Εισαγωγή
Με το νέος έτος, συμπληρώνονται 80 χρόνια από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν 1η Σεπτέμβρη του 1939 όταν η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, ξεκινώντας έτσι, η πλέον αιματηρή σύγκρουση, που έλαβε χώρα ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Η κρίση του 1929 και η προσπάθεια διατήρησης του συστήματος έθεταν τα εμπλεκόμενα ιμπεριαλιστικά κράτη σε σχηματισμούς συμμαχιών και λυκοφιλίας, ο κόσμος θα ξαναμοιραζόταν ανάμεσα στις τότε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η παγκόσμια αυτή σύρραξη είχε και μια βασική αντίθεση, η οποία βρισκόταν ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, τις αστικές δυνάμεις των καπιταλιστικών κρατών και την ΕΣΣΔ. Η αστική ιμπεριαλιστική γερμανική τάξη διόρισε το ναζιστικό κόμμα ως εμπροσθοφυλακή της υπεράσπισης των συμφερόντων της, ως διαχειριστή αυτής της κρίσης, αλλά και ως αντεπαναστατικής δύναμης και άμεσης απάντησης στην άνοδο του ταξικού- κομμουνιστικού κινήματος και τις μαζικές οργανώσεις του στη χώρα.
Αυτά που δεν γίνονται γνωστά ή καλύτερα αποκρύβονται, είναι οι προσπάθειες- πολιτικές και στρατιωτικές- από πλευράς ΕΣΣΔ, για να εμποδίσει το λουτρό αίματος που διορατικά έβλεπε να έρχεται, και τελικά πλήρωσε η ίδια και ο λαός της τον βαρύ φόρο αίματος, με πάνω από 20 εκατομμύρια νεκρούς, σε μια μάχη που έδωσε σε μεγάλο βαθμό μόνη της, για να σταματήσει και τελικά να αφανίσει την ναζιστική μηχανή.
Με αφορμή λοιπόν αυτή την επέτειο, θα επιχειρήσουμε με μια σειρά από μικρά άρθρα, με γεγονότα που θεωρούμε πως αξίζουν να αναδειχθούν, να συμβάλουμε στον διάλογο για το Ανατολικό Μέτωπο. Φυσικά οι πηγές μας είναι «αλληλοσυγκρουόμενες», και εμείς οι ίδιοι προσπαθούμε να τις αναλύσουμε διαλεκτικά. Δεν είμαστε ιστορικοί, ούτε ακαδημαϊκοί… είμαστε εργαζόμενοι, εργάτες κομμουνιστές που αγωνιάμε για το μέλλον της ταξικής- αντικαπιταλιστικής- αντιιμπεριαλιστικής πάλης και παλεύουμε με τις μικρές μας δυνάμεις για την διατήρηση της ιστορικής μνήμης, της πάλης των λαών ενάντια στην παραχάραξη της ιστορίας και την αναθεωρητική ιστορική «βλασφημία» που συντελείται από τις αστικές τάξεις- από τα αμερικάνικα think tank έως τους εγχώριους καλοθελητές της ντόπιας αστικής τάξης.
Μιλώντας με αριθμούς…
Από την λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και την έναρξη του ψυχρού πολέμου, η Δύση προσπαθεί να πείσει τους πολίτες της για τον καίριο ρόλο που έπαιξε ενάντια στον χιτλεροφασιστικό άξονα. Χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, από αναθεωρητές ιστορικούς έως τα στούντιο του Χόλιγουντ, η αστική τάξη του αντιδραστικότερου ιμπεριαλιστικού κράτους, παρουσιάζει τις ΗΠΑ ως απελευθερωτή της Ευρώπης, ως καίριο παράγοντα της αντιφασιστικής νίκης. Εν ολίγοις, προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι ΗΠΑ κέρδισαν μόνοι τους τον πόλεμο.
Όμως, ένας από τους πολλούς κρίσιμους παράγοντες που αποδεικνύουν τα κοντά ποδάρια των ψεμμάτων, είναι οι αριθμοί. Είτε απωλειών, είτε μεραρχιών, είτε οικονομικών μεγεθών.
Οι απώλειες στον Β΄Π.Π. συνολικά ανέρχονται περίπου στις 60.000.000 ζωές. Οι εκτιμήσεις είναι πολλές και διαφέρουν κατά πηγή.
Η ΕΣΣΔ έχασε περίπου 25.000.000 ανθρώπους, εκ των οποίων οι 15.000.000 ήταν άμαχοι.
