Η αστική τάξη πάντα προσπαθεί να βρίσκει μεθόδους για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της και την κυριαρχία της. Η πιο γνωστή μέθοδος είναι το καρότο και το μαστίγιο. Από την μία η μέθοδος της βίας, της καταστολής των εργατικών αγώνων, το ανοιχτό ξεζούμισμα της εργατικής τάξης και από την άλλη ο ψεύτικος σεβασμός στα συμφέροντα του λαού, οι διαδικασίες γεμάτες δημοκρατία, κάποιες υποτιθέμενες παραχωρήσεις στα πλαίσια του συστήματος… Δύο μέθοδοι που εναλλάσσονται με πιο επικίνδυνη την δεύτερη, η οποία έρχεται σαν αποσυμπίεση της πρώτης και πάντα γεννά τον οπορτουνισμό. Η σοσιαλδημοκρατία πάντα έπαιζε έναν τέτοιο ρόλο μέσα στην ιστορία και ο ΣΥΡΙΖΑ, πιστός στην ιστορική συνέχεια της συγκεκριμένης πολιτικής, ήρθε να παίξει το ρόλο της βαλβίδας σε μια κοινωνία που έβραζε. Ήρθε την στιγμή που ο κόσμος φώναζε ότι δεν πάει άλλο για να φέρει την «ελπίδα» στον λαό και να φρενάρει την όποια οργή.
Οι 5 αυτοί μήνες «αριστερής» κυβέρνησης γνωστοί. Ένα πρόγραμμα Θεσσαλονίκης άφαντο, συνομιλίες με το ΣΕΒ, χαριεντίσματα με κάθε λογής ευρωπαίο και αμερικανό καρχαρία, αλλά από την άλλη κάθε τύπου λαϊκισμοί, «σκληρή» διαπραγμάτευση «για την αξιοπρέπεια και την ελπίδα» και μπόλικη δημοκρατία, στα πλαίσια της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε την Κυριακή να βγάλει τον λαό μπροστά για να διαλέξει δημοκρατικά με ποιο τρόπο θέλει να τον ξεζουμίσουν. Η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ όχι μόνο προσπαθεί με κάθε τρόπο να δείξει την Ευρώπη ως μόνη λύση, αλλά προσπαθεί να μας πείσει ότι η Ευρώπη είναι των λαών, της ισότητας και της αλληλεγγύης και πως θα καταφέρουν να αλλάξουν την Ευρώπη και να της δώσουν αυτόν τον χαρακτήρα που της αξίζει! Η Ευρώπη που θυσιάζει τους λαούς της χωρίς δεύτερη σκέψη στο βωμό των κερδών της, θα καταφέρει να αλλαχτεί από την αριστερή διακυβέρνηση μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Κάπως έτσι, εν τέλει, τα διλήμματα των κεφαλαιοκρατών περνιούνται ως διλήμματα του λαού. Λες και τον κόσμο της εργασίας τον αφορά ποιο μνημόνιο είναι καλύτερο. Λες και τον αφορά να πάρει την απόφαση αν θέλει τα ντόπια αντιλαϊκά μέτρα ή τα ξένα.
Βέβαια δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη και χωρίς κανένα σχόλιο η αισχρή προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. η οποία έχει περάσει την τρομοκρατία σε άλλο επίπεδο. Εικόνες με ουρές από τράπεζες, βενζινάδικα, super markets, κόσμος που ουρλιάζει, εικόνες από Αργεντινή, τίτλοι του στυλ «Πουέρτο Ρίκο, Η Ελλάδα της Αμερικής», φωτογραφίες άσχετες από άλλες χώρες οι οποίες παρουσιάζονται σαν φωτογραφίες τωρινές από την Ελλάδα, λεζάντες για κρίσιμες ώρες, κρίσιμα σταυροδρόμια, αντίστροφη μέτρηση για την αποπληρωμή της δόσης και την χρεοκοπία, τίτλοι ξένων εφημερίδων, δηλώσεις… και όλο αυτό δεν έχει τελειωμό.
Επίσης δεν θα μπορούσαμε να μην σταθούμε και στην παρέμβαση των ξεπουλημένων εργατοπατέρων της ΓΣΣΕ. Αυτά τα καθάρματα που έχουν βάλει την σφραγίδα τους σε πολλά αντεργατικά μέτρα παρέα με τους κεφαλαιοκράτες διαλέγουν ανοιχτά και για ακόμα μια φορά το μέτωπο της ευρωπαϊκής αστικής τάξης. Διαλέγουν την πλευρά των δυναστών του εργατόκοσμου.
Ο εργατόκοσμος δεν πρέπει να μπαίνει σε ψευτοδιλήμματα. Το όχι της εργατικής τάξης πρέπει πάντα να είναι όχι σε οτιδήποτε θέλει να τσαλακώσει τα συμφέροντα της και πάντα να δίνεται μέσα από τους αγώνες της, μέσα από την πάλη και τις διεκδικήσεις της στους χώρους εργασίας, μέσα από την ζύμωση των ανθρώπων που βιώνουν στο πετσί τους την βάρβαρη καθημερινότητα του καπιταλισμού. Προσκαλώντας τους εργάτες, τους ανέργους να πουν ένα βροντερό όχι μέσα στην κάλπη δείχνοντας την δύναμή τους μόνο εκεί, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να γεννήσουν από Δευτέρα και άλλες απογοητεύσεις και την αίσθηση ότι ένας αγώνας (που στην ουσία δεν δόθηκε ποτέ) χάθηκε! Η ανατροπή όμως δεν έρχεται μέσα από διαδικασίες που βρίσκονται στα πλαίσια του συστήματος.
Για αυτό το λόγο είναι αναγκαία η οργανωμένη ταξική πάλη, που δεν θα αφήνει περιθώρια στα ψευτοδιλήμματα και τους εκβιασμούς που απορρέουν από τις αντιπαραθέσεις συμφερόντων της αστικής τάξης.