Α. Πάντα στο βάθος η σύγκρουση ΗΠΑ-Κίνας.
Στις 20 Αυγούστου δημοσιεύτηκε στην China Daily άρθρο του διευθυντή του Κέντρου Αμερικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Zhejiang, Wang Chong. Το άρθρο είχε ως τίτλο «Το μεγάλο παιχνίδι εξουσίας πίσω από τη Σύνοδο της Αλάσκας». Εκεί, σε γενικές γραμμές, χαρακτηρίζει τη Σύνοδο της Αλάσκας μια win win λύση τόσο για τον Τραμπ όσο και για τον Πούτιν, καθώς -παρόλο που δεν είχε κανένα απτό αποτέλεσμα- ήταν μια ισχυρή διπλωματική επίδειξη με τον Τραμπ να πηγαίνει για Νόμπελ Ειρήνης και τον Πούτιν να αναβαθμίζει το κύρος του στην παγκόσμια πολιτική σκηνή.
Σε ένα σημείο ο Wang Chong γράφει:
«Η Σύνοδος Κορυφής αφορούσε τη σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας, αλλά έχει ευρύτερες επιπτώσεις. Εάν οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας χαλαρώσουν, η Ευρώπη μπορεί να γίνει πιο σκεπτική απέναντι στις ΗΠΑ και ενδεχομένως να πιέσει περισσότερο για στρατηγική αυτονομία. Και εάν ο Τραμπ μετατοπίσει το κέντρο βάρους μακριά από την Ευρώπη και προς την Κίνα, μπορεί να επιδιώξει στενότερους δεσμούς με τη Ρωσία για να προωθήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ, περιπλέκοντας ενδεχομένως τις παγκόσμιες στρατηγικές ισορροπίες. Αυτό θα έκανε τον παγκόσμιο ανταγωνισμό ακόμη πιο σκληρό.»
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι τα κινεζικά όπως και τα βορειοαμερικανικά θινκ τανκ γνωρίζουν πολύ καλά πάνω σε ποια βασική αντίθεση κινείται εδώ και σχεδόν μια 15ετία το ιμπεριαλιστικό σύστημα: την σύγκρουση των ισχυρών μονοπωλιακών δυνάμεων ΗΠΑ- Κίνας η οποία οξύνεται όσο προχωράει η παγκόσμια κρίση υπερπαραγωγής. Οι εξαγωγές κεφαλαίου και η γερή οικονομική (κυρίως και λιγότερο προς το παρόν στρατιωτική) εξάρτηση χωρών σε όλες τις ηπείρους της (βλ. πρόσφατα και Αφγανιστάν, Ινδία, Πακιστάν) από τα κινεζικά μονοπώλια είναι που διαμορφώνει τις κινήσεις του αντιπάλου (οικονομικές και στρατιωτικές), των ΗΠΑ. Αυτός είναι ο στόχος και οτιδήποτε μοιάζει με τυχοδιωκτισμό, με κολωτούμπα ή ακόμη και με παραφροσύνη πάνω σε αυτόν τον στόχο δημιουργείται. Η σύγκρουση των μονοπωλιακών κολοσσών πρέπει να οδηγήσει τον έναν από τους δύο ιμπεριαλιστές σε νίκη.
Β. Το ιμπεριαλιστικό σύστημα δημιουργεί νέους θεσμούς.
Στο πλαίσιο αυτής στη σύγκρουσης βλέπουμε ότι εδώ και χρόνια οι ηγεσίες των ιμπεριαλιστών, παλιών και νέων, έχουνε θάψει τους μεταπολεμικούς θεσμούς που αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν λόγω της νίκης της Αντιφασιστικής Πάλης των Λαών και της τεράστιας συμβολής ιδεολογικής- οικονομικής- στρατιωτικής της ΕΣΣΔ στον μεταπολεμικό κόσμο. ΟΗΕ, Χάρτες, Διεθνείς Συνθήκες, δικαστήρια, εντάλματα, παλιότερες συμφωνίες των μεγάλων έχουνε μπει στο χρονοντούλαπο του ιμπεριαλισμού. Και πάνω στο μεγάλο τραπέζι της μοιρασιάς του κόσμου και του πλούτου των λαών έχουνε διαμορφωθεί νέοι θεσμοί. Όλες οι μπάντες έχουνε συμβάλλει στην καθιέρωση πλέον της κατάργησης της εθνικής κυριαρχίας των λαών, χωρίς κανένα πρόσχημα και με ολοφάνερη την αιτία της αρπαγής από πλευράς των μεγάλων. Στη νομιμοποιημένη οικονομική εξάρτηση έρχεται μετά την εισβολή του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία να προστεθεί και η νομιμοποίηση της αρπαγής δια της στρατιωτικής βίας.
Αυτό είναι το κυρίως μήνυμα της Συνόδου της Αλάσκας για τους λαούς που οι χώρες τους εξαρτώνται από τη μία ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη. Ο Πούτιν, κατηγορούμενος από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως εγκληματίας πολέμου, ο πολιτικός καθοδηγητής του -πάνω από τρία χρόνια- ματοκυλίσματος, της καταστροφής και της κατοχής της ουκρανικής γης, καλείται να συνομιλήσει με τον Βορειοαμερικανό ομόλογό του για την Ουκρανία, χωρίς την Ουκρανία. Και μάλιστα το πραγματικό κόκκινο χαλί που του στρώνουν οι ΗΠΑ είναι η μετατόπιση της δημόσιας συζήτησης από την κατάπαυση πυρός στην συμφωνία ειρήνης με παραχωρήσεις από την Ουκρανική πλευρά. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι η Ρωσία κατέχει με τη βία αυτή τη στιγμή το 20% της ουκρανικής γης και μάλιστα ένα από τα πιο πλουτοπαραγωγικά της κομμάτια.
Ίσως εδώ ακόμα οι πουτινικοί να βλέπουνε μια αντιναζιστική συμμαχία μεταξύ Τραμπ και Πούτιν, γιατί αυτό τους βολεύει στο να κυλάει η ζωή.
Η θεσμοθέτηση όμως από τους ιμπεριαλιστές της αμφισβήτησης της εδαφικής κυριαρχίας ξένων χωρών και η νομιμοποίηση της κατοχής ξένων εδαφών έτσι όπως εδραιώθηκε από τις πρόσφατες συναντήσεις Τραμπ- Ζελένσκι και επισημοποιήθηκε από την Σύνοδο της Αλάσκας ένα δρόμο δείχνει: ωμή στρατιωτική απειλή προς τις εξαρτημένες χώρες.
Η χώρα μας είναι μια από αυτές.