Οι ΗΠΑ χάσανε 413.000, με τους 6.000 από αυτούς να είναι άμαχοι.
Το Ηνωμένο Βασίλειο 480.000, έχοντας αρκετές χιλιάδες νεκρών αμάχων εξαιτίας των βομβαρδισμών στην μάχη της Αγγλίας.
Δεν γίνεται να μην αναφερθεί και η Κίνα, συχνά λησμονημένος εμπλεκόμενος παράγοντας του πολέμου, ο οποίος έδωσε 20.000.000 ζωές στο μεγάλο αυτό σφαγείο.
Από την μεριά του άξονα, η Γερμανία έχει 8.000.000 νεκρούς με τα 5.500.000 να είναι στρατιώτες, ενώ η Ιαπωνία περίπου στα 2.300.000.
Αμέσως-αμέσως μπορεί κάποιος να καταλάβει ποια χώρα είχε το πλέον δυσβάστακτο κόστος σε αυτόν τον πόλεμο, χωρίς να φέρει καμία ευθύνη για την έναρξή του και όντας σε θέση άμυνας. Επιπροσθέτως, καταλαβαίνουμε ποια χώρα ήταν ο αρχικός και μεγάλος στόχος του Χίτλερ. Και όμως, αυτή η χώρα, η ΕΣΣΔ, η οποία μέτρησε τόσες απώλειες και φρικαλεότητες από τον χιτλερικό συνασπισμό, όχι μόνο συνήλθε κάτω από ισχυρά χτυπήματα, αλλά ανέκαμψε, τους ανέτρεψε και ύψωσε το κόκκινο λάβαρο στο Ράιχσταγκ.
Ο αριθμός μεραρχιών – στρατιωτών και όπλων
To 75% των μαχών και εχθροπραξιών γενικότερα του Β΄Π.Π., έλαβε χώρα στο ανατολικό μέτωπο.
Από το σύνολο του γερμανικού προσωπικού στον πόλεμο, το 85% πολέμησε στο Ανατολικό μέτωπο. Φυσικά, όλες οι αξιόμαχες μεραρχίες προσπαθούσαν να αναχαιτίσουν την «κόκκινη λαίλαπα», χωρίς να τους απασχολεί ιδιαίτερα, εάν ανοίξει ένα δεύτερο μέτωπο από την πλευρά του Τσόρτσιλ και των ΗΠΑ.
Στα μετόπισθεν -στην Γαλλία δηλαδή- ενέδρευαν ουσιαστικά τα έμπεδα και μη αξιόμαχα τμήματα της Βέρμαχτ, όπως και αποδεκατισμένες μεραρχίες από τον Κόκκινο Στρατό, οι οποίες συμπληρώνονταν και αναπαύονταν. Όλος ο ανθός του ναζιστικού στρατού πολέμησε και φυσικά έπεσε στο Ανατολικό μέτωπο.
Είναι αντιληπτό λοιπόν πως οι Εγγλέζοι με τους Αμερικανούς είχαν να αντιμετωπίσουν τρίτης κατηγορίας στρατεύματα με την αποβίβαση της Νορμανδίας και έπειτα. Εξαίρεση αποτελούν ελάχιστες μεραρχίες, όπως φερ’ ειπείν η Das Reich, οι οποίες είχαν σταλεί για ανάπαυση και αναπλήρωση-συμπλήρωση ανδρών, μετά το πετσόκομμα τους από τον Κόκκινο Στρατό.
Παρ’ όλα αυτά, οι Αμερικανοί, τον Δεκέμβρη του ΄44 στη μάχη των Αρδεννών, την ώρα που οι ναζί κατέρρεαν, παρ’ ολίγο να χάσουν τον πόλεμο από αυτά τα στρατεύματα!
Τέτοιο ήταν το αξιόμαχο των «απελευθερωτών» της ανθρωπότητας! Αυτή η διαστρέβλωση της ιστορίας έχει σκοπό, όχι μόνο να μειώσει και να εξαφανίσει το γόητρο της ΕΣΣΔ που αντιστάθηκε, αντεπιτέθηκε και τελικά μπήκε νικήτρια στο Βερολίνο, αλλά και να αποκρύψει την υλική στήριξη προπολεμικά προς τους Ναζί και την ελπίδα που έτρεφαν για την συντριβή της ΕΣΣΔ ή έστω την αμοιβαία ταυτόχρονη εξασθένηση των εμπλεκόμενων στο Ανατολικό μέτωπο.