Το ντοκιμαντέρ Παρτιζάνοι των Αθηνών των Γιάννη Ξύδα και Ξενοφώντα Βαρδαρού αγκαλιάστηκε πραγματικά από τη νεολαία αλλά και από πλήθος ανθρώπων όλων των ηλικιών, που διψάνε να μαθαίνουν και να ακονίζουν τη σκέψη τους γύρω από τη σκληρή δεκαετία, την οποία βίωσε ο λαός μας (1940-50). Από επικοινωνία που είχαμε με τους συντελεστές, για να τους συγχαρούμε, μας περιέγραψαν ότι το ντοκιμαντέρ έχει παιχτεί σε όλη τη χώρα, σε κινηματογράφους, πολιτικά στέκια, λέσχες, συνδικάτα, φεστιβάλ οργανώσεων και φοιτητικών συλλόγων. Αυτό σημαίνει ότι παρά τη συγχυσμένη περίοδο και τη διαρκή παραχάραξη που προσπαθούν να επιβάλλουν οι ιστοριογράφοι και δημοσιολογούντες για την περίοδο της κατοχής, της αντίστασης και του εμφυλίου κάποιοι επιμένουν να ψάχνουν την αλήθεια. Μια αλήθεια που είναι γραμμένη με το αίμα του λαού μας, με κύριο πρωταγωνιστή το ΕΑΜ και τον βασικό αιμοδότη του, το ΚΚΕ. Αυτό είναι αναγνωρισμένο από όλους, ακόμα και από αυτούς που διαστρεβλώνουν την ιστορία υπέρ της αστικής τάξης, του μοναρχοφασισμού και των αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών.
Μέσα σε αυτούς που αρνιούνται να κατανοήσουν το μεγαλείο του λαού -και κάποτε το ‘παιξε γιαλατζί αριστερούλης του «κ»κε εσωτερικού- είναι και ο φανατικός αντικομμουνιστής επιχειρηματίας Σ. Μουμτζής. Συναγωνίζεται τους χρυσαυγίτες επάξια στον φανατισμό, ενώ όπου σταθεί και όπου βρεθεί η μόνιμη αγωνία του είναι να ξεπλένει όσα καθάρματα μιλούσαν ελληνικά και χτύπησαν τον λαό μας πλάι στους καταχτητές και στους εκμεταλλευτές του.
Στο «δημοκρατικό» και φιλελέ LIBERAL, στο οποίο έχει πιάσει στασίδι ο συγκεκριμένος αντικομμουνιστής και κατά συρροή « τσάμπα μάγκας του πληκτρολογίου» που λένε και οι νεολαίοι, διαβάσαμε ένα άρθρο κριτικής στο ντοκιμαντέρ.
Ο «δημοκράτης» Σ. Μουμτζής προτείνει με συγκαλυμένο τρόπο να τα «κόψει» αυτά η ΕΡΤ και να προβάλει «την άποψη που κράτησε την Ελλάδα, τότε, στον ελεύθερο κόσμο».
Τίμιος ο Σάκης Μουμτζής! Στρατευμένος με την ιστορία της τάξης του. Αυτό του το αναγνωρίζουμε. Είναι παράδειγμα για κάθε πολίτη, να μπορεί να συνειδητοποιεί την τάξη του και τα συμφέροντα της και προπαντός να στρατεύεται πολιτικά και να μάχεται γι αυτήν. Είναι παράδειγμα ως προς αυτό. Το ίδιο χρέος έχει και ο κόσμος της εργασίας στο σύνολό του: Να στρατεύεται πολιτικά υπερασπιζόμενος την τάξη του απέναντι στους εκμεταλλευτές της και να μην αναμασάει τα αστικά ιδεολογήματα μπαίνοντας κάτω από ξένες σημαίες.
Είμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα με τον Σ. Μουμτζή, παλεύουμε για δύο διαφορετικούς κόσμους και οι τάξεις που υπηρετούμε δεν μπορούν παρά να βρίσκονται σε ανειρήνευτη πάλη. Σήμερα είναι η δικτατορία του Κεφαλαίου που κυριαρχεί και οι τάξεις αγωνίζονται η μία ενάντια στην άλλη, η μεν αστική για να διατηρήσει την εξουσία της και η δε εργατική για να την ανατρέψει. Αυτά τα ξέρει καλά ο Σ. Μουμτζής και ξέρει ακόμα πως δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση στη χώρα, μα σαν σωστός αγωνιστής της τάξης του επαγρυπνά μπας και «έρθουν οι κόκκινοι». Καλά κάνει και πάλι. Κι εμείς αυτό θα κάναμε από μεριάς μας, αν ήταν διαφορετικοί οι συσχετισμοί, σε όποιον θα ‘θελε να επιστρέψουμε στο βάρβαρο και απάνθρωπο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Θα επαγρυπνούσαμε. Τίμιες και καθαρές κουβέντες, κύριε Μουμτζή…
Από το κείμενό του, με το οποίο απευθύνεται στην τάξη του και στην συσπείρωση «δημοκρατικών» δυνάμεων ώστε να είναι έτοιμοι να «αποκρούσουν» ενδεχόμενη «κατάληψη της ΕΡΤ από μπολσεβίκους» εμείς θα σταθούμε σε ένα σημείο. Με ιδιαίτερη σημασία για τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάζουν ακόμα και από τα επιφωνήματα που λέει ο λόγος της μπουρζουαζίας οι εργαζόμενοι και κυρίως οι νέοι. Γράφει λοιπόν ο Σ. Μουμτζής με τρόμο: «Όλοι αυτοί που κατέθεταν τις αναμνήσεις τους, δεν ανήκαν απλώς στην Εαμική παράταξη. Από αυτά που υποστήριζαν, φαίνεται πως ανήκαν στην πιο ακραία έκφραση της.»(!). Συνεχίζει λέγοντας: «Ένας εκ των πρωταγωνιστών, μιλούσε μπροστά από την φωτογραφία του Ν.Ζαχαριάδη, ένας άλλος υποστήριζε πως «δεν ηττηθήκαμε πολιτικά ποτέ», ενώ μια κυρία στον οίστρο της επάνω παραδέχθηκε με υπερηφάνεια πως «με το ΕΑΜ, το ΚΚΕ έκανε το θαύμα», και καταλήγει με αποτροπιασμό «Ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα δεν τήρησαν.»
Ποιο πρόσωπο τρομάζει τον αρθρογράφο σαν το σκόρδο τον βρυκόλακα; Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ηγέτης του ΚΚΕ. Γιατί; Διότι ο Ν.Ζαχαριάδης συμβολίζει όσα αντιμάχεται ο Σ. Μουμτζής. Ήταν ο ηγέτης του Κόμματος που πάλευε να γκρεμίσει την Ελλάδα της εξάρτησης, των ανισοτήτων, της φτώχειας. Πάλευε για τον σοσιαλισμό, τη σχεδιασμένη οικονομία, την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Ήταν ο ηγέτης ενός πραγματικά πατριωτικού και επαναστατικού κόμματος που ένοπλα χτυπήθηκε με τον ναζισμό- φασισμό, τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την ντόπια αστική τάξη και τους λακέδες της. Η φωτογραφία του Ζαχαριάδη τρόμαξε τον Μουμτζή πίσω από την πλάτη ενός εκ των πρωταγωνιστών του ντοκιμαντέρ…
Ας αφήσει όμως την φωτογραφία του Ελασίτη Γιώργου Παπαδημητρίου να κάθεται εκεί που κάθεται και ας μας πει ανοικτά τι υπερασπίζεται σήμερα ο ίδιος. Ο Ελασίτης είχε καδράρει τον Ζαχαριάδη του Σοσιαλισμού. Ο Μουμτζής τι καδράρει σήμερα και μιλά συνέχεια για το χτες; Απλά τα πράγματα. Πίσω από τον Μουμτζή βρίσκεται ο καπιταλιστικός νόμος της κλεμμένης υπεραξίας, της βίας των αφεντικών. Βρίσκεται ο κόσμος της ιδιοκτησίας. Ο κόσμος των εκμεταλλευτών και της βαρβαρότητάς τους. Ο κόσμος των επιχειρήσεων και της ελεύθερης αγοράς. Ο κόσμος των λίγων και του εργασιακού μεσαίωνα. Όλα αυτά που ο Μουμτζής βαφτίζει «ελεύθερο κόσμο». Αυτό το κάδρο παλεύουμε να σπάσουμε…
Κόκκινη Βιβλιοθήκη
Οχτώβρης 2019