50 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι ο λαός μας και το κίνημα που πρέπει να παλέψει για Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία, να παλέψει για Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό/Κομμουνισμό. Όλα τα ζητήματα που τέθηκαν από τους εξεγερμένους του ΄73 είναι μπροστά μας και σήμερα, σε μια οξυμένη από όλες τις απόψεις περίοδο. Οι νεκροί του Πολυτεχνείου φωνάζουν μέχρι σήμερα ενάντια σε όσους επί 50 χρόνια θέλησαν να θάψουν και να ξεχάσουν την εξέγερση του ΄73 και να την κάνουν μια άνευρη γιορτούλα εθνικής ενότητας για την άρχουσα τάξη. Δεν τους πέρασε αυτή η παραχάραξη.
Στις μεταπολιτευτικές συνθήκες, η επέτειος του Πολυτεχνείου έπαιρνε αντιιμπεριαλιστικά- αντιαμερικανικά χαρακτηριστικά από τις λαϊκές μάζες και δεν έπαψε να μπολιάζεται με τον εξεγερτικό χαρακτήρα της πάλης ενάντια στη ντόπια αστική τάξη. Τρία ονόματα θα μείνουν να θυμίζουν την αστυνομική βαρβαρότητα επί κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και θα μνημονεύονται πάντα από το αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό κίνημα στη χώρα μας: Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς.
Ποιοι ήταν αυτοί που προσπάθησαν να ξεμπερδέψουν με την αντιιμπεριαλιστική αυτή επέτειο; Ποιον ενοχλούσε η συσπείρωση ανθρώπων έξω και μέσα στο Πολυτεχνείο, το μοίρασμα προκηρύξεων από τις οργανώσεις και τα συνδικάτα, οι ζυμώσεις, η ιδεολογική διαπάλη στις γραμμές των «από κάτω», το νόημα που κάθε φορά έπαιρνε η διαδήλωση ανάλογα την συγκυρία; Μα φυσικά τα αμερικάνικα συμφέροντα και την ντόπια αστική τάξη. Οι ΗΠΑ και τι δεν χρησιμοποίησαν, για να γίνουν στα μάτια των λαϊκών μαζών πιο αρεστοί. Τα κόμματα της δεξιάς και τι δεν έκαναν, για να αποκρύψουν τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα των αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Δεν κατάφερναν πολλά· το «φονιάδες των λαών αμερικάνοι» φωναζόταν χρονιά τη χρονιά από τους αγωνιστές του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
Το ΠΑΣΟΚ μετά το 1981 ήρθε να απονοηματοδοτήσει την επέτειο του Πολυτεχνείου και έβαλε το λιθαράκι του από σοσιαλδημοκρατική θέση. Προσπάθησε να την αφυδατώσει από τα εξεγερτικά της χαρακτηριστικά, να τη μετατρέψει σε μια ακίνδυνη γενικόλογη γιορτή. Παρά την πασοκική προσπάθεια οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες ανταπαντούσαν στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς: «Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική», κρατώντας το πνεύμα της εξέγερσης ζωντανό.
Στα ύστερα, τη σκυτάλη της αποδόμησης του εξεγερτικού χαρακτήρα του Πολυτεχνείου την πήραν άλλοι. Η μεταμοντέρνα αριστερά της νέας σοσιαλδημοκρατίας και των μεταευρωκομμουνιστών. Ως εφεδρεία του συστήματος δούλευαν «δίπλα» στα κινήματα, ιδεολογικός και πολιτικός πυροσβεστήρας υπέρ του Κεφαλαίου και του Ιμπεριαλισμού. Αυτοί που, ως ΣΥΡΙΖΑ και κυβερνώσα αριστερά, πέρασαν το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο και δούλεψαν για τις ΗΠΑ και την ντόπια αστική τάξη ενάντια στον εργαζόμενο λαό και την εργατική τάξη. Οι ίδιοι που κατέθεταν στεφάνια και τραγουδούσαν Θεοδωράκη όπως και οι προηγούμενοι υπάλληλοι της καπιταλιστικής εξουσίας.
50 χρόνια μετά, οι πύλες του Πολυτεχνείου ακόμα φωνάζουν: το μακιγιάζ βγήκε από «φίλους» και εχθρούς, οι γραμμές είναι δύο. Ο αγώνας και η λαϊκή πάλη από τη μία, ο συμβιβασμός και η υποτέλεια από την άλλη. Οι Ελλάδες συνεχίζουν να είναι δύο…
Η ντόπια αστική τάξη είναι εναρμονισμένη πλήρως με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα έχοντας παραδώσει γη και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές πάτρωνες. Όλο το κομματικό σύστημα είναι εξαρτημένο από τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, που μιλούν τη γλώσσα των ιμπεριαλιστικών projects. Η χώρα έχει μετατραπεί σε μια τεράστια μπανανία, για να κερδοφορεί η «βαριά βιομηχανία του τουρισμού». Όλος ο προσανατολισμός της οικονομίας στοχεύει στην «ταϋλανδοποίηση» της Ελλάδας. Παράλληλα, ως λακές της λυκοσυμμαχίας και των ιμπεριαλιστών, το ντόπιο πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης είναι συνεχώς με το «χέρι ψηλά» να πάρει καμιά εργολαβία σε ό, τι του ζητηθεί.
Η αστική τάξη είναι στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και αυτό γίνεται άκρως επικίνδυνο για τον λαό μας. Η χώρα μας ανά πάσα στιγμή μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πιόνι στο ιμπεριαλιστικό σφαγείο και στη γενίκευση του πολέμου.
