Λίγο μετά την ιστορική Εβδόμη Οκτώβρη της Παλαιστινιακής Αντίστασης και μαζί με τις μαζικές και δυναμικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης από όλο τον κόσμο στον ηρωικό Παλαιστινιακό λαό, είδαμε και τις τοποθετήσεις των αστικών κρατικών οργάνων σε παγκόσμιο επίπεδο. Μεταξύ αυτών που δήλωσαν τη στήριξή τους στην εβδομηνταπεντάχρονη Σιωνιστική Κατοχή και την ολοκλήρωση της γενοκτονίας των Παλαιστινίων που συντελείται λεπτό το λεπτό και ώρα με την ώρα, ήταν και η ιμπεριαλιστική Γερμανία.
Ο καγκελάριος του σοσιαλδημοκρατικού SPD Όλαφ Σόλτς δήλωσε χαρακτηριστικά: μετά την επίθεση της Χαμάς, ήταν σημαντικό για εμένα να τονίσω ότι η θέση της Γερμανίας είναι σταθερά στο πλευρό του Ισραήλ (19/10/2023). Στη συνέχεια πήρε τα μέτρα του ποινικοποιώντας την αλληλεγγύη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση ως εκδήλωση «αντισημιτισμού».
Αυτό το «σταθερά» αν το αναλύσουμε, αν δούμε την ιστορία του, όχι μόνο θα καταλάβουμε τι εννοεί ο Σόλτς με τον «αντισημιτισμό» του αλλά και γιατί κάτι ποδοσφαιρικές ομάδες και κάτι εναλλακτικά στέκια που θεωρούνταν προοδευτικά, στο ζήτημα της Παλαιστίνης στηρίζουν τη Σιωνιστική Βαρβαρότητα. Ακόμη περισσότερο, θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε ότι η μόνη ιδεολογία, η μόνη πίστη του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, είναι τα συμφέροντά του. Και τίποτε άλλο.
Σταθερά, λοιπόν, στηρίζει η Γερμανία το Σιωνιστικό Θηρίο. Αλλά ποια Γερμανία το στήριζε σταθερά; Ποια Γερμανία του δωσε τροφή οικονομική και στρατιωτική σε σημείο που να μπορούμε να πούμε ότι τα δυο θηρία μεταπολεμικά ήταν ετεροθαλή αδέρφια από τον ίδιο πατέρα; Από τον βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό;
Τέσσερα μόλις χρόνια μετά τη Νάκμπα, τον βάρβαρο ξεριζωμό των Παλαιστινίων του 1948 από τους Σιωνιστές Εισβολείς και τρία χρόνια μετά την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας Γερμανίας, ο καγκελάριος της ΟΔΓ και Υπουργός Εξωτερικών Αντενάουερ υπογράφει στο Λουξεμβούργο, στις 10 Σεπτεμβρίου του 1952, με τον Μοσέ Σάρετ Υπουργό Εξωτερικών του Ψευδοκράτους του Ισραήλ τη Συνθήκη των Αποζημιώσεων: Τρία δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα (714 εκατομμύρια δολάρια) θα δίνονταν μέσα σε 12 χρόνια από το μεταπολεμικό προπύργιο των ναζί, τη Δυτική Γερμανία, για να ορθοποδήσει η πολεμική μηχανή του βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή.
Και αν κάποιος βρίσκει σε αυτή τη συμφωνία τη δικαίωση των Εβραίων από τα ναζιστικά εγκλήματα θα πρέπει να λάβει υπόψη του δύο σημαντικούς ιστορικούς παράγοντες: α) Η ΟΔΓ δεν ήτανε παρά η συνέχεια του ναζιστικού κράτους αφού από τη μια συγκάλυψε και βοήθησε τους εγκληματίες ναζί- δεξί χέρι, για παράδειγμα, στην καγκελαρία Αντενάουερ ήταν ο Χανς Γκλόμπκε, ο περιβόητος δικηγόρος του ναζιστικού κόμματος και ένας από τους συγγραφείς των αντισημιτικών ρατσιστικών Νόμων της Νυρεμβέργης του 1935- και από την άλλη με τη βοήθεια των υπόλοιπων δυτικών δυνάμεων ξέπλυνε και ενίσχυσε τα μονοπώλια που είχαν στηρίξει το ναζισμό και β) τέτοια καλή θέληση δεν έδειξε η Δυτική Γερμανία για άλλες χώρες που είχαν υποστεί μεγάλες καταστροφές από τους ναζί, όπως η Ελλάδα.
