Σ.Β.Ε.Ο.Δ.: Απόλυση στη SPEEDEX Χαλανδρίου

Την Πέμπτη 18 Ιούνη ένα από τα οχήματα της SPEEDEX COURIER Χαλανδρίου εμπλέκεται σε τροχαίο ατύχημα εν ώρα εργασίας: το van, ενώ βρίσκεται σταθμευμένο κανονικά στα πλαίσια του δρομολογίου που εκτελεί ο οδηγός του, λύνεται το χειρόφρενο, με αποτέλεσμα να προσκρούσει σε σταθερά εμπόδια και να υποστεί υλικές ζημιές.

Δεν πληρώνεις τα σπασμένα; Απολύεσαι.

Την επόμενη ημέρα ο συνάδελφος οδηγός υποχρεώνεται σε άδεια, του απαγορεύεται να εργαστεί και εκβιάζεται -εμμέσως πλην σαφώς-, ότι για να συνεχίσει να δουλεύει, αποτελεί προϋπόθεση να δώσει μια υπεύθυνη δήλωση στον εργοδότη, όπου θα περιγράφει τα γεγονότα του ατυχήματος. Παρόλο που ο συνάδελφος αποδέχεται αυτήν την απαίτηση και καταθέτει την υπεύθυνη δήλωση με τις συνθήκες του ατυχήματος, τρεις μέρες αργότερα απολύεται με την αιτιολογία ότι δήθεν “έπεσε η δουλειά”. Κατά διαβολική σύμπτωση η δουλειά έπεσε ακριβώς μετά το ατύχημα… Πρόκειται προφανώς για προσχηματική αιτιολόγηση, που αποκρύπτει την πραγματική αιτία απόλυσης, που είναι η άρνησή του να πληρώσει το κόστος της φθοράς του εταιρικού εξοπλισμού. Βέβαια, πραγματική αιτία απόλυσης είναι επίσης, η ίδια η διεκδικητική στάση για τα αυτονόητα, και η στάση να μην υποκύψει αδιαμαρτύρητα στις προϋποθέσεις – εκβιασμούς του αφεντικού. Αυτή η πρόφαση όμως από τη μεριά της εταιρίας φανερώνει και κάτι ακόμα: την εντατικοποίηση της εργασίας που προκάλεσε η καραντίνα.

No more heroes anymore

Σε όλη τη διάρκεια της καραντίνας λόγω κορονοϊού οι εργαζόμενοι στις ταχυμεταφορές επωμιστήκαμε τεράστιο φόρτο εργασίας. Ο όγκος των ταχυμεταφορών αυξήθηκε τουλάχιστον 50%, μιας και το ηλεκτρονικό εμπόριο αντικατέστησε τα κλειστά εμπορικά καταστήματα. Η ένταση της εργασίας αυξήθηκε κατακόρυφα, φέρνοντας τους εργαζόμενους στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού και υπερκόπωσης. Φυσικά οι μισθοί παρέμειναν σταθεροί, ενώ το λόμπι των εταιριών κούριερ κατόρθωσε να εντάξει τις ταχυμεταφορές στους κλάδους που έχουν πληγεί! Οι εταιρίες κούριερ λοιπόν, δεν αρκέστηκαν στην τεράστια αύξηση του τζίρου τους, όταν ολόκληροι κλάδοι της οικονομίας καταβαραθρώθηκαν, δεν αρκέστηκαν στα οφέλη της ένταξής τους στις πληττόμενες επιχειρήσεις, αλλά επιδιώκουν να διατηρήσουν σταθερούς τους εξοντωτικούς ρυθμούς εργασίας. Διατείνονται πως η δουλειά έχει πέσει, συγκρίνοντας με το δίμηνο Απρίλη-Μάη κι όχι με το χρονικό διάστημα πριν την καραντίνα, που στην πραγματικότητα η δουλειά είναι στα ίδια επίπεδα, αν όχι περισσότερη. Όταν ο όγκος εργασίας έσπαγε τα κοντέρ, μας έλεγαν να “βάλουμε πλάτη”, μας χειροκροτούσαν ως ήρωες, μας μιλούσαν για εθνικό συμφέρον απέναντι στον “αόρατο εχθρό” και τώρα που επανήλθαν οι προηγούμενες συνθήκες, μιλούν για περικοπές προσωπικού. Αυτή είναι η “νέα κανονικότητα” που οραματίζονται τα αφεντικά.

