72 χρόνια από τη Νάκμπα, ο αγώνας συνεχίζεται από γενιά σε γενιά, μέχρι την οριστική απελευθέρωση της Παλαιστίνης

72 χρόνια από τη Νάκμπα, τη μεγάλη καταστροφή για το λαό της Παλαιστίνης, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ικανοποιεί με ταχύτατους ρυθμούς τους διακαείς πόθους των ισραηλινών κατακτητών. Μετά την αναγνώριση του συνόλου της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του κράτους του Ισραήλ το 2018, οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν ως νόμιμη την ισραηλινή κυριαρχία στα υψίπεδα του Γκολάν, εδάφη της Συρίας που κατέλαβε το Ισραήλ μετά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967. Τα εδάφη αυτά θεωρούνται από τον ΟΗΕ κατεχόμενα εδάφη. Οι ΗΠΑ έχουν δώσει το «πράσινο φως» για τους σιωνιστές, προκειμένου να συνεχίσουν λυσσαλέα, με εντατικότερους ρυθμούς, το ξεσπίτωμα των Παλαιστίνιων από τη Δυτική Όχθη, την επέκταση των εποικισμών, την όξυνση της πολιορκίας της Λωρίδας της Γάζας, το καθημερινό δολοφονικό όργιο και τα βασανιστήρια άμαχων Παλαιστίνιων. Το νέο σχέδιο “ειρήνευσης” της κυβέρνησης Τραμπ, που φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο “Συμφωνία του Αιώνα”, ανοίγει χωρίς περιστολές, διάπλατα το δρόμο για τον πλήρη εξανδραποδισμό του παλαιστινιακού λαού. Η προσάρτηση μεγάλου μέρους της Δυτικής Όχθης στο Ισραήλ, η αναγνώριση του συνόλου της Ανατολικής Ιερουσαλήμ σαν ισραηλινό έδαφος, η συγκρότηση ενός παλαιστινιακού κράτους-μαριονέτα, αφοπλισμένου και στο έλεος των σιωνιστών, είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία του.

72 χρόνια από τη Νάκμπα, το ελληνικό κράτος ενισχύει συνεχώς τους οικονομικούς, στρατιωτικούς, πολιτικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με το Ισραήλ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν και τώρα η κυβέρνηση ΝΔ, είναι συνένοχες στο διαρκές κατοχικό έγκλημα στην Παλαιστίνη. Ο Τσίπρας σε επίσκεψή του στο Ισραήλ δεν είχε κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσει ως «ιστορική πρωτεύουσα» του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ, υπογράφοντας το βιβλίο επισκεπτών του Προεδρικού Μεγάρου της χώρας, κατά τη συνάντησή του με τον ισραηλινό πρόεδρο Ρεουβέν Ρίβλιν, ενώ η κυβέρνηση Μητσοτάκη διευρύνει ακόμα περισσότερο την οικονομική συνεργασία της Ελλάδας με τους σιωνιστές συμμετέχοντας στην υλοποίηση του ενεργειακού αγωγού East Med, μετατρέποντας την χώρα σε άθυρμα της αμερικάνικης και ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής.

72 χρόνια από τη Νάκμπα, ο παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να αντιστέκεται και να ματώνει, καταβάλλοντας μεγάλο φόρο αίματος στο θυσιαστήριο της λευτεριάς. Δεκάδες χιλιάδες παλαιστίνιοι διαδηλωτές αψήφησαν για ένα χρόνο την τρομοκρατία των σιωνιστών και διεκδίκησαν το δικαίωμα στην επιστροφή (Αλάουντα στα αραβικά) στις πατρογονικές τους εστίες, από τις οποίες οι ίδιοι και οι πρόγονοί τους ξεριζώθηκαν με τη βία, διαδηλώνοντας στη «νεκρή ζώνη» που το Ισραήλ έχει επιβάλει εδώ και χρόνια στην πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας. Αυτοί οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» που αψηφούν τις σφαίρες των σιωνιστών παραδίδουν μαθήματα θάρρους, αυτοθυσίας και αποφασιστικότητας στους καταπιεσμένους λαούς όλου του κόσμου, είτε αυτοί ζουν στα δεσμά της κατοχής είτε στα δεσμά του καπιταλισμού και των μνημονίων, όπως εμείς. Εκατοντάδες νεκροί και χιλιάδες τραυματίες είναι το τίμημα της αντίστασης στην τρομοκρατία των ελεύθερων σκοπευτών του ισραηλινού στρατού. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η ιστορία του αγώνα των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που μάχονται την αποικιοκρατία, την κατοχή και τον ιμπεριαλισμό, δυνάμεις με τεχνολογική και στρατιωτική υπεροπλία, είναι μια ιστορία τεράστιων θυσιών σε βάθος δεκαετιών. Ο επαναστατικός αγώνας κρατάει δεκαετίες, με τη μια γενιά να παραδίδει τη σκυτάλη στην άλλη, μέχρι οι συνθήκες να είναι ευνοϊκές για την οριστική νικηφόρα μάχη για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Η ιστορία της Παλαιστινιακής Αντίστασης είναι αναπόσπαστο τμήμα του αγώνα της ανθρωπότητας στην πορεία της για την κοινωνική χειραφέτηση, και αποτελεί αναμφίβολα τεράστια παρακαταθήκη για όλα τα επαναστατικά κινήματα του πλανήτη. Απέναντι στη σιωνιστική προπαγάνδα, που με θράσος αναπτύσσεται σήμερα στη χώρα μας, οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού.

Η απώλεια της παλαιστινιακής γης. Στην τρίτη εικόνα οι Παλαιστίνιοι ήταν υπό τη διοίκηση της Ιορδανίας και της Αιγύπτου. Οι Εβραίοι στην ιστορική Παλαιστίνη, το 1872 αποτελούσαν το 4% του συνολικού πληθυσμού, το 1914-1918 το 10%, το 1931 στο 17% και το 1948 το 33%.

Στις όμορες με την κατεχόμενη Παλαιστίνη χώρες, στην Ιορδανία, την Αίγυπτο, το Λίβανο, τη Συρία σχηματίστηκαν μαζικοί προσφυγικοί καταυλισμοί για να στεγάσουν τους ξεκληρισμένους Παλαιστίνιους. Στους καταυλισμούς αυτούς συγκεντρωνόταν το κατεξοχήν πληβειακό κομμάτι των Παλαιστινίων, που έμελλε να παίξει το σημαντικότερο ρόλο στην Παλαιστινιακή Επανάσταση που θα ξεσπούσε. Ακολούθησαν τα μεγάλα επαναστατικά γεγονότα στην Ιορδανία, αρχές του 1970, και στη συνέχεια στο Λίβανο, μέχρι το 1982. Το παλαιστινιακό κίνημα αναμετρήθηκε διαδοχικά με τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, τον στρατό του βασιλιά Χουσεΐν στην Ιορδανία, τους ακροδεξιούς Λιβανέζους (φαλαγγίτες) και τους σιωνιστές που εισέβαλαν το 1982 στο Λίβανο. Ακολούθησε η εξέγερση του παλαιστινιακού λαού στα εδάφη της Παλαιστίνης, με την πρώτη Ιντιφάντα το 1987 και τη δεύτερη Ιντιφάντα το 2000.