Ήδη η επίσημη θέση της Ελλάδας ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό και την αντίστασή του στην κατοχή και στο πλευρό των κατοχικών μακελάρηδων σιωνιστών δείχνει με ποιους συντάσσεται και ποιους υποστηρίζει. Μια θέση πραγματικά ενάντια στη θέληση του ελληνικού λαού, που συντάσσεται με την παλαιστινιακή αντίσταση και τη λευτεριά της Παλαιστίνης.
Βρισκόμαστε μέσα σε ένα ολοένα και πιο ολοκληρωτικό ιμπεριαλιστικό σφαγείο, μέσα σε διαλυμένες χώρες και κύματα περιπλανώμενων προσφύγων, σε μια καθημερινή γενικευμένη στρατιωτικοποίηση, που ακολουθεί τη λογική «όλοι εναντίον όλων», και με τους ιμπεριαλιστές έτοιμους να ρίξουν την «τελική» ζαριά του ξαναμοιράσματος του πλανήτη και των σφαιρών επιρροής. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι που ο λαός μας έχει να αντιπαλέψει την ντόπια αστική τάξη και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
Ο πόλεμος είναι μπροστά μας. Η φτώχεια και η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι καθημερινή για την εργατική τάξη του τόπου μας. Η ανεργία κατασπαράσσει τη νεολαία. Η αμορφωσιά τείνει να επιβληθεί ως κανονικότητα. Η χρήση ναρκωτικών και η διαρκής υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής χαρίζεται απλόχερα από τους «από πάνω». Η εντατικοποίηση για να βγει η παραγωγή, οι χαμηλοί μισθοί, τα πετσοκομμένα δικαιώματα και οι εργοδοτικές δολοφονίες στους χώρους δουλειάς είναι το καθημερινό πεδίο που παλεύει το προλεταριάτο για να βγει το μεροκάματο.
Η γυναίκα εργαζόμενη βιώνει τριπλή εκμετάλλευση από τους ιμπεριαλιστές, την ντόπια αστική τάξη και την πατριαρχική οπισθοδρόμηση που προσπαθούν να της επιβάλουν.
Το πολυεθνικό προλεταριάτο παράγει σε συνθήκες όλο και πιο φασιστικοποιημένες χωρίς δικαιώματα, έτσι ώστε να είναι φοβισμένο, υπάκουο και υποταγμένο. Χύνει το αίμα του μέσα και έξω από τα κάτεργα, για να πλουτίζουν τα παράσιτα και οι κοκότες της μπουρζουαζίας.
Η προλεταριακή νεολαία θέλουν να οδηγηθεί πάση θυσία στον δρόμο της καπιταλιστικής αλλοτρίωσης, των μεταμοντέρνων αντιδραστικών θεωριών της ταυτότητας, των οπαδικών μαντριών, της κοινωνικής αδιαφορίας, των κανιβαλικών κυκλωμάτων και της παραοικονομίας. Όπου αλλού εκτός από την επαναστατική πολιτική και τον ταξικό δρόμο της ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
50 χρόνια μετά, τα αντιφασιστικά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου, που κυριάρχησαν στις εργατολαϊκές μάζες του τότε, είναι πολλαπλά επίκαιρα για το προλεταριάτο και τις λαϊκές μάζες του σήμερα.
Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η ταξική εκμετάλλευση όχι μόνο συνεχίζουν να υπάρχουν για τον λαό μας αλλά είναι ακόμα πιο ανυπόφορες. Η αδυσώπητη ακρίβεια, τα υψηλά νοίκια, η τεράστια ανεργία, το διαλυμένο ΕΣΥ, οι πετσοκομμένες συντάξεις, το ρίξιμο των ΑΜΕΑ στον Καιάδα, η καθημερινή βία στους αδύνατους, η ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη εργασία, η κατάθλιψη και οι αυτοκτονίες χιλιάδων συμπολιτών μας σε όλη την Ελλάδα είναι λίγα από την καθημερινή ζωή του λαού μας.
Δεν πάει άλλο.
Ταξική αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική Οργάνωση- Οργάνωση- Οργάνωση: ο δρόμος που εμείς προτείνουμε στο προλεταριάτο.
50 χρόνια μετά διαδηλώνουμε ενάντια στους Ιμπεριαλιστές και την ντόπια αστική τάξη, διαδηλώνουμε για τον Παλαιστινιακό λαό. Ζήτω η ηρωική αντίστασή του!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Έξω οι βάσεις του θανάτου!
50 χρόνια μετά διαδηλώνουμε στη μνήμη όλων όσοι έβαλαν το λιθαράκι τους, για να ανοίξει ο δρόμος για μια Ελλάδα λεύτερη από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την ταξική εκμετάλλευση και βρέθηκαν εκεί που η συνείδηση τους τραβούσε. Στις διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις, στα οδοφράγματα. Απέναντι από τις αύρες και τα τανκς. Εκεί που η συντροφική ενότητα και η λαϊκή πάλη έφτιαξε ανθρώπους αγωνιστές και αγωνίστριες και διαμόρφωσε μια άλλη πάστα ανθρώπων χωρίς ποτέ να ζητήσουν αξιώματα και μετάλλια. Λαϊκοί αγωνιστές και αγωνίστριες που μας κλείνουν το μάτι, σιωπηλοί και χαμογελαστοί. Χωρίς τα μεγάλα λόγια και τα «ηρωικά κατορθώματα» κατόπιν εορτής, που μας χόρτασαν οι μεταπολιτευτικοί ψευτοαριστεροί σαλτιμπάγκοι.
Για κείνες και κείνους και φέτος στον δρόμο. Φόρος τιμής στα παιδιά του λαού που έχυσαν το αίμα τους για ανώτερα ιδανικά. Η πύλη του Πολυτεχνείου φωνάζει: να μη ζήσουμε σαν δούλοι… Να οργανωθούμε, να ξεσηκωθούμε.