Ο τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου θα μπορούσε να είναι «βρε που τα βρίσκουν οι μπαγάσηδες», αλλά, δυστυχώς, κάποια πράγματα, όσο κωμικοτραγικά και αν ακούγονται, είναι σοβαρά. Ο λόγος για την τελευταία «πρόταση» που πλασάρεται στα social media και μυριζόμαστε πως θα γίνει trend: το «staycation».

Δεν θα αναλύσουμε την ερμηνεία του συγκεκριμένου όρου αλλά καταλαβαίνουμε πως απευθύνεται σε αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν διακοπές. Και αφού τα πάντα πλέον έχουν γίνει εικόνα, σου λέει θα μείνεις που θα μείνεις να ιδρώνεις στη μητρόπολη, τότε διασκέδασέ το. Μπορείς να μετατρέψεις το σπίτι σου και εσένα τον ίδιο σε «μουντ διακοπών»˙ τι και αν δεν είσαι… Ένα τέτοιο «αφήγημα» αδυνατούμε να πιστέψουμε πως προήλθε από το μυαλό κάποιου μισθωτού εργαζόμενου.

Ο ελληνικός καπιταλισμός, για να σοβαρευτούμε και λίγο, είναι απαγορευτικός για τις διακοπές των λαϊκών στρωμάτων, κυρίως για τις μάζες των μισθωτών, που ακόμα και αν έχουν το δικαίωμα στην άδεια, δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε διακοπές. Η «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού δεν είναι για το εγχώριο φθηνό εργατικό δυναμικό που σερβίρει και εξυπηρετεί σε κάθε πόστο τουρίστες όλων των βαλαντίων στη «μεγάλη εσπρεσιέρα» της ελληνικής οικονομίας.

Οι εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές με τα κάθε είδους pass δεν μπορούν να καλύψουν τις αντικειμενικές ανάγκες που χρειάζεται ο κόσμος του μόχθου για να ανασάνει. Αυτά είναι μόνο το καρότο που θα πρέπει, υποτίθεται, να είμαστε και ευγνώμονες. Ο μισθός καταπίνεται από τα νοίκια, τους λογαριασμούς, την αγορά των ειδών πρώτης ανάγκης και όλα αυτά μαζί γίνονται θηλιά στο λαιμό των μισθωτών που κατ’ ομολογία αφήνουν στο μακρινό παρελθόν τις σκέψεις που είχαν για να «δραπετεύσουν» λίγες μέρες.

Και αν οι διακοπές, δηλαδή το σταμάτημα για λίγο της μισθωτής εργασίας, αποτυπώνεται πολλές φορές ως διασκέδαση, εμείς θα πούμε πως δεν είναι μόνο αυτό. Η ξεκούραση του σώματος και του μυαλού είναι ανάγκη ύψιστης σημασίας για τον εργαζόμενο λαό. Τα θαλάσσια μπάνια δεν είναι εικόνα lifestyle, το θαλασσινό νερό, το ιώδιο γίνεται γιατρός για το σώμα. Η ανάγκη απόδρασης δεν είναι λουξ ξενοδοχείο, αλλά γιατρειά για τον ανθρώπινο νου και γενικώς την υγεία του. Και όσο μας πετάνε τα vacation pass και τα staycation, οι εργαζόμενοι/ες κοιτάνε το πορτοφόλι τους για να σιγουρευτούν αν «βγαίνει» να αγοράσουν λίγα φρούτα, απαραίτητη τροφή, μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Ο χρόνος ανάπαυσης, η αλλαγή περιβάλλοντος και όπως ορίζει ο καθένας αυτό που λέμε διακοπές θα έπρεπε να είναι ακόμα ένα αίτημα πάλης που μπαίνει στη συνολική ταξική πάλη. Γι’ αυτό κανείς και καμία δεν πρέπει να χάβει και να συμμετέχει σε κάθε αφήγημα που ισοπεδώνει τις πραγματικές μας ανάγκες.

Κλείνοντας, θα πούμε: Όσο η εργατική τάξη είναι υπό την μπότα της αστικής τάξης η ζωή της θα χειροτερεύει διαρκώς. Η τροφή, η στέγαση, η κοινωνική πρόνοια, η υγεία, η παιδεία, οι διακοπές για όλους, η συνταξιοδότηση και κάθε αγαθό που μας ανήκει γιατί εμείς το παράγουμε θα γίνεται ολοένα και πιο αναμνησιακό, ολοένα και πιο απόμακρο από τις λαϊκές μάζες. Μόνο ο σοσιαλισμός ως προοπτική και ιδανικό από τις εργατολαϊκές μαζες θα μπορέσει να δώσει ξανά περιεχόμενο στις διεκδικήσεις για τις ζωές μας.

Κάτω το Κεφάλαιο

Αγώνας για ζωή και δικαιώματα