Η συμφωνία που κλήθηκε να υπογράψει την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, Ζελένσκι, ήταν μια συμφωνία αποικιοκρατικού τύπου. Γιατί τι άλλο από αποικία γίνεται μια χώρα που παραχωρεί το 50% των πιο ζωτικών φυσικών της πόρων και υποδομών στις ΗΠΑ; Συγκεκριμένα το 50% από την μελλοντική εκμετάλλευση κρατικών φυσικών πόρων: ορυκτών, υδρογονανθράκων, πετρελαίου, φυσικού αερίου, λιμανιών. Μια ημιαποικία, καθώς λείπει- αν θα λείπει ο στρατιωτικός έλεγχος- να απομυζούν ορέχτηκαν τα βορειοαμερικανικά και τα ρωσικά μονοπώλια.
Ειρήνη και ανοικοδόμηση για τα μεγάλα αφεντικά δεν σημαίνει άλλο από εξαθλίωση για τον Ουκρανικό λαό και λεηλασία της χώρας του. Για αυτό και στη Συμφωνία που ετοίμασαν οι ΗΠΑ είναι σαφές ότι τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων της Ουκρανίας, άρα τον έλεγχο της οικονομίας της Ουκρανίας στο μέλλον, θα τον έχει το Ταμείο Ανασυγκρότησης: δηλαδή οι ΗΠΑ. Την οικονομία της «ελεύθερης» Ουκρανίας θα την ελέγχει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και την οικονομία της κατεχόμενης Ουκρανίας ο ρώσικος ιμπεριαλισμός.
Δεν γνωρίζουμε, βέβαια, ποια εδάφη περιλαμβάνονται στην Συμφωνία. Οι διαβουλεύσεις-συμφωνίες μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας παραμένουν άγνωστες, μυστικές όπως και στη Συρία. Δεν γνωρίζουμε, επίσης, ποια ήταν τα σημεία διαμαρτυρίας από πλευράς του Ουκρανού Προέδρου.
Είναι, όμως, δυστυχώς φανερό πια ότι, όπως επισημαίναμε συνεχώς στις αναλύσεις μας, η Ουκρανία πέρασε από την εξάρτηση στην στρατιωτική εισβολή και κατοχή του ρωσικού ιμπεριαλισμού και μετά από τρία χρόνια πολέμου, στον διαμοιρασμό και στην ισοπέδωσή της από ΗΠΑ-ΕΕ και Ρώσους ιμπεριαλιστές, στη μετατροπή της σε ημιαποικία.
Όσοι ταύτιζαν τη νίκη της Ρωσίας με ήττα των ΗΠΑ, απέτυχαν παταγωδώς γιατί το ιμπεριαλιστικό σύστημα έχει άλλους νόμους συμφωνίας/διαφωνίας. Είναι κόσμος αντιθέσεων και ρευστών συμμαχιών.
Μόνη ηττημένη είναι η Ουκρανία και για τον λαό της προδιαγράφεται ένα μέλλον εξαθλίωσης και νέων τραγωδιών, γιατί αμφισβητείται ρητά και από τους δύο ιμπεριαλιστές Τραμπ-Πούτιν η ίδια της η εθνική υπόσταση. Είναι έθνος η Ουκρανία; Όχι, έλεγε ο Τσάρος και οι μαύρες εκατονταρχίες. Όχι, λένε και σήμερα Τραμπικοί-Πουτινικοί. Ναι, έλεγε ο Λένιν και ο Στάλιν, οι ηγέτες των Μπολσεβίκων πριν έναν αιώνα. Δυστυχώς, ο Ουκρανικός λαός ποδοπατιέται από τις μπότες των μεγάλων δυνάμεων.
Μια ακόμη απόδειξη ότι οι ισχυροί του κόσμου και οι κινήσεις τους δεν χωράνε σε απλοϊκά σχήματα του τύπου «όχι αυτόν, τον άλλον» αλλά χρειάζεται συγκροτημένη, σταθερή δουλειά, σοβαρή μελέτη και ανάλυση της ανάπτυξης των μονοπωλιακών δυνάμεων (και των εξαρτημένων από αυτές οικονομιών), των αδηφάγων πάντα αναγκών τους σε περιόδους κρίσης και των στόχων τους.
