
80 χρόνια έχουν περάσει από τις 27 Γενάρη του 1945, όπου ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει το Άουσβιτς, το «στρατόπεδο του ολοκαυτώματος», στα εδάφη της κατεχόμενης Πολωνίας από τους Γερμανούς ναζιστές. 600.000 σοβιετικοί στρατιώτες και αντιφασίστες παρτιζάνοι έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση της Πολωνίας και ουσιαστικά όλης της Ευρώπης.
Οι φρικαλεότητες των ναζιστών από τη μία, αλλά και οι θυσίες και η αυταπάρνηση των εκατομμυρίων αντιφασιστών-στριών, κομμουνιστών/-στριών, των δημοκρατικών και προοδευτικών ανθρώπων όπου γης από την άλλη, θα σηματοδοτούν για πάντα τους δύο κόσμους που συγκρούονται.
Σήμερα, αυτή η επέτειος δεν μπορεί να μη ταξιδέψει το νου κάθε προοδευτικού ανθρώπου στη γεμάτη θυσίες και αυταπάρνηση Παλαιστίνη. Στον ηρωισμό ενός αντάρτη λαού που παλεύει για την απελευθέρωσή του. Που νικάει, με την ενότητα και με το όπλο στο χέρι, τον πανίσχυρο κατακτητή.
Οι εικόνες των αγκαλιασμένων απελευθερωμένων κρατουμένων του Άουσβιτς με τους Σοβιετικούς απελευθερωτές 80 χρόνια πριν, δεν μπορεί να μη φέρει σήμερα στο μυαλό του κάθε δημοκράτη τους Παλαιστίνιους κρατούμενους στα μπουντρούμια των σιωναζί, που με τη μεγαλειώδη νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης βρίσκονται ξανά ενωμένοι στη γη που τους ανήκει. Οι βιαιότητες, οι δολοφονίες αμάχων, τα εγκλήματα πολέμου των ναζί Γερμανών δεν μπορεί να μη συγκριθούν με το γενοκτονικό πόλεμο που διαπράττει σήμερα ο σιωναζιστικός στρατός.
Η ντόπια αστική τάξη ως φερέφωνο της σιωνιστικής κατοχής δεν έχει κανένα δικαίωμα να παριστάνει τους τιμητές των θυμάτων του Άουσβιτς. Οι προδοτικές πολιτικές της εξάρτησης στους ιμπεριαλιστές τούς θέτει στην υπηρεσία του πολέμου και των σφαγών. Είναι πρόκληση προς τον ελληνικό λαό, ο οποίος τάσσεται στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού, τα στεφάνια και τα «ενός λεπτού σιγή» δήθεν για τα θύματα των ναζί.
Η ιστορική μνήμη και η διατήρησή της μπορεί να γίνει όπλο στα χέρια όλων όσοι συνεχίζουν και σήμερα να παλεύουν για την λευτεριά και την ανεξαρτησία, που παλεύουν ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και τα τσιράκια του.