Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι μαθητές και μαθήτριες σε όλη τη χώρα, προχωρούν σε καταλήψεις στα σχολεία τους, σε διαδηλώσεις και συνελεύσεις. Διεκδικούν καλύτερες συνθήκες στα σχολεία, προστασία για την υγεία τους και των οικογενειών τους εν μέσω πανδημίας, κάλυψη κενών σε ανθρώπινο δυναμικό και υλικοτεχνικό εξοπλισμό.
Παρ’ όλο τις δίκαιες απαιτήσεις τους, βρίσκονται ακόμη μια φορά αντιμέτωποι με όλο τον μηχανισμό του αστικού κράτους, ιδεολογικό και κατασταλτικό, αλλά και με μια μερίδα γονιών που αναμασάν τα αστικά ιδεολογήματα και στέκονται απέναντι στις αποφάσεις των μαθητών/τριών.
Επιλέγουμε να δημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από το σπάνιο πλέον βιβλίο «Τα παιδιά στη Σοβιετική Ένωση», όπου μέσα από την απλή αφήγηση της Ντιάνα Λεβίν* βλέπουμε πως μπορεί να λειτουργήσει ένα σχολείο με οργάνωση και με την συμμετοχή όλων… εκπαιδευτικών, γονιών, μαθητών.
Κοινό μέτωπο εκπαιδευτικών-γονιών-μαθητών
Το σχολείο είναι πεδίο ταξικού αγώνα
Αλληλεγγύη στην αγωνιζόμενη νεολαία!
* Αγγλίδα εκπαιδευτικός, η οποία επισκέφθηκε την ΕΣΣΔ το 1933, για να κάνει μια ειδική εκπαιδευτική μελέτη για το σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα.
***
[…] Στη Σοβιετική Ένωση θεωρείται μέρος από τα καθήκοντα των γονέων το να είναι σε στενή επαφή με το σχολείο. Αν αυτό δεν γίνεται, το σχολείο προσπαθεί να υπενθυμίσει στους γονείς την ευθύνη τους απέναντι στα παιδιά. Οι γονείς καλούνται στο σχολείο σε κανονικά διαστήματα και ενθαρρύνονται στο να μπαίνουν στα μαθήματα όποια ώρα θέλουν ή να βοηθούν στην τραπεζαρία την ώρα του φαγητού. Οι γονείς καλούνται να δίνουν ομιλίες σε όλα τα είδη των μαθημάτων, σχολείων και συναντήσεων των Πιονιέρων.
Κάθε σχολείο έχει την επιτροπή των γονέων που εκλέγεται κάθε χρόνο σε μια γενική συνέλευση γονέων και παίζει σπουδαίο ρόλο στη ζωή του σχολείου. Αυτή η επιτροπή βοηθά στην οργάνωση εορτασμών και διασκεδάσεων για τα παιδιά, ορίζει τους γονείς που θα αναλάβουν υπηρεσία στο σχολείο την ώρα της ψυχαγωγίας ή στην τραπεζαρία, και γενικά ελέγχει τη δουλειά του σχολείου. Ο διευθυντής δίνει ένα πλήρες ανακοινωθέν της δουλειάς του σχολείου σε μια συνεδρίαση των γονέων κάθε εξάμηνο, όπου όλοι δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον και γίνεται ζωηρή συζήτηση.
Εκτός από τις γενικές συνελεύσεις γίνονται μηνιαίες συνελεύσεις τάξεων όπου συζητούνται τα ειδικά προβλήματα της τάξης. Συμβαίνει κάποτε οι γονείς να κάμουν κριτική στον δάσκαλο μιας τάξης και τότε ακολουθεί συζήτηση ανάμεσα στο δάσκαλο και τους γονείς […]
[…] Κάθε παιδί είχε ένα τετράδιο όπου ετοίμαζε όλα τα μαθήματα στο σπίτι και όπου έβαζαν τους βαθμούς οι δάσκαλοι για όλα τα μαθήματα. Στο τέλος κάθε εβδομάδας ο σύμβουλος τάξης του σχολείου έγραφε μια μικρή έκθεση προόδου και οι γονείς την υπόγραφαν για απόδειξη ότι την είχαν διαβάσει και παρακολουθούσαν την πρόοδο του παιδιού. Υπήρχε επίσης χώρος όπου θα μπορούσαν να στείλουν σημείωμα στο δάσκαλο αν ήθελαν να ζητήσουν ειδικές πληροφορίες ή να κάμουν συμπληρωματικές παρατηρήσεις. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να ξέρουν με ποιο τρόπο ακριβώς έπρεπε να εργάζονται τα παιδιά τους στο σπίτι και τι είδους βαθμό είχαν. Αν τύχαινε κανείς τους να μην υπογράψει, ο δάσκαλος τηλεφωνούσε ή έστελνε αμέσως ένα γράμμα παρακολουθώντας έτσι και τους γονείς όσο και τα παιδιά.
Οι δάσκαλοι στη Σοβιετική Ένωση είναι αρκετά συνηθισμένοι να βλέπουν μια μητέρα ή πιο σπάνια ένα πατέρα να κάθουνται στο πίσω μέρος της τάξης μέσα στο μάθημα και να θέλουν αργότερα να συζητήσουν το μάθημα. Οι γονείς μπορούν να εξηγήσουν τη δυσκολία ενός παιδιού στη δουλειά του σπιτιού ή να κάμουν υποδείξεις για την παρουσίαση του υλικού που μπορεί να είναι πολύ χρήσιμο στο δάσκαλο.
Αφιερώνουμε την παραπάνω ανάρτηση στον μικρό μας σύντροφο, Ιάσονα!