3η Μεραρχία ΔΣΕ στην ΠελοπόννησοΡογκάκος, Γκιουζέλης, Κανελλόπουλος

Επ’ αφορμή μιας φωτογραφίας

ε αυτές τις εποχές σύγχυσης, ιδεολογικού αχταρμά και κυρίως αντικομμουνιστικής υστερίας είναι χρέος μας να μην αφήνουμε να σπιλώνεται η μνήμη του επαναστατικού κινήματος του τόπου μας από κανέναν, από όπου και αν προέρχεται.

Η υπεράσπιση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, της ΟΠΛΑ, της ΟΚΝΕ, του ΔΣΕ με αιμοδότη και οργανωτή όλων αυτών το ΚΚΕ πρέπει να είναι στα καθήκοντα όλων μας. Όπως φυσικά και η υπεράσπιση της ιστορίας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.
Όσο πιο πολύ μελετάμε το επαναστατικό κίνημα σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο τόσο πιο πολύ πατάμε στα πόδια μας για τις σημερινές μάχες που πρέπει να δώσουμε με την τάξη μας. Όσο «ξεθάβουμε» αυτά που οι αναθεωρητές και οι ρεφορμιστές θέλουν να θάψουν τόσο ζωντανεύουμε στο σήμερα το επαναστατικό πνεύμα όσων αγωνίστηκαν. Όσο εμποδίζουμε το ψέμα και τις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του μικροαστισμού τους αφηγήσεις, τόσο τους απομονώνουμε. Όσο δεν επιτρέπουμε στους «λαθολόγους» να ρίχνουν δηλητήριο στις γραμμές της νεολαίας ειδικά για την περίοδο του 1946-49, τόσο πιο πολύ αδυνατίζουμε την αμφισβήτηση και την αμφιταλάντευση για την επικαιρότητα του κομμουνισμού, που μόνο την αστική τάξη δυναμώνει.
Να τολμάμε να φωνάζουμε τα «Ζήτω» που η τάξη μας χρειάζεται. Αυτά τα «Ζήτω» είναι τα σινιάλα όλων όσων πνίγονται από τη σημερινή κατάσταση και θέλουν πραγματικά να την αλλάξουν. Ας σκυλιάζουν οι μεταμοντέρνοι και οι αναθεωρητές για τον «δογματισμό» μας.
 
                                                                                                 *****
Πριν λίγες μέρες κάποιοι σύντροφοι μας έστειλαν μια φωτογραφία από τον Ταΰγετο… Μια φωτογραφία φόρο τιμής στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού στον Μοριά.
Για αυτήν την αδικαίωτη θυσία, καλούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες να μάθουν, να διαβάσουν και να μελετήσουν. Η κατανόηση των συσχετισμών και της πίστης των μαχητριών και μαχητών για μια Ελλάδα δημοκρατική, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική θα φέρει κοντά τους αγωνιστές στην αληθινή γνώση γύρω από την λαϊκή πάλη. Η ατρόμητη παλικαριά του Δημοκρατικού Στρατού και το φρικτό τέλος των πιο διαλεχτών ανθρώπων του λαού μας από τους μοναρχοφασίστες και την μαύρη αντίδραση ας γίνει δίδαγμα και συνάμα ερέθισμα για την συστράτευση ενάντια στους «λαθολόγους» και τους αναθεωρητές.
Προτείνουμε για διάβασμα τα παρακάτω βιβλία ως μια πρώτη γνώση γύρω από τον Εμφύλιο στην Πελοπόννησο:
 
Αρίστου Καμαρινού, Ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Πελοπόννησο, Σύγχρονη Εποχή.
 
Γιάννη Λ. Λέφα, Ο Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου (Δημιουργία, Ανάπτυξη, Ήττα), Εκδόσεις Αλφειός.
 
Γιάννη Λ. Λέφα, Χιλιάδες Τέσσερις Σταυροί στον μαρτυρικό Μωριά, Εκδόσεις Αλφειός.
 
Κων. Παπακωνσταντίνου (Μπελάς), Η Νεκρή Μεραρχία (δύο τόμοι), Εκδόσεις Αλφειός.
 
