ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ όπου τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα κονταροχτυπιούνται για μεγαλύτερη επιρροή σε µια νευραλγική περιοχή που αποτελεί σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης υπογράφηκε η περιβόητη Συμφωνία των Πρεσπών. Οι ΗΠΑ, η ΕΕ (µε τη Γερµανία σε ηγετική θέση), η Ρωσία και σε δεύτερο βαθμό άλλες δυνάµεις όπως η Κίνα και η Τουρκία ξαναμοιράζουν τις σφαίρες επιρροής τους και χαράζουν πάνω στον χάρτη της γης τους νέους δρόµους μεταφοράς ενέργειας, εµπορευµάτων και ανθρώπων.
Το ΝΑΤΟ απέκτησε πλεονέκτημα µε την υπογραφή αυτής της ιµπεριαλιστικής έµπνευσης συµφωνίας και έκανε ένα ακόµα βήµα προς την ολοκλήρωση της κυριαρχίας του στα Βαλκάνια. Αυτό δεν σηµαίνει ότι η παρτίδα έχει τελειώσει, αλλά ότι στο προσεχές μέλλον θα συνεχίσουμε να βλέπουμε εθνικισµούς, εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες να χρησιμοποιούνται ως πιόνια για την εξυπηρέτηση καπιταλιστικών συμφερόντων. Η ρητορική περί αλλαγής συνόρων και πολεµικών αντιπαραθέσεων θα θέσει το πλαίσιο της επόμενης περιόδου, ξανανοίγοντας πληγές σε µια περιοχή που έχει ονομαστεί «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης». Οι δυο Βαλκανικοί Πόλεµοι (1912-1913), το σφαγείο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέµου (1914-1918), ο εµφύλιος της Γιουγκοσλαβίας και οι εγκληματικοί βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ τη δεκαετία του 1990 επιβεβαιώνουν αυτόν τον χαρακτηρισµό. Ως προλετάριοι και διεθνιστές ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ στη στρατιωτική και πολιτική αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης. Μια τέτοια αναβάθμιση σηµαίνει θυσίες, υποτίμηση, εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και υποβάθμιση για την εργατική τάξη. Η νατοϊκή αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ (πλέον χωρίς επίσημο εταίρο τους ΑΝΕΛ, αλλά µε στελέχη τους να στηρίζουν την κυβέρνηση) έχει δώσει γη και ύδωρ στην πολεµική μηχανή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και µε κάθε είδους εκδούλευση πασχίζει να αποδείξει ότι η Ελλάδα και όχι η Τουρκία πρέπει να μετατραπεί σε περιφερειακή δύναµη στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Οι συµµαχίες που το ελληνικό πολιτικό προσωπικό επιχειρεί να δημιουργήσει έχουν ως αιχµή τους έναν αναβαθμισμένο ρόλο στα ∆υτικά Βαλκάνια. Η ελληνική αστική τάξη επεδίωκε κάτι τέτοιο (µε κάποιες αξιώσεις) από τη δεκαετία του ’90, αλλά η οικονοµική και πολιτική κρίση που ξεκίνησε το 2010 έδειχνε να βάζει ταφόπλακα σε αυτές τις ορέξεις. Όµως οι φιλοδοξίες αυτές σήµερα βρικολακιάζουν. Οι νέοι διεθνείς και τοπικοί συσχετισµοί (ανταγωνισµός ΗΠΑ-Κίνας, εσωτερική κρίση στην ΕΕ, ανακάλυψη ενεργειακών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο κ.ά.) ανοίγουν παράθυρο ευκαιρίας για ηγεμονία στα Βαλκάνια. ∆υο είναι οι διεκδικητές: η νέα εκδοχή της σοσιαλδηµοκρατίας µε λαϊκιστική γαρνιτούρα που κυβερνά και το μόρφωµα νεοφιλελευθερισµού και ακροδεξιάς που ορέγεται να κυβερνήσει.
