KΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΕ

Μετά από 41 ολόκληρα χρόνια ο σύντροφος Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπταλλά, ένας από τους μακροβιότερους πολιτικούς κρατούμενους όλων των εποχών αποφυλακίστηκε. Βρισκόταν στις γαλλικές φυλακές από το 1984. Ο Αμπταλλά ήταν μέλος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και της ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης, Λιβανέζικη Επαναστατική Ένοπλη Φράξια (FARL). Είχε καταδικαστεί για τις εκτελέσεις από την οργάνωσή του, τη FARL, του Αμερικανού στρατιωτικού ακολούθου της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Γαλλία και του Ισραηλινού υπεύθυνου της Μοσάντ και γραμματέα της Ισραηλινής πρεσβείας στη Γαλλία. Αυτές οι ενέργειες έγιναν στα πλαίσια αντιποίνων στην εγκληματική ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο το 1982 που υποστηρίχτηκε από τη Δύση και είχε ως συνέπειες εγκλήματα εναντίον του παλαιστινιακού λαού, όπως π.χ. μεταξύ άλλων τις σφαγές στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα στη Βηρυτό από τους χριστιανούς φαλαγγίτες, συμμάχους των Ισραηλινών.

Ο Αμπταλλά ποτέ δεν αποποιήθηκε την οργάνωσή του ούτε τη δράση της για την απελευθέρωση του παλαιστινιακού λαού. Έμεινε για 41 ολόκληρα χρόνια στη φυλακή ενώ θα μπορούσε να αποφυλακιστεί σύμφωνα με το γαλλικό νόμο από το 1999. Τα προηγούμενα χρόνια οι αιτήσεις του απορρίπτονταν από τη «ανεξάρτητη γαλλική δικαιοσύνη» μετά από παρεμβάσεις των ΗΠΑ. Ο σημερινός Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, είχε δηλώσει στο παρελθόν, σε μια επίσκεψή του στο Λίβανο το 2020 όταν αντιμετώπισε διαδηλωτές που ζήταγαν την απελευθέρωση του Αμπταλλά, ότι θα μπορούσε ν’ αποφυλακιστεί αν έκανε δήλωση μετανοίας.

Τελικά ο Αμπταλλά αποφυλακίστηκε αμετανόητος και αυτό είναι μια τεράστια ηθική πολιτική νίκη για όλους τους/τις επαναστάτες/επαναστάτριες και αγωνιστές/αγωνίστριες παγκοσμίως, γι’ αυτούς που μάχονται εναντίον του διεθνούς κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας.

Ο Αμπταλλά έχει περάσει πιο πολλά χρόνια στη φυλακή από τον διάσημο επαναστάτη-σύμβολο του 19ου αιώνα, Αύγουστο Μπλανκί, τους κρατούμενους της Ναρόντναγια Βόλια, τους αγωνιστές της Αντίστασης στην Ελλάδα από το 1945 και μετά, τους κρατούμενους του δυτικοευρωπαϊκού αντάρτικου πόλης των δεκαετιών ’70 και ’80.

Οι μόνοι που τον ξεπερνάνε είναι ο ιθαγενής Λεονάρτ Πελτιέ (Leonard Peltier) στις ΗΠΑ, μέλος του American Indian Movement, που φυλακίστηκε από το 1976 ως τις αρχές του 2025 και ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ που ήταν μέλος των Μαύρων Πανθήρων, φυλακισμένος από το 1981 στις ΗΠΑ, είχε καταδικαστεί σε θάνατο, ήταν για χρόνια σε πτέρυγα θανατοποινιτών και η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια δίχως δικαίωμα αναστολής.

Η αποφυλάκιση του Αμπταλλά γίνεται σε μια περίοδο που συντελείται ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα όλων των εποχών, η γενοκτονία εδώ και 2 χρόνια του παλαιστινιακού λαού στη Λωρίδα της Γάζας από το κράτος του Ισραήλ με τη σφαγή σχεδόν 60.000 Παλαιστινίων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία άμαχοι, παιδιά, γυναίκες και άνδρες από βομβαρδισμούς και τον μεθοδευμένο λιμό που δολοφονεί εκατοντάδες μικρά παιδιά καθημερινά. Και όλα αυτά με την ανοχή της Δύσης στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το δουλοπρεπές ελληνικό κράτος που θεωρεί «νόμιμη άμυνα» τη γενοκτονία. Έχουμε φθάσει στο σημείο στη «δημοκρατική» Δύση και στην Ελλάδα, να διώκεται και να καταστέλλεται ακόμα και η διαμαρτυρία, οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις κατά του πρωτοφανούς αυτού εγκλήματος. Όποιοι δεν συμμορφώνονται «με τη σωστή πλευρά της ιστορίας» θεωρούνται «αντισημίτες» και διαπράττουν έγκλημα και ποινικό αδίκημα.

