Φέτος, ενόψει της επετείου του Πολυτεχνείου του 1973, θα αποπειραθούμε να κάνουμε γραπτά (έτσι ώστε να μείνει) ότι είχε κατακτηθεί ως κουλτούρα στα λεγόμενα «πηγαδάκια» που άνθισαν στο κίνημα ως ζωντανός οργανισμός διαλόγου. Τα «πηγαδάκια» ήταν η πάλη γραμμών, το «πού πάμε», η φωνή των οργανώσεων στο να πάρουν με το μέρος τους νεολαίους και εργάτες, ένα κινηματικό πεδίο διαπάλης.
49 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν φτάνουν μόνο τα «κούφια» Ζήτω, οι κραυγές δήθεν καθαρότητας περί λαϊκής αντίστασης στο σήμερα και λοιπές υπερκομμουνιστικές και ούλτρα αντιιμπεριαλιστικές θεατρικές παραστασούλες. Όχι μόνο δεν φτάνουν μα ήταν οι αριστεριστές του τίποτα (κυρίως φοιτητόπουλα) που το εξαντλήσαν το ζήτημα τις προηγούμενες δεκαετίες εκφυλίζοντας την εξεγερτική του διάσταση με ποζερίστικες λογικές ανυπόμονων μικροαστών που καθώς μεγάλωναν τους έμεινε η επέτειος ως «παραδοσιακό ραντεβού» και μετά «κρασάκι και αντάρτικα».
Η εξέγερση δεν είναι μουσείο. Οι ταξικές μάχες δεν είναι θέαμα. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά προχωρά… Και για να μπούμε στο «ψητό», 49 χρόνια μετά πώς προχωράμε τιμώντας τους εξεγερμένους του 73; Οι αντιιμπεριαλιστές για να είναι αντιιμπεριαλιστές σήμερα πρέπει να είναι ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σύστημα συνολικά;
Τιμούν την εξέγερση του 73 οι φιλοιμπεριαλιστές που στηρίζουν σιωπηρά ή και φωναχτά («νίκη στα όπλα του Ντομπάς») τον ρώσικο ιμπεριαλιστή εισβολέα στην Ουκρανία; Τιμούν την εξέγερση του 73 οι ευρωαριστεροί των μακελάρηδων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ; Τιμούν την εξέγερση του 73 οι αριστεροί που υποτάχθηκαν στα κονκλάβια του ιμπεριαλισμού και θέλησαν να διαχειριστούν τον ελληνικό καπιταλισμό την ώρα που μύριζαν κοινωνική εξέγερση οι δρόμοι; Τον καιρό των μνημονίων και των λαϊκών συγκρούσεων;
Τιμούν την εξέγερση του 73 όσοι με τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματά τους έκαναν τα πάντα για να αφαιρέσουν την κεντρικότητα του προλεταριάτου ως επαναστατικό υποκείμενο και να φορέσουν το σομπρέρο των «κινημάτων» και των «ταυτοτήτων»; Τιμούν την εξέγερση του 73 όσοι την ανεξαρτησία και τον αντιιμπεριαλισμό την εννοούν ως αντιαμερικανισμό με αλλαγή πάτρωνα; Τιμούν την εξέγερση του 73 όσοι και όσες κάνουν ότι μπορούν για να υποταχτεί ο λαός μας στο «μικρότερο κακό» είτε είναι καπιταλιστική διαχείριση είτε ιμπεριαλιστής; Τιμούν την εξέγερση του 73 όσοι επί 49 χρόνια υποτάσσονται στα παραβάν σέρνοντας και τις εργατολαϊκές μάζες σε αυτό το πανηγύρι για να αλλάξει δήθεν ο συσχετισμός;
Τιμούν την εξέγερση του 73 οι ουρές της σοσιαλδημοκρατίας και όσοι της έδωσαν χώρο και στήριξη για να κυβερνήσει και να καταπιέσει και αυτή την εργατική τάξη; Τιμούν την εξέγερση του 73 αυτοί που έσπειραν αυταπάτες ότι διορθώνεται η καπιταλιστική βαρβαρότητα, ειδικότερα σε μια περίοδο σήψης και κρίσης του συστήματος; Τιμούν την εξέγερση του 73 αυτοί που μιλούσαν για ελληνικό ιμπεριαλισμό και έθαβαν το τεράστιο ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της αμερικανοκρατίας στη χώρα δημιουργώντας πολλά προβλήματα και συγχύσεις στην ιδεολογική και πολιτική κατάρτιση της προλεταριακής νεολαίας;
Ερωτήματα για συζήτηση. Ερωτήματα που θέτουμε στις ζυμώσεις εντός κινήματος. Οι θέσεις μας στο κίνημα γνωστές ειδικά για το καυτό ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής συσπείρωσης σε μια φάση πολεμικής αναμέτρησης και ξαναμοιράσματος του πλανήτη από τους ιμπεριαλιστές. Η ενότητα θα έρθει μόνο μέσα από τον διαχωρισμό. Ο δρόμος για την ανεξαρτησία και τον σοσιαλισμό είναι μακρύς και δύσκολος. Το κίνημα, το προλεταριάτο, ο λαός μας ας βγάλει τα συμπεράσματά του και ας επιλέξει πολιτικούς συμμάχους και πολιτικούς αντιπάλους.
Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσείο…
Γράφαμε και συνεχίζει να είναι η φωνή μας τέτοιες μέρες:
Για κείνους που δεν ήθελαν να μιλήσουν, για κείνες που δεν ήταν «κάποιες», για τη γενιά που έκανε το χρέος της, κρατώντας τη σκυτάλη του αγώνα από τις προηγούμενες γενιές.
Για τη φοιτητική νεολαία προερχόμενη από τα αγροτόπαιδα και την εργατιά που σήκωσε ανάστημα στην στρατιωτικοφασιστική χούντα και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και συμμετείχε στην εξέγερση του 1973 μέσα στην στρατιά των «ανώνυμων και ταπεινών» του λαού μας. Για αυτούς και αυτές που χωρίς ποτέ να κραυγάσουν τη συμμετοχή τους στα «μεγάλα γεγονότα» των μετέπειτα ηγετίσκων σήκωσαν στις πλάτες τους τη λαϊκή αντίσταση με αυταπάρνηση και σθένος.
Για όλες και όλους που έβαλαν το λιθαράκι τους για να ανοίξει ο δρόμος για μια Ελλάδα λεύτερη από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την ταξική εκμετάλλευση και βρέθηκαν εκεί που η συνείδηση τους τραβούσε. Στις διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις, στα οδοφράγματα. Απέναντι από τις αύρες και τα τανκς. Εκεί που η συντροφική ενότητα και η λαϊκή πάλη έφτιαξε ανθρώπους αγωνιστές και αγωνίστριες και διαμόρφωσε μια άλλη πάστα ανθρώπων χωρίς ποτέ να ζητήσουν αξιώματα και μετάλλια. Λαϊκοί αγωνιστές και αγωνίστριες που μας κλείνουν το μάτι, σιωπηλοί και χαμογελαστοί, χωρίς τα μεγάλα λόγια και τα «ηρωικά κατορθώματα» κατόπιν εορτής που μας χόρτασαν οι μεταπολιτευτικοί ψευτοαριστεροί σαλτιμπάγκοι…
Για κείνες και κείνους και φέτος στο δρόμο φόρος τιμής στα παιδιά του λαού που έχυσαν το αίμα τους για ανώτερα ιδανικά. Η πύλη του Πολυτεχνείου φωνάζει: να μη ζήσουμε σα δούλοι… Να οργανωθούμε, να ξεσηκωθούμε…