Την Κυριακή 2 Οκτώβρη θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση για την «απόδοση για 40 χρόνια του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής στο δήμο». Στην εκδήλωση θα παρευρεθεί ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και είμαστε «προϊδεασμένοι» για το τι θα ειπωθεί, ποια στάση θα κρατήσουν τα επιτελεία της αστικής αριστεράς και που θα το πάνε…
Με αφορμή αυτό παραθέτουμε κείμενο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΒΙΔΑ (Τ 20) το 2015, όταν ο Τσίπρας κατέθεσε λουλούδια στο Σκοπευτήριο, σαν πρώτη «συμβολική» κίνηση της «πρώτη φορά αριστερά». Το κείμενο συντάχθηκε την επομένη της κατάθεσης λουλουδιών και πολύ πριν το κάλπικο δημοψήφισμα. Την στιγμή που μεγάλο τμήμα του αριστερίστικου οπορτουνισμού και άλλων “ριζοσπαστικών δυνάμεων” μέσα και έξω από το ΣΥΡΙΖΑ κρυφογελούσαν και υπεράσπιζαν αυτή τη κίνηση… Σήμερα μετά από το κατέβασμα της μάσκας των σοσιαλδημοκρατών, είναι «εύκολο» κόμματα και ομάδες ουράς να αντιδρούν δήθεν για την νέα φιέστα του ΣΥΡΙΖΑ στη Καισαριανή. Αργά για δάκρυα…
ΣΥΡΙΖΑ και θέαμα
Ίσως κάποιες φορές να δίνουμε χώρο σε γεγονότα που μπορεί να πει κανείς ότι είναι δευτερεύουσας σημασίας. Όμως πιστεύουμε πραγματικά ότι κάποιες κινήσεις ή «συμβολισμοί» στην πολιτική πρέπει να θίγονται έτσι ώστε να βγαίνουν και τα κατάλληλα συμπεράσματα από τους ανθρώπους που αγωνιούν για το μέλλον της τάξης μας, της ιστορίας της και της προοπτικής της.
Σε αυτό που ονομάστηκε μεταπολίτευση και στους ανθρώπους της αναθεωρητικής-ανανεωτικής και συνάμα αστικής αριστεράς που διαμορφώθηκαν μέσα σ’ αυτήν την περίοδο κυριάρχησε και συνεχίζει να κυριαρχεί η σύγχυση (και όχι πάντα χωρίς δόλο). Είναι σκληρό αυτό που λέμε (για κάποιους που βλέπουν αγνές προθέσεις σε κάποιους συμβολισμούς), μπορούμε να το υπερασπιστούμε όμως πολιτικά ανά πάσα στιγμή.
Το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης λοιπόν έβγαλε χιλιάδες ανθρώπους από τα σπλάχνα του – που έγιναν φάρος για το προλεταριάτο. Από την Κομμούνα του 1871 και τη νίκη της Ρώσικης Επανάστασης, μέχρι την Ισπανική Επανάσταση και την ένοπλη πάλη του ΔΣΕ. Από τα παρτιζάνικα κινήματα σε όλη την Ευρώπη ενάντια στον ναζισμό-φασισμό μέχρι τα αντιαποικιακά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής ενάντια στους ιμπεριαλιστές. Μάρτυρες που έπεσαν νεκροί σε φυλακές, εκτελεστικά αποσπάσματα, στην απομόνωση. Αγωνιστές που βασανίστηκαν, σακατεύτηκαν, τρελάθηκαν. Απεργοί που γαζώθηκαν από τους μπάτσους γιατί διεκδικούσαν 8ωρο – γιατί ήθελαν να ζήσουν σαν άνθρωποι. Όμως για να μην πλατειάζουμε: όλοι οι παραπάνω έπεσαν (όχι αφηρημένα, ούτε με αντίληψη «χιλιασμού» όπως τους προσάπτεται από τους αναθεωρητές για να κρύψουν την δικιά τους ανυπαρξία) υπερασπιζόμενοι θέσεις, αντιλήψεις, επαναστατικά προτάγματα. Έπεσαν γιατί πίστεψαν στην ανάγκη για ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Πήραν θέση στην πάλη των τάξεων, ενώθηκαν με συντρόφους για ένα καλύτερο αύριο και πάλεψαν γι’ αυτό. Μέσα από αυτούς τους αγώνες ξεπήδησαν φιγούρες που έγιναν σύμβολα σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο από την εργατική τάξη. Τους τίμησε, τους τιμάει και θα τους τιμάει. Πώς; Με έργα.