Γρηγ. Κριμπά, Πέρδικας, αυτοέκδοση.
Από ένα πλήθος βιβλίων που αποτυπώνουν λογοτεχνικά την φρίκη του Εμφυλίου και τον τρόπο που οι κυνηγοί κεφαλών έπραξαν στην Πελοπόννησο, προτείνουμε την Κάθοδο των Εννιά του Θ. Βαλτινού που γράφτηκε το 1959, το οποίο γυρίστηκε και σε ταινία από τον Χρήστο Σιοπαχά το 1984.
Αλλά και τα διηγήματα του Μίμη Β. Χριστοφιλάκη με τον τίτλο Η εύνοια του Δράκου των εκδόσεων Ιδιομορφή που κυκλοφόρησαν στην Σπάρτη το 2018.
*****
Δημοσιεύουμε από το βιβλίο του Αρίστου Καμαρινού μια σύντομη βιογραφία για τον «άγνωστο» στη νέα γενιά, αντάρτη Ετεοκλή Δουμουλάκη. Ένα «άγνωστο» όνομα όπως χιλιάδες άλλα, που το στελεχικό δυναμικό της μεταπολιτευτικής ρεφορμιστικής αριστεράς συνειδητά τα κράτησε δεκαετίες στην αφάνεια. Την ίδια ώρα «ηρωποιούσαν» νέα υποκείμενα και «αγωνιστές» που τις κόκκινες σημαίες τις έκαναν ροζ, πράσινες ή και τις δίπλωσαν. Άλλοι πέρασαν στον «αριστερό» αντικομμουνισμό και λάσπωσαν με τον χειρότερο τρόπο το έπος του 1946-49.

“Ο Ετεοκλής Δουμουλάκης ήταν ο τελευταίος αντάρτης στον Μωριά. Γεννήθηκε το 1926 στο χωριό Πολίχνη – Μεσσηνίας. Μαθητής του Γυμνασίου πιάστηκε από τους Ιταλούς κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Τον βασάνισαν και τον έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Απελευθερώθηκε από τον ΕΛΑΣ τον Απρίλη του 1944 και εντάχθηκε στο μόνιμο ΕΛΑΣ. Μετά τη Βάρκιζα δεν παρέδωσε τον οπλισμό του και παρέμεινε, καταδιωκόμενος, στα βουνά της Ιθώμης και της Ορεινής Τριφυλίας.

Οι παρακρατικοί της Μεσσηνίας συνέλαβαν τη μητέρα του, τις 4 αδελφές του και τον αδελφό του Παναγιώτη. Επέζησε μόνο η αδελφή του Αικατερίνη. Οι τρεις αδελφές του και ο αδελφός του Παναγιώτης πέθαναν στις φυλακές. Ο Ετεοκλής Δουμουλάκης, σεμνός αγωνιστής, αφοσιωμένος στα ιδανικά του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, διακρινόταν για την προσωπική του παλικαριά και τη λεβεντιά του. Ήταν ένας από τους πρώτους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ταΰγετου.

Πήρε μέρος σε πολλές μάχες και αναδείχτηκε σε στρατιωτικό στέλεχος. Από ομαδάρχης στην αρχή, έφτασε διαδοχικά να διοικεί λόχο του Αρχηγείου Μαινάλου. Ονομάστηκε ανθυπολοχαγός του ΔΣΕ, αργότερα δε, με το από 29/04/1948 Διάταγμα του Υπουργού Στρατιωτικών της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, προήχθη επ’ ανδραγαθία, στη μάχη των Καλαβρύτων, στο βαθμό του λοχαγού Πεζικού.

Ο Δουμουλάκης ήταν ο τελευταίος αντάρτης που παρέμεινε στο βουνό μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου, μέχρι τις 12 Αυγούστου 1952, οπότε πέθανε μέσα σε μια σπηλιά στη περιοχή του χωριού Πήδημα-Μεσσηνίας.

Οι κυβερνητικές αρχές εκείνης της περιόδου αρνήθηκαν να δώσουν στην αδελφή του Αικατερίνη τη γνωμάτευση της τοξικολογικής εξέτασης των σπλάχνων του, από την οποία θα εξακριβωνόταν ο τρόπος που τον είχαν δηλητηριάσει. Λέγεται ότι τον πρόδωσε ο τροφοδότης του, κάτοικος του χωριού Πήδημα”.