Γιορτάστηκαν στο προεδρικό μέγαρο τα 50 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Τα αφιερώματα στα ΜΜΕ κατέκλυσαν με όγκο αναλύσεων τον δημόσιο λόγο. Κάθε πολιτικό τζάκι και κάθε πολιτικό κόμμα ανέλυσε το φαινόμενο σύμφωνα με τη δική του ιστορική τοποθέτηση πάνω στο δημοκρατικό τόξο. Το κομματικό σύστημα, που πλασαρίστηκε ως διέξοδος για τον ελληνικό καπιταλισμό και το προχώρημά του υπό την πίεση των μαζών, μετά την κυπριακή τραγωδία και την κατάρρευση της χούντας προχώρησε εκδημοκρατίζοντας (αλλά όχι αποχουντοποιώντας) τον παλιό χουντοφασιστικό κρατικό μηχανισμό. Σε αυτήν τη διαδικασία επί του εποικοδομήματος τα καπιταλιστικά συμφέροντα βρήκαν νέα μορφή διαχείρισης και η κλοπή της υπεραξίας γινόταν πια σε πολυκομματικό σύστημα και βουλή χωρίς βασιλιά.
Νέα τμήματα κεφαλαίου αναδύθηκαν και άλλα «άλλαξαν τροπάρι» προς τη διαχείριση του προλεταριάτου κάνοντας τις απαραίτητες υποχωρήσεις και μανούβρες κερδίζοντας χώρο μέχρι να ξαναντεπιτεθούν στην ταξική αρένα. Σε καμία περίπτωση όμως η αστική τάξη της χώρας δεν έχασε τον έλεγχο αυτής της μετάβασης. Ακόμα και όταν το 1981 ένα σοσιαλιστικό ρεύμα με το ΠΑΣΟΚ μπροστάρη αλλά σιγοντάροντας και τα δύο ΚΚΕ για την «αλλαγή» αναδύθηκε μέσα από τους αγώνες της πρώτης 7ετίας μετά το ‘74. Κάτι θυμίζει αυτό για τα δικά μας χρόνια των αγώνων ενάντια στη δημοσιονομική προσαρμογή, που μας επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές και έπρεπε να εφαρμόσουν οι ντόπιοι υπάλληλοι με τα μνημόνια…
Σε όλη αυτή την πορεία η ντόπια αστική τάξη γνώριζε πως η αριστερά είχε μεταλλαχτεί με το ΚΚΕ διαλυμένο ήδη από το 1956 και τον αρχηγό της Νίκο Ζαχαριάδη δολοφονημένο από την KGB στη Σοβιετική Ένωση. Είχε έτσι τα νώτα της καλυμμένα από άποψη πολιτικής ηγεσίας της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών. Η επαναστατική πάλη για τον σοσιαλισμό δεν υπήρχε στις διακηρύξεις των δύο ΚΚΕ και όλοι διακήρυτταν την εθνική ενότητα, την ομαλότητα και μια σειρά άλλες υποχωρήσεις στη γραμμή «της εθνικής συμφιλίωσης» για το καλό του τόπου… Η μαζική επιστροφή των πολιτικών προσφύγων (όχι και των Σλαβομακεδόνων με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ) μετά από τριάντα χρόνια δεν ενοχλούσε πλέον τις νέες αυτές εξελίξεις. Επιτράπηκε στην αριστερά να μπορεί να δρα στη νομιμότητα, να γιορτάζει επετείους και να τραγουδά αντάρτικα αρκεί να μην ενοχλεί τον ελληνικό καπιταλισμό, τους καπιταλιστές και την κερδοφορία τους.
Όλα μπήκαν σε ένα άλλου τύπου κομματικό παιχνίδι των νέων μεταπολιτευτικών συνθηκών που όλα έπρεπε να προσαρμοστούν, για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στη νέα πραγματικότητα.
Δεν χρειάζεται να πλατειάζουμε και να γράφουμε σεντόνια ιστορίας των φάσεων της μεταπολίτευσης, όταν από άποψη κομμουνιστικού κόμματος ως καθοδηγητή της εργατικής τάξης δυστυχώς υπήρχε απουσία. Σε αυτό που θα μείνουμε ως ουσία από αυτή τη μετάβαση από τη χούντα στη δημοκρατία και τα πενηντάχρονα δημοκρατικού κομματικού συστήματος είναι η πλήρης υποταγή και εξάρτηση της χώρας από τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και η μετατροπή της οικονομίας πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των στρατηγικών στόχων των «συμμάχων».
Επί πενήντα χρόνια η αστική δημοκρατία και ο ελληνικός καπιταλισμός προχωρά βάζοντας τις εργατολαϊκές μάζες στο κρεβάτι του Προκρούστη όχι μόνο από άποψη δικαιωμάτων αλλά και προοπτικής, γιατί διέλυσαν την (όποια) βιομηχανική και αγροτική παραγωγή μπορούσε να σταθεί μετατρέποντας την Ελλάδα σε μια χώρα τουριστικών υπηρεσιών και μεταπρατισμού, στρατοπέδων συγκέντρωσης και στρατιωτικών βάσεων. Πενήντα χρόνια έβαλαν όλοι το χέρι τους και αυτό φάνηκε και στις κυβερνητικές συνεργασίες επί μνημονίων να βαθύνει η εξάρτηση και να δοθεί «γη και ύδωρ» στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ αλλά και σε κάθε επίδοξο αγοραστή που θέλει και «επιτρέπουν οι μεγάλοι εταίροι» να επενδύσει κεφάλαια στην ελληνική μπανανία (βλ. Κίνα στον Πειραιά). Η ουσία, λοιπόν, που κρατάμε είναι ότι η χώρα μετατράπηκε σε Ειδική Οικονομική Ζώνη για τις ιμπεριαλιστικές ανάγκες και τη ντόπια αστική τάξη που τρώει κι αυτή την μερίδα που της αναλογεί από το κατασπάραγμα του προλεταριάτου και των εργαζόμενων μαζών.
Σήμερα ειδικά που μιλάμε για ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τα ιμπεριαλιστικά μπλοκ συνεχώς ετοιμάζουν πολεμικές «ζαριές» με στόχο περάσματα και πλουτοπαραγωγικές πηγές που σημαίνουν νέο ξαναμοίρασμα του πλανήτη σε σφαίρες επιρροής, η εξάρτηση και η δέσμευση της Ελλάδας στους Αμερικάνους και Γάλλους ιμπεριαλιστές (δύο πυρηνικές δυνάμεις) θα φέρει νέες τραγωδίες και νέες αντιθέσεις θα προκύψουν στα ήδη γκρεμισμένα που άφησε το κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης…
Οι πανηγυρισμοί και τα ταρατατζούμ για τη σταθερότητα της ελληνικής οικονομίας και της εξωτερικής πολιτικής είναι μόνο για πολιτικά μύωπες και γι’ αυτούς που μπροστά σε αυτό που ετοιμάζεται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο.
Τα καθήκοντα μας ως προλετάριοι είναι διπλά: αγώνας για εθνική ανεξαρτησία και σοσιαλισμό ενάντια στους ιμπεριαλιστές πάτρωνες και τη ντόπια αστική τάξη. Όσο απόμακρο και αν ακούγεται λόγω των διαμορφωμένων αρνητικών συσχετισμών: Το χτίσιμο όρων για λαϊκό μέτωπο πάλης πέφτει στην πλάτη των αντιιμπεριαλιστικών και αντικαπιταλιστικών δυνάμεων που θα πρέπει να καθοδηγήσουν τον λαό μας σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και πολέμου που πλησιάζει…