρα θα μας κατηγορήσουν για βαρύγδουπες εκφράσεις αντιπολίτευσης, ο υπουργός υγείας θα μας πει μίζερους και πως έτσι γίνεται και στην υπόλοιπη Ε.Ε.
Εμείς θα θυμόμαστε την Μαρία σαν μία από εμάς και ως ένα μόνο παράδειγμα από αυτές και αυτούς που τα έβαλαν στη ζωή τους με τα τέρατα. Οι μικρές εστίες αλληλεγγύης σε γειτονιές και δουλειές πιστεύουμε πως θα γίνουν φλόγες οργάνωσης ενάντια στα παράσιτα του καπιταλισμού… Γιατί δεν γίνεται και αλλιώς… Για την κάθε κυρία Μαρία…
Α.