Η εργασιακή πραγματικότητα στη SPEEDEX Χαλανδρίου

Πιο συγκεκριμένα στη SPEEDEX COURIER στο Χαλάνδρι οι εργασιακές συνθήκες δε διαφέρουν και πολύ από αυτές που επικρατούν σε μια μικρομεσαία επιχείρηση: υποδηλωμένες ώρες εργασίας, πλασματικές συμβάσεις με μέρος του μισθού να μη δηλώνεται, αδήλωτες υπερωρίες και εργασία Σάββατα και Κυριακές ειδικά την περίοδο της καραντίνας, ξεχειλωμένα ωράρια, εργαζόμενοι πασπαρτού για όλες τις δουλειές και βέβαια μετακύλιση του κόστους της φθοράς του εταιρικού εξοπλισμού στους εργαζόμενους. Σε μια φράση: τρακάρεις με το van της εταιρίας; οφείλεις να πληρώσεις. Τρακάρεις με το ιδιόκτητο μηχανάκι σου για τις ανάγκες της δουλειάς; H εταιρία δε σε αποζημιώνει ούτε σεντ και κόψε το λαιμό σου να το φτιάξεις ή να βρεις άλλο να δουλέψεις. Το κάδρο συμπληρώνεται από την αυταρχική στάση της εργοδοσίας, από την οποία πολλές φορές δε λείπουν φωνές, απειλές και προσπάθειες εκφοβισμού. Ειδικότερα, για την παραπάνω περίπτωση εκδικητικής απόλυσης, όταν ο συνάδελφος αρνήθηκε να υπογράψει την καταγγελία της σύμβασης εργασίας και ανακοίνωσε πως θα την προσβάλλει και θα διεκδικήσει την επαναπρόσληψή του, η εργοδοσία σε αγαστή συνεργασία με το λογιστήριο τον κρατούσε σε “ομηρία”, μην επιδίδοντάς του την απόλυση με δικαστικό επιμελητή και μην εξοφλώντας τον για τα δεδουλευμένα. Μόνο μετά από τρεις μέρες και αφού εξαναγκάστηκε να υπογράψει την απόλυση με επιφύλαξη, εξοφλήθηκαν τα χρωστούμενα και μάλιστα εν μέσω απειλών και εκβιασμών πως “δε θα ξαναβρεί δουλειά” και πως “θα μαθευτεί το όνομά του στην πιάτσα”.

Ως σωματείο θεωρούμε πως η νέα, σε συνέχεια της προηγούμενης, “κανονικότητα” δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους. Είτε δουλεύουμε με van ή δίκυκλο είτε αλλάζουμε πόστο ανάλογα με τις “ανάγκες της επιχείρησης”, η πίεση, η εντατικοποίηση και η επισφάλεια που βιώνουμε είναι κοινή για όλους/ες. Η απόλυση επικρέμεται καθημερινά ως δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας άλλοτε με πρόφαση τη δουλειά που “έπεσε” κι άλλοτε λόγω της απόδοσής μας που δεν κρίνεται “ικανοποιητική”.
Για τους εργοδότες/επιχειρήσεις, ο εκβιασμός της απόλυσης και της ανεργίας, η πόρτα της “εξόδου” παραμένει μονίμως ανοιχτή προς γνώση και συμμόρφωση. Ειδικά για τους συναδέλφους/ισσες που δε δέχονται την μετακύλιση του κόστους στην πλάτη τους, για όλους όσοι διεκδικούν, για όλους όσοι θεωρούμε πως δουλεύουμε για να ζούμε και δεν ζούμε για να δουλεύουμε χωρίς όρους και προϋποθέσεις.