Μετά τις εικόνες ντροπής στο beach bar «Santa Marina Rhodes» στη Ρόδο με τον διάσημο σερβιτόρο λουόμενο να προσφέρει υπηρεσίες στο «σκληρό συνάλλαγμα» που χαίρεται τον ελληνικό ήλιο, κυκλοφόρησε ένα «κείμενο αλληλεγγύης» στο αφεντικό και την επιχείρηση από τους εργαζόμενους. Βασικά, για να το διατυπώσουμε καλύτερα, κυκλοφόρησε κείμενο αλληλεγγύης στο αφεντικό και την επιχείρηση από το… αφεντικό και την επιχείρηση!
Επειδή είμαστε προλετάριες και προλετάριοι και έχουμε δουλέψει στα κάτεργα της «βιομηχανίας του τουρισμού» και γνωρίζουμε τους νόμους που επικρατούν σε όλη την Ελλάδα γύρω από αυτό που ονομάζεται σεζόν, είμαστε οι τελευταίες/οι που θα πιστέψουμε ότι αυτή η ανακοίνωση γράφτηκε πρωτοβουλιακά και για να «αποκαλυφτεί η αλήθεια»…
Ας δούμε όμως κάποιες λέξεις που κόβουν σαν λεπίδι το αφήγημα της «επιχείρησης- οικογένεια» και ποιος είναι ο προσδιορισμός της στην πολιτική οικονομία της εντατικοποιημένης εργασίας και της εκμετάλλευσης που, θέλουν δε θέλουν, υπάρχει και είναι ταξική. Για παράδειγμα, από τη στιγμή που δεν μοιράζονται τα κέρδη ποιο είναι το κοινό όφελος; Κοινό όφελος έχουν οι συνεργάτες, αυτοί που μοιράζονται τα κέρδη. Μέσα στο κείμενο υπάρχει η λέξη όφελος που δεν χρησιμοποιείται από τους μισθωτούς ακόμα και τους καλοπληρωμένους, πόσο μάλλον σε ένα beach bar «που τρέχουν» όσοι εργάζονται σε εξαντλητικούς ρυθμούς. Ή δεν είναι έτσι;
Λέει το κείμενο μεταξύ άλλων που γράψανε οι «εργοδοτοποιημένοι εργαζόμενοι» ή οι «προλεταριοποιημένοι εργοδότες» που θυμίζει τα γνωστά meetings που μονολογεί ο εργοδότης της επιχείρησης και δίνει το πνεύμα της δουλειάς στους είλωτες:
«Το beach bar στο οποίο εργαζόμαστε, στελεχώνεται από νέους ανθρώπους στο οποίο οι περισσότεροι εργαζόμαστε ήδη πολλά χρόνια, έχουμε κέφι και διάθεση για δουλειά, μεταξύ μας επικρατεί φιλικό κλίμα και πνεύμα συνεργασίας για κοινό όφελος, παίρνουμε πρωτοβουλίες και μοιραζόμαστε ιδέες τις οποίες όλοι μαζί πραγματοποιούμε».
Που σημαίνει: εγώ το αφεντικό θέλω κέφι από όλους σας με ό, τι συνεπάγεται αυτό σε ένα beach bar, θέλω να δουλεύετε, δε θέλω μούτρα, χαμογελάστε και κάντε ότι μπορείτε έτσι ώστε να δημιουργηθεί αλέγκρο κλίμα στο μαγαζί (το φιλικό κλίμα που λέγαμε), όποιος δε δουλέψει και ξέρω καλά από τέτοια είμαι χρόνια στο κουρμπέτι δεν πληρώνεται και «φεύγει χθες» (το πνεύμα συνεργασίας κλπ). Ό, τι σας πω το κάνετε και ότι μου καρφώνεται στο κεφάλι το υλοποιείτε, δικό μου το μαγαζί, όποιος δε γουστάρει φεύγει… (αυτά για τις πρωτοβουλίες και τις ιδέες που όλοι μαζί υλοποιούν).
Γράφει παρακάτω η ανακοίνωση:
«Λειτουργούμε ως ομάδα, αντιμετωπίζουμε την εργασία μας σαν δική μας δουλειά και όλοι προσπαθούμε για το καλύτερο, ακριβώς επειδή έχουμε πολύ καλές συνθήκες εργασίας και καλές οικονομικές απολαβές. Η καλή διάθεσή μας βγαίνει προς τα έξω και την εισπράττουν οι επισκέπτες, πράγμα που προφανώς δεν θα συνέβαινε αν εργαζόμασταν σε «άθλιες συνθήκες» και αν ο εργοδότης μας μας εκμεταλλευόταν και μας βασάνιζε».
Αυτά τα λόγια είναι ο πόθος του κάθε αφεντικού. Είναι λόγια που σβήνουν κάθε έννοια ταξικής διεκδίκησης και παραδοχής ότι οι εργαζόμενοι-ες ζουν έναν εργασιακό παράδεισο και το αφεντικό είναι ο πιο «γαμάτος» εργοδότης. Αυτό είναι το μόνιμο φαντασιακό των εργοδοτών που η ταξική πάλη φυσικά δεν επιτρέπει να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και προσγειώνει τους εκμεταλλευτές σε πιο γήινες ατμόσφαιρες. Δηλαδή να δουλεύουν όλοι και όλες με το χαμόγελο στα χείλη και να πίνουν νερό στο όνομα του αφεντικού.
Ένα τέτοιο κείμενο όντως μπορεί να υπογράφηκε από τους εργαζόμενους της επιχείρησης όχι όμως και να γράφτηκε… Ξέρουμε τι θα συνέβαινε σε όποιον ή όποια δεν υπέγραφε το κείμενο στις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες της τουριστικής βιομηχανίας.
Τραμπουκιλίκια, ψυχολογική βία, μαύρες λίστες, απειλές, στραβοκοιτάγματα και δύσκολη ζωή στο beach bar. Διαφωνεί κανείς;
Ξέρουμε όταν πάνω σου υπάρχει ο πέλεκυς της εργοδοτικής πίεσης πως η σιωπή δεν είναι συνενοχή αλλά βία. Και η σιωπή των εργαζομένων ή και η υπογραφή τους ανήκει στο αφεντικό. Γιατί όλα ανήκουν στο αφεντικό, η επιχείρηση είναι δική του και τα εξαρτήματα είναι οι άλλοι. Λόγο έχει η επιχείρηση και αν μιλήσει ο εργαζόμενος μπορεί να φάει και μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση…
Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλο το κάδρο και ας μην προτρέχουν οι διάφοροι εξομαλυντές των «εργασιακών παραδείσων» να σκεπάσουν γρήγορα και πεταχτά σα τις γάτες τα περιττώματα με χώμα…