Στην αναζήτηση, εξάλλου, ρευστού και όπλων από καλοθελητές συμμάχους έχει βγει ο Μπέν Γκουριόν ήδη από τις 14 Μαΐου του 1948. Από τους πρώτους συμμάχους που βρίσκει είναι η ΟΔΓ με τον Κόνραντ Αντενάουερ να δηλώνει ότι η σχέση με το κράτος του Ισραήλ πρέπει να βασιστεί σε νέα θεμέλια (1949). Τα «νέα θεμέλια» περιλάμβαναν τα επόμενα χρόνια εκτός από λεφτά και όπλα. Μετά το 1950 πολύ γνωστός για τις παραδόσεις εξοπλισμού της Μπούντεσβερ στο Ισραήλ έμεινε ο Υπουργός Άμυνας της ΟΔΓ Φραντς Γιόζεφ Στράους και αντίστοιχα ο Σίμον Πέρες από την πλευρά του Ισραήλ. Ως «επιχειρηματικές ανταλλαγές» έγιναν γνωστές και οι συμφωνίες μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών ΟΔΓ και Ισραήλ.
Το 1966, ένα χρόνο μετά και την τυπική αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων ΟΔΓ και Ισραήλ, η οικονομική «βόηθεια» από την πρώτη στη δεύτερη συνεχίζεται με εκατοντάδες εκατομμύρια γερμανικά μάρκα.
Το 1966, επίσης, ένα χρόνο πριν τον Πόλεμο των έξι ημερών, καγκελάριος της ΟΔΓ γίνεται ο Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ. Ο Κίζινγκερ ήταν από το 1933 μέλος του Ναζιστικού Κόμματος και δεξί χέρι του Γκέμπελς στο Υπουργείο Προπαγάνδας των ναζί. Καταλαβαίνει εδώ κανείς γιατί οι επαναστατικές οργανώσεις που γεννήθηκαν μεταπολεμικά στη Δυτική Γερμανία έβαζαν πάντα το ζήτημα της αποναζιστικοποίησης. Ο ναζί Κίζινγκερ εκείνα τα χρόνια που η ισραηλινή πολεμική μηχανή έσπερνε τη βαρβαρότητα στη Μέση Ανατολή, δήλωνε πάντα έτοιμος να υποστηρίξει τα συμφέροντα του Ισραήλ. Γιατί; Μήπως το παράκανε στη μετάνοια; Όχι βέβαια. Ως αμετανόητος ναζί έγινε καγκελάριος της ΟΔΓ και ως εκπρόσωπος των δυτικογερμανικών μονοπωλίων και των συμμάχων τους έγινε Σιωνιστής. Τα υλικά συμφέροντα είναι πάντα πρώτα.
Στο εξαιρετικό ντοκυμαντέρ Tell your tale little bird του Άραμπ Λούτφι παρακολουθούμε τις μαρτυρίες των αγωνιστριών του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Σε αυτό, η Άμινε Ντάμπουρ περιγράφει τον σκοπό της αεροπειρατείας του ισραηλινού Al Aal το 1968.
«Τα αεροπλάνα της Αλ Ααλ πριν και μετά το ΄67 μετέφεραν όπλα από τη Δυτική Γερμανία και άλλες ευρωπαικές χώρες». Με την ενέργειά του το ΛΜΑΠ αποκάλυψε σε όλον τον κόσμο ότι τα αεροπλάνα αυτά μόνο πολιτικά δεν ήταν και ότι ήταν γεμάτα με όπλα, πράγμα που έγινε παραδεκτό και στη δίκη των μελών του.
Παράλληλα με τις ιμπεριαλιστικές αυτές βρομοδουλειές των Δυτικογερμανών, οι τελευταίοι πάσχισαν πολύ για τέσσερις δεκαετίες να παρουσιάσουν την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας ως κράτος που υποθάλπτει τρομοκράτες. Ακόμη καλύτερο; Από τη στιγμή που ο ανατολικογερμανικός λαός υποστήριξε τα δίκαια του παλαιστινιακού, πιστός στο ανθρωπιστικό και διεθνιστικό του καθήκον, του φόρεσαν οι «δημοκράτες» της ΟΔΓ τη ρετσινιά του «αντισημίτη».
Τα συντρίμμια του Τείχους του Βερολίνου τον Νοέμβρη του 1989 δεν ήταν παρά η νίκη της ναζιστικής σιωνιστικής ΟΔΓ, η νίκη των δυτικογερμανικών μονοπωλίων και της ληστρικής τους αφαίμαξης των λαών. Από αυτά τα συντρίμμια οικοδομήθηκε το Τείχος του Ισραήλ, υψώθηκε η σημαία της Σιωνιστικής Βαρβαρότητας.
Και όπως κάθε νίκη του Κεφαλαίου είναι ταυτόχρονα οικονομική πολιτική και ιδεολογική. Οι κινήσεις, λοιπόν, υπεράσπισης της Σιωνιστικής Βαρβαρότητας από τμήματα του γερμανικού εναλλακτισμού δεν πρέπει να αναλύονται ως τυχαίες ή ως προϊόντα σύγχυσης αλλά ως γνήσια τέκνα του ναζισμού, δηλαδή του γερμανικού ιμπεριαλισμού και των συμφερόντων του σήμερα στη Μέση Ανατολή και σε όλον τον κόσμο.