Όταν το διεθνές κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας παλιότερα εξόντωνε, έκανε γενοκτονίες, υποδούλωνε «κατώτερους» μη λευκούς λαούς ή νομιμοποιούσε τη δουλεία με την αποικιοκρατία και τους πολέμους, αυτό το ονόμαζε «εκπολιτισμό» και «πρόοδο». Όταν ληστεύουν και δολοφονούν λαούς ή την εργατική τάξη και όταν δολοφονούν ή φυλακίζουν αγωνίστριες/αγωνιστές, επαναστάτριες και επαναστάτες ή καταστέλλουν κινήματα, αυτό το ονομάζουν «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» και «επιβολή του νόμου και της τάξης». Όταν βομβαρδίζουν χώρες ολόκληρες όπως 2 φορές το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία ή όταν εξοντώνουν τους Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική όχθη, αυτό το ονομάζουν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και νόμιμη άμυνα».

Όταν το ελληνικό κράτος ληστεύει και δολοφονεί έναν ολόκληρο λαό με τα μνημόνια αυτό το ονομάζει «διάσωση της οικονομίας». Όταν κράτος κα κεφάλαιο δολοφονούν στο όνομα του κέρδους όπως τους 57 δολοφονημένους νεκρούς στα Τέμπη και τους 104 στο Μάτι, αυτό το ονομάζει «ατυχήματα». Όταν σκοτώνει εργάτες στους χώρους δουλειάς ή πνίγει μετανάστες όπως στην Πύλο, αυτό επίσης το ονομάζει «ατυχήματα». Όταν όμως τα λαϊκά απελευθερωτικά και επαναστατικά κινήματα, οι επαναστατικές οργανώσεις και τα αντάρτικα ανταποδίδουν την κρατική-καπιταλιστική βία, τότε τα μέλη τους είναι «τρομοκράτες», «εγκληματίες».

Δεν εκπλήσσει αυτή η υποκρισία η οποία είναι διαχρονική και χαρακτηριστικό της εξουσίας διεθνώς. Οι πολιτικοί πρόγονοι του σημερινού ελληνικού κράτους θεωρούσαν «ληστές» και «συμμορίτες» τους αγωνιστές της Αντίστασης της δεκαετίας του ’40. Ένα κομμάτι των πολιτικών προγόνων του ελληνικού κράτους ήταν οι ταγματασφαλίτες, οι χίτες, οι δοσίλογοι και οι συνεργάτες των κατακτητών, αυτοί που κατά την «εθνικόφρονα» παράδοση της εποχής έκοβαν κεφάλια αγωνιστών ή βίαζαν αγωνίστριες καθώς και οι βασανιστές της Μακρονήσου, αυτοί που ζήταγαν δηλώσεις μετανοίας από τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές.

Και στα πλαίσια της ιστορικής συνέχειας το σύγχρονο ελληνικό κράτος χαρακτήριζε «τρομοκράτες» αυτούς που έβαζαν βόμβες στα χρόνια της χούντας, τις μεταπολιτευτικές οργανώσεις αντάρτικου ΕΛΑ και 17Ν όπως φυσικά και τον Επαναστατικό Αγώνα και όσες/όσους επιλέγουν δυναμικές, ένοπλες μορφές δράσης ενάντια στο καθεστώς τα τελευταία χρόνια.

Μήπως οι ίδιοι σήμερα που ταυτίζονται δουλικά με τα αφεντικά του διεθνούς κρατικο-καπιταλιστικού συμπλέγματος εξουσίας σε όλα τα ζητήματα, από τον ρωσοουκρανικό πόλεμο ως τη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα από το Ισραήλ, δεν είναι αυτοί που πριν 30 χρόνια ζητούσαν την αποφυλάκιση των τελευταίων αρχιπραξικοπηματιών του ’67, αυτοί που σήμερα έχουν αποφυλακίσει τους περισσότερους πολιτικούς απογόνους των δοσιλόγων της κατοχής και άλλαξαν επανειλημμένα τους νόμους για να παραμείνουν όσο γίνεται περισσότερο στη φυλακή οι τελευταίοι κρατούμενοι του αντάρτικου πόλης;

Την ιστορία λένε ότι την γράφουν οι νικητές ή αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Όμως πέρα από την επίσημη ιστορία και την κυρίαρχη αφήγηση, υπάρχει και η ανεπίσημη ιστορία, η πραγματική ιστορία, αυτή που γνωρίζουν οι λαοί, τα κινήματα, οι φτωχοί, οι εργάτες, οι «παρίες», οι κοινότητες του κόσμου που τιμούν τους αγωνιστές και τους υπερασπιστές τους, αυτούς που προέρχονται από τις ίδιες τις γραμμές τους. Και η ιστορία αυτή καταγράφει ότι ήττα δεν είναι ούτε ο θάνατος στον αγώνα ούτε η φυλακή, όσο μακροχρόνια κι αν είναι, με την προϋπόθεση ότι ο εχθρός δεν θα μας κάνει να αποκηρύξουμε τον αγώνα, την οργάνωσή μας και την κοινότητά μας και πολύ περισσότερο τα μέσα αγώνα. Και ακριβώς γι’ αυτό η αποφυλάκιση του συντρόφου Ζωρζ Αμπταλλά ως αμετανόητου, μετά από 41 ολόκληρα χρόνια, είναι μια τεράστια ηθική πολιτική νίκη και ένα μεγάλο ηχηρό χαστούκι στους αλαζόνες τυράννους αυτού του κόσμου.

ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΕ

Νίκος Μαζιώτης,
καταδικασμένος σε 20 χρόνια φυλακή
για τη δράση της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας
Δ΄ πτέρυγα φυλακές Δομοκού