Για παράδειγμα οι αναρχικοί εργάτες Σάκκο και Βαντσέτι. Οι κομμουνιστές Λούξεμπουργκ-Λήμπνεχτ που τους δολοφόνησαν οι σοσιαλδημοκράτες. Ο αναρχικός εργάτης Ντουρούτι. Ο Τσε Γκεβάρα. Ο Ν. Μπελογιάννης ή ο Άρης Βελουχιώτης.
Είναι κάποιοι «απόμακροι ήρωες» που κατά καιρούς οι διάφοροι αναθεωρητές τους ανεβάζουν στα ύψη, δήθεν τιμώντας τους. Ενώ ξεκόβουν με περίτεχνο τρόπο (αυτό που γράφαμε παραπάνω ως δόλο) το χθες από το σήμερα. Ξεκόβουν δηλαδή το πολιτικό πρόγραμμα που υπηρετούσαν και γι’ αυτό πάλευαν οι επαναστάτες από την ενσωμάτωση των αναθεωρητών που τους κοιτά από μακριά και «αισθητικά». Μεγάλο μέρος της αναθεωρητικής αριστεράς αλλά και πολλών αριστεριστών έμαθαν να «ζουν» μέσα από τον φακό ακόμα και την ιστορία. Ενώ στελέχη καβατζωνόντουσαν συνεχώς στον κρατικό μηχανισμό, στα αστικά μέσα, στις δομές του αστικού καθεστώτος, δεκάδες φορές συντασσόμενοι με τον εθνικό κορμό όταν η «πατρίδα κινδύνευε», είχαν μάθει να υπερασπίζονται το Αισθητικό των «απόμακρων ηρώων». Το οποίο για να το κάνουν δεν είχε ούτε κόστος, ούτε καμιά ιδιαίτερη ευθύνη και ίσα ίσα ήταν μέσα στη κουλτούρα της οπουρτουνιστικής παραμύθας. Έδειχνε προοδευτισμό, «κινηματισμό» και ευαισθησίες… Οι ρεφορμιστές-αναθεωρητές και τα συγκοινωνούντα τους δοχεία εφαρμόζουν την τακτική του Θεάματος. Πασαλείβοντας, διαστρεβλώνοντας και κοπτοράπτοντας ό,τι τους συνέφερε και ό,τι τους συμφέρει… ανάλογα την ιστορικο-πολιτική περίσταση. Αυτή η μέθοδος πιάνει και κερδίζει έδαφος χρόνια τώρα. Οι προλετάριοι, οι σύντροφοι και οι αγωνιστές πρέπει μπροστά στη μέθοδο αυτή να παίρνουν θέση μάχης και να προωθούν τα περιεχόμενα, την πολιτική των περιεχομένων. Απέναντι στο μερικό, να προωθούν το συνολικό, απέναντι στο θεαματικό το διαλεκτικό. Να φέρνουν τους «απόμακρους ήρωες» από τις κορνίζες στο έδαφος της ταξικής πάλης τότε και τώρα, να τραβούν το κόκκινο νήμα έτσι ώστε να πέφτουν από αυτό οι διαστρεβλωτές και οι συνειδητοί καλλιεργητές της σύγχυσης. Όπου μπορούν να αντιπαλεύουν και να διαφωτίζουν υπηρετώντας έτσι με συνέπεια την ιστορία της τάξης μας. Μέσα στο περιβάλλον που έδρασαν τα επαναστατικά κινήματα και για τους σκοπούς για τους οποίους πάλεψαν. Που οι ίδιοι που δήθεν τους υπερασπίζονται όταν στριμώχνονται από το νυστέρι της διαλεκτικής, καταδικάζουν «τις ουτοπίες που μετατράπηκαν σε ολοκληρωτισμούς». Δεν υπερασπίζονται παρά μόνο το Θέαμα και φυσικά την αστική δημοκρατία, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, τον αστισμό σε όλες του τις αποχρώσεις. Βέβαια μπορεί να ξεστομίσουν και τίποτε για την Βάρκιζα όπου νιώσουν ότι «κολλάει» για τις εντυπώσεις. Με λίγα λοιπόν λόγια και για να κατανοηθεί η αντίληψή μας θα πούμε για τους προαναφερθέντες επαναστάτες πολύ σχηματικά ότι δεν πάλεψαν για να φτιάξουν έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μην πάμε όμως μακριά, παντού στον κόσμο μέσα σε χειρότερους συσχετισμούς για το εργατικό κίνημα και τους πρωτοπόρους αγωνιστές της τάξης εδώ και αλλού υπάρχουν άνθρωποι έγκλειστοι σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, άνθρωποι που δολοφονήθηκαν από την αστική τάξη στην πάλη τους για έναν καλύτερο κόσμο, χιλιάδες φυλακισμένοι, βασανισμένοι, σακατεμένοι. Όποιος τιμά αυτούς που έπεσαν «τότε» (και εδώ δεν χρειάζεται ούτε έπαρση, ούτε μεταφυσική, ούτε βερμπαλισμός) μπορεί να κάνει χίλια-δυο πράγματα για το σήμερα, να υπερασπιστεί θέσεις, να υπερασπιστεί συντρόφους, να υπερασπιστεί περάσματα αντικαπιταλιστικά-επαναστατικά. Μέσα από την τάξη, για την τάξη. Για τον ταξικό αγώνα και τους ανθρώπους της τάξης μας.
Ας κλείσουμε κοιτώντας έναν πολύ συγκεκριμένο συμβολισμό για τον οποίο πολλά ειπώθηκαν.
Ο πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά την ορκωμοσία του επισκέφτηκε τον τόπο εκτέλεσης διακοσίων κομμουνιστών, το σκοπευτήριο της Καισαριανής και κατέθεσε κόκκινα τριαντάφυλλα στις 26-1-2014. Βέβαια αυτό δεν έγινε για να μην μαθευτεί. Είχε κάμερες, κανάλια κ.λπ. Πολλά γράφτηκαν μετά από την κίνηση αυτή, ότι ο συμβολισμός έχει μεγάλη ιστορική σημασία κ.λπ. Οι διακόσιοι κομμουνιστές εκτελέστηκαν την 1η Μαΐου του 1944 ως αντίποινα των ναζιστών για την εκτέλεση ενός γερμανού στρατηγού παρακάτω η ανακοίνωση που προανήγγειλε τις θηριωδίες:
Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:
1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.
2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.
Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Έλληνες εθελονταί (σ.σ. πρόκειται για ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.
Ο στρατιωτικός διοικητής Ελλάδος».
Ρωτάμε λοιπόν τι σχέση μπορεί να έχουν οι κομμουνιστές και η πάλη τους με την φιλοευρωπαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ; Ποια είναι τα κοινά σημεία; Πώς τιμάτε από τον πρωθυπουργό η πάλη του λαού για λευτεριά, προκοπή, λαοκρατία; Πού ακριβώς διασταυρώνεται στο σήμερα, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός και η διορθωτική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ χρόνια τώρα με την πάλη του λαού και των κομμουνιστών για λαοδημοκρατική εξέλιξη, δηλαδή για σοσιαλισμό. Ο οποίος όπως έχει καταγραφεί και επιστημονικά από το περιοδικό Ανταίος(1945-1951) για παράδειγμα θα ήταν προσαρμοσμένος στα ελληνικά δεδομένα και σε άμεση συνεργασία με τις γείτονες σοσιαλιστικές χώρες. Την αναφορά στο συγκεκριμένο περιοδικό την κάνουμε για να κατανοηθεί ότι η πάλη των κομμουνιστών δεν γινόταν «στην τύχη» και από ένστιχτο, αλλά με σχέδιο για την οικοδόμηση της χώρας που βασιζόταν πάνω σε μελέτες οι οποίες στο κέντρο τους είχαν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Και γι’ αυτό η αστική τάξη τους αιματοκυλούσε. Ψιλά γράμματα. Η κάμερα έγραψε. Η αναθεωρητική αριστερά και ο «καπετάνιος» της (στην κυβέρνηση πλέον) έκαναν ξανά την ποζεριά τους όπως δεκαετίες τώρα. Χόρτασε με Θέαμα και συναισθηματισμό τους οπαδούς και προχωρά προς τη διαχείριση ενός συστήματος που γεννά αβυσσαλέες αντιθέσεις. Με την εργατική τάξη εγκλωβισμένη στο δόκανο του Κεφαλαίου και την κυβέρνηση της αριστεράς να κάνει τον βαστάζο του.
Τέλη Ιανουαρίου, η θεία από την Τασκένδη…
Υγ. Αυτό το κείμενο γράφτηκε αμέσως μετά την κατάθεση λουλουδιών του Τσίπρα με σκοπό να δημοσιευτεί στο τεύχος που υπολογίζαμε ότι θα βγάζαμε νωρίτερα , και το δημοσιεύουμε προβοκατόρικα για να θυμηθούμε τις «εντυπώσεις» που είχε κερδίσει στους «καθημερινούς λαϊκούς ανθρώπους» αυτή η κίνηση… Ας θυμηθούμε τις συζητήσεις στα πηγαδάκια και ας βγάλουμε συμπεράσματα με το θέαμα χωρίς περιεχόμενο, σήμερα που το τρίτο αντεργατικό-αντιλαϊκό μνημόνιο έχει την υπογραφή εκείνου που άφησε τα λουλούδια στους εκτελεσμένους κομμουνιστές…