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ στον κοσμοπολιτισμό του Κεφαλαίου και στον εθνικιστικό παροξυσµό, στις δυο όψεις της ταξικής εκμετάλλευσης. Η κόντρα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για τη Συµφωνία των Πρεσπών ήταν στην πραγματικότητα ένα κωμειδύλλιο. Υπό τους ήχους τραγουδιών του τύπου «Μην παραχαράσσετε την ιστορία», είδαµε τους «αγαπητικούς της (μακεδονίτισσας) βοσκοπούλας» να κάνουν τα πάντα για να την κατακτήσουν. Στον ρόλο της βοσκοπούλας η Ατλαντική Συµµαχία. Έτσι λοιπόν η ανανεωτική αριστερά αφήνοντας πίσω της την αντινατοϊκή ρητορεία της έπεσε στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ λόγω «της σταθερότητας που αυτό θα φέρει στα Βαλκάνια»! Τυφλωμένη από τη ζήλια (και για εσωκομματικούς λόγους) η νεοφιλελεύθερη Νέα ∆ηµοκρατία αγκάλιασε κάθε εθνικιστή που περιέφερε ελληνική σηµαία στα συλλαλητήρια, προσποιούμενη ότι για αυτή µόνο το ελληνικό Κεφάλαιο είναι καλό, ότι οι μπίζνες πρέπει να είναι ελληνικές και ότι ο Σόρος και η παγκοσμιοποίηση απειλούν την Ελλάδα µας. Ας µη µας ξεγελούν όµως οι θεατρινισμοί και ο καιροσκοπισμός τους. Αν οι µεν ήταν στην κυβέρνηση και οι δε στην αντιπολίτευση, µε τα δικά τους χαρακτηριστικά βεβαίως, θα είχαν παίξει και τους αντίστοιχους ρόλους. Ένα πράγµα δεν πρέπει να διαφεύγει από την προλεταριακή ανάλυση και κριτική. «Κοσμοπολίτες» και «εθνικιστές» των αστικών κοµµάτων ήταν και παραµένουν ντόπιοι βαστάζοι των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων σε µια βαθιά εξαρτημένη χώρα όπως είναι η Ελλάδα. Είναι αλληλοσυμπληρούμενα κοµµάτια της αστικής τάξης που συνεχώς θέλει, αλλά ποτέ δεν μπορεί να αποκτήσει αυτόνομο ρόλο και ανεξάρτητη πολιτική. Απέναντι στον ψευδεπίγραφο διεθνισμό και στον δηλητηριώδη εθνικισμό εμείς φωνάζουμε:
ΖΗΤΩ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ∆ΙΕΘΝΙΣΜΟΣ! ΖΗΤΩ Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!
ΟΙ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕ∆ΟΝΕΣ και όλοι οι βαλκάνιοι προλετάριοι είναι ταξικά µας αδέρφια. Τα ταξικά µας συμφέροντα είναι κοινά μονάχα µε τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στα Βαλκάνια και σε όλο τον κόσµο. Καµία αστική επίφαση διεθνισμού και καµία εθνικιστική ρητορική περί ισχυρής οικονομίας και ασφαλών συνόρων δεν πρέπει να θαμπώνει τα ταξικά γυαλιά µας.
Σλαβοµακεδόνες και Έλληνες εργαζόμενοι, όλοι οι λαοί των Βαλκανίων, αν θέλουν να θεμελιώσουν σε στέρεα βάση την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών πρέπει πρώτα απ’ όλα να παλέψουν σκληρά ενάντια στην αστική τάξη της ίδιας τους της χώρας. Πρέπει να ανατρέψουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, να πνίξουν κάθε εθνικιστική φωνή που ζητάει πόλεµο και αίµα και να κουρελιάσουν κάθε αφήγηµα που υπόσχεται ότι µια καπιταλιστική ανάπτυξη χωρίς σύνορα θα λύσει όλα τα προβλήματα των εργαζόμενων μαζών. Η προοπτική για ένα ενιαίο, βαλκανικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πρέπει να οδηγεί τις σκέψεις και τις πράξεις µας, για να διαλύσουµε τα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από τα Βαλκάνια.
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ!
Περιοδικό Βίδα- blogspot proletconnect