Τον Νίκο Κ. δεν τον γνώριζα. Ξεχώριζα όμως το όνομα του ως μεταφραστή σε βιβλία που είχα στη βιβλιοθήκη μου. Έτυχε να γνωριστούμε, όπως συμβαίνει στη μητρόπολη τυχαία. Οι δουλειές που είχαμε να κάνουμε για τα «προς το ζην» μας γνώρισαν. Ο Νίκος έπρεπε να παίρνει στα χέρια του όλα τα απαραίτητα για διόρθωση, μετάφραση κλπ. Εγώ ήμουν το «γρανάζι», όπως αστειευόμασταν, που έκανε τη μεταφορά με το μηχανάκι. «Ήρθε το γρανάζι», έλεγα για πλάκα όταν εμφανιζόμουν μπροστά στην πόρτα του στο σπιτάκι του στην Καλλιθέα.
Με τον καιρό θεωρώ πως συμπαθηθήκαμε, η διαδρομή προς το σπίτι του Νίκου Κούρκουλου δεν ακουγόταν ως μια ακόμα ρουτινιάρικη αποστολή της καθημερινότητας αλλά σαν μια «στάση» που θα πεις μια ουσιαστική πολιτική-κοινωνική κουβέντα. Ξέχασα να πω πως όλα αυτά τα χρόνια δεν παρέλειπα να του κάνω πολιτική αγκιτάτσια και να του δίνω με χαρά τη φρεσκοτυπωμένη «Βίδα»… Πάντα ένα έξυπνο και παιδικό χαμόγελο ήταν η συμπεριφορά του για αυτή την προσφορά. Αν θυμάμαι καλά, το 2015 με έβαλε στη λίστα του «Τέταρτου Κόσμου» και μου έστελνε τις υπέροχες σε βάθος και ανάλυση αναρτήσεις του για τα πολιτικά-κοινωνικά ζητήματα που τον απασχολούσαν.
Δεν είχαμε κοινούς φίλους ούτε γνωστούς, δεν συχνάζαμε στα ίδια μέρη. Κρατήσαμε την ανταλλαγή απόψεων και τον σεβασμό, ίσως και μια παραπάνω συμπάθεια λόγω των Επτανήσων και των αναφορών στις ρίζες μας.
Η ζωή στη μητρόπολη τα φέρνει έτσι και οι «ρουτίνες» σπάνε. Δεν ξαναχτύπησα το κουδούνι του. Ήταν όμως το δικό μου τηλέφωνο που χτύπησε καθώς μάζευα χαρτιά για τον ΟΑΕΔ και άκουσα την αμήχανη φωνή και το γέλιο του. Εκείνες οι κουβέντες του θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου. Χαθήκαμε. Ήξερα πως όπου τον συναντούσα θα του έσφιγγα το χέρι και θα του εξηγούσα πόσο ζεστά ένιωσα την αλληλεγγύη του. Δεν πρόλαβα δυστυχώς. Ο Νίκος Κ. έφυγε από κοντά μας.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια, τους φίλους και τους συνεργάτες του.
Γ.