«Ας πιούμε για την Πατρίδα, ας πιούμε για τον Στάλιν» (Ηχητικό)

Η Σοβιετική Ένωση ήταν η πατρίδα που ένωσε δεκαπέντε χώρες σε μία γροθιά· που μετέτρεψε και ατσάλωσε τους κατοίκους της σε σοβιετικούς πολίτες, χαράζοντας από κοινού το μέλλον μιας ζωής χτισμένης πάνω στις μαρξιστικές αρχές και την καθοδήγηση του Λένιν και του Στάλιν. Μια πατρίδα που προδόθηκε από τους Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ, οδηγώντας τη μεγάλη πατρίδα των εργατών στην αντεπανάσταση και την διάλυσή της το 1989, με τον Γκορμπατσόφ να βάζει την ταφόπλακα στις ελπίδες εκατομμυρίων εργατών στον κόσμο. Αυτές οι εξελίξεις, από το 1956 και έπειτα, έχουν οδηγήσει στο κατάντημα του σήμερα όπου οι πρώην σοβιετικές χώρες αλληλοσπαράζονται με τον ρόλο του αρχιμακελάρη να ανήκει στον ιμπεριαλιστή Πούτιν, άξιο τέκνο των αντεπαναστατών Γκορμπατσόφ, Γέλτσιν και σία.

Στο πλαίσιο των εορτασμών της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης, όπου και φέτος τιμούμε με πολλούς τρόπους, αφιερώνουμε δυο στροφές από το σοβιετικό τραγούδι «Выпьем за Родину, выпьем за Сталина» – στα ελληνικά η μετάφραση του τίτλου είναι «Ας πιούμε για την Πατρίδα, ας πιούμε για τον Στάλιν» – τραγουδισμένο από την Γεωργία Καραπιπέρη, 78 χρονών σήμερα. Η Γεωργία Καραπιπέρη – Κολλήτα, γεννήθηκε το 1945 στο Περιστέρι Ιωαννίνων. Η ίδια και οι δυο της αδερφές γλύτωσαν το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης όσο οι γονείς τους πολεμούσαν με τον ΔΣΕ τον μοναρχοφασισμό στα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας. Το 1948 οι μαχητές του ΔΣΕ μπαίνουν στο χωριό και τις σώζουν τελευταία στιγμή. Μεταφέρονται αρχικά στην Αλβανία, έπειτα στην Ουγγαρία και τελικώς, το 1954, σμίγουν με τους γονείς τους στην ΕΣΣΔ όπου και εγκαθίστανται στο Τσιρτσίκ. Παρόλα τα συμβάντα, από το 1955 και μετά, προοδεύει και σπουδάζει στην Τασκένδη. Συνδέεται και παντρεύεται τον μαχητή του ΔΣΕ Νίκο Καραπιπέρη (ΒΙΔΑ τχ 32) και επαναπατρίζονται στην Ελλάδα το 1980.

Αφιερωμένο στα εργατόπουλα άντρες και γυναίκες, μαχητές και μαχήτριες του Κόκκινου Στρατού, παρτιζάνες και παρτιζάνους από αυτές τις δεκαπέντε χώρες της ΕΣΣΔ που έχυσαν το αίμα τους για την υπεράσπιση της σοβιετικής πατρίδας και να καρφώσουν τελικά την κόκκινη σημαία στην καρδιά του κτήνους στις 9 του Μάη το 1945.

ΥΓ: Ευχαριστούμε από καρδιάς τον αναγνώστη του περιοδικού και γιο της Γεωργίας Καραπιπέρη, Γιάννη για την ευγενική παραχώρηση αυτού του σπουδαίου, συγκινητικού ηχητικού.