Οι εικόνες από τη συνάντηση Ζελένσκι-Τραμπ της 28ης Φεβρουαρίου, κάθε καρέ του βίντεο αυτού, είναι το επισφράγισμα με όρους θεάματος της σχέσης που οι ΗΠΑ και οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές επιβάλλουν στους λαούς: σχέση υποτέλειας που φτάνει μέχρι τον δημόσιο εξευτελισμό από πλευράς των ισχυρών. Το σόου των γιάνκηδων δεν αφορούσε τα πρόσωπα: δεν εξευτέλισαν οι ΗΠΑ τον Ζελένσκι. Το σόου των γιάνκηδων αφορά τον ουκρανικό λαό, τις μικρές χώρες και τους λαούς που θα τον ακολουθήσουν. Αφορά τις εξαρτημένες χώρες από το μονοπωλιακό κεφάλαιο, όπως, παραδείγματος χάριν, η δική μας.
Λίγο μετά τον εξευτελιστικό διωγμό της Ουκρανικής Αντιπροσωπείας από το Λευκό Οίκο, που συνοδεύτηκε μάλιστα με αμερικανικές υποδείξεις για παραίτηση Ζελένσκι(!), ήρθε η Γηραιά Αλβιώνα να ανοίξει τις έμπειρες, σε διαδικασίες «ειρήνευσης», αγκάλες της. Κάνοντας τον Ουκρανό Πρόεδρο μπαλάκι μεταξύ ΗΠΑ και ΗΒ, ο Στάρμερ εξήγγειλε πολεμικό δάνειο προς την Ουκρανία 1,6 δις στερλίνων. Με αποκλειστικό βέβαια στόχο την αγορά 5.000 βρετανικών πυραύλων. Σε κάθε δήλωση του ο Βρετανός Πρωθυπουργός τόνιζε ότι η συμμετοχή των ΗΠΑ στο μοίρασμα της λείας από τον πόλεμο είναι εκ των ων ουκ άνευ. Από την μία, ο «καλός και ο κακός» μπάτσος των Δυτικών, από την άλλη, η Ρωσία, στη μέση η Ουκρανία και ο διαμελισμός της.* Οι διεργασίες σε επίπεδο συνείδησης των μαζών στην Ουκρανία την στιγμή που της επιβάλλουν ειρήνη και πόλεμο που και στα δύο είναι χαμένη η Ουκρανία θα είναι αυτές που μπορούν να αλλάξουν στην πράξη το ρου της ιστορικής αδικίας που οι μεγάλες δυνάμεις συναποφάσισαν για αυτήν.
Για το ζήτημα φυσικά και θα επανέλθουμε παρακολουθώντας τις εξελίξεις επί του ουκρανικού ζητήματος, όμως πρέπει να σταθούμε σε κάτι πάρα πολύ σημαντικό για το κίνημα στην Ελλάδα και τη σοβαρή ιδεολογικοπολιτική διαπάλη του αντιλενινιστικού, αντιμπολσεβίκικου και φιλοϊμπεριαλιστικού ρεύματος των πουτινικών με τους διεθνιστές αντιιμπεριαλιστές που επί τρία χρόνια οι πρώτοι αθωώνουν και υποστηρίζουν την ρωσική εισβολή, ενώ οι δεύτεροι την καταδικάζουν όπως καταδικάζουν όλες τις εισβολές και τις κατοχές χωρών από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα πρακτορεία τους. Η Συρία, η Κύπρος, η Παλαιστίνη, η Ουκρανία, η Δυτική Σαχάρα, το Κασμίρ, το Κουρδιστάν είναι κάποια από τα ζητήματα που δεν μπορούν να μην κοιταχτούν από την πλευρά του ιμπεριαλισμού από τη μία και από την πλευρά των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων όπου αυτά υπάρχουν στηρίζοντας την εθνική αντίσταση και ανεξαρτησία τους από την άλλη. Η ενίσχυση του ρεύματος των διεθνιστών αντιιμπεριαλιστών στη χώρα μας είναι μια πολιτική στάση που σημαίνει συγκεκριμένη θέση με συγκεκριμένα καθήκοντα σε πόλεμο αμυντικό ή επιθετικό που θα εμπλακεί η χώρα μας αν αυτό θελήσουν οι ιμπεριαλιστές…
* Λίγο πριν τη δημοσίευση του κειμένου μας, ο Ουκρανός Πρόεδρος με μια απολογητική ανάρτηση δήλωνε ότι είναι έτοιμος ανά πάσα ώρα και στιγμή να υπογράψει με τις ΗΠΑ τη συμφωνία για τα ορυκτά…