Τα ξημερώματα στις 13 Απρίλη έφυγε από τη ζωή ο Κώστας Ζωγράφος σε ηλικία 85 ετών. Τον σύντροφο Κώστα -ξέρουμε πως έτσι θα του άρεσε να αναφερόμαστε σε αυτόν- τον γνωρίσαμε ως ένα απλό άνθρωπο που ο εγωισμός και το φαίνεσθαι ήταν για αυτόν άγνωστες λέξεις. Παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τελευταία – και ως υλιστής – είχε μέχρι τέλους ψηλά το αγωνιστικό φρόνημα και έτσι κατάφερνε να μη «μασάει» στις όποιες δυσκολίες. Πάντα αναφερόταν στα σοσιαλιστικά/κομμουνιστικά ιδεώδη, όπου και να βρισκόταν, και η αγωνία του για τα κοινά δεν έπαυε ποτέ.
Στα «τσιγκλίσματα» των κοντινών του ανθρώπων δεν ήθελε και πολύ για να πάρει μπρος, να συζητάει, να κριτικάρει, να παίρνει θέση, να διηγείται ακούραστα τις εμπειρίες του, χωρίς όμως κανένα τουπέ και καμία αυτοαναφορικότητα. Ήταν από τη γενιά των αγωνιστών που βασανίστηκαν επί χούντας και βρέθηκε φυλακισμένος εκείνη την περίοδο. Οι ιστορίες του ατελείωτες… Και η διάθεσή του να τις μοιραστεί με όποια/ον ήθελε να τις ακούσει, επίσης.
Διατηρούσε πάντα σχέσεις με τους νεότερους και χαμογελούσαν και τα μουστάκια του, όταν συναντούσε οργανωμένο νεολαίο! Τα δεκάδες βιβλία που βρίσκονταν στις βιβλιοθήκες του ήθελε να γίνονται κτήμα των νέων και τα χάριζε απλόχερα. Σήμερα νιώθουμε τιμή που κάποια από αυτά υπάρχουν στα δικά μας ράφια. Καθένα από αυτά τα βιβλία, που έπεφτε στα χέρια μας, είχε διπλή σημασία. Εκτός από το περιεχόμενο του ίδιου του βιβλίου, μέσα στις σελίδες του συναντούσαμε μικρούς θησαυρούς! Μικρά αποξηραμένα λουλούδια ως σελιδοδείκτες, κομματικές σημειώσεις σε χαρτοπετσέτες και μικρά χαρτάκια.
Το σπίτι του Κώστα ήταν πάντα ανοιχτό και η όρεξη για συζήτηση, για τα παλιά και τα τωρινά, δεν έλειπε ποτέ. Συζητήσεις πάντα καλά φυλαγμένες στην καρδιά μας… Δίπλα του πάντα ο Ριζοσπάστης. Και η Μαίρη…
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το χαμόγελό του, όταν έπιανε στα χέρια του το νέο τεύχος της Βίδας και μας έλεγε με ανυπομονησία μικρού παιδιού «θα τη διαβάσω, μπράβο!». Ήταν από αυτή την πάστα των ανθρώπων που είχαν πάντα τις κεραίες ανοιχτές. Ανοιχτός σε συζητήσεις και αναλύσεις, πάντα κάτω από το δικό του πρίσμα, αυτό της ταξικής σκοπιάς. Με τον μοναδικό του τρόπο, ακόμα και τώρα στα μεγαλώματα, πάλευε για έναν κόσμο πιο δίκαιο.
Τον Κώστα Ζωγράφο θα τον θυμόμαστε ως τίμιο αγωνιστή και λαϊκό άνθρωπο. Θα μείνει για πάντα χαραγμένος στις μνήμες μας, ως ένας άνθρωπος που μας δίδαξε ότι την πολιτική σου ταυτότητα δε χρειάζεται να τη διατυμπανίζεις. Αρκεί να τη φωνάζει η στάση ζωής σου, η συμπεριφορά σου, οι αξίες που πρεσβεύεις… Όλο σου το είναι.
Στις σελίδες των βιβλίων, στους λαϊκούς αγώνες, στην πάλη για έναν δίκαιο κόσμο θα υπάρχει για εμάς ένα ακόμα όνομα να θυμόμαστε…
Ν. & Α.
Την Παρασκευή 14 Απριλίου, στις 11.50, αποχαιρετούμε τον Κ. Ζωγράφο στο αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας.