Μια ζεστή και συντροφική βραδιά πραγματοποιήθηκε στις 18/10 στα γραφεία της Βίδας για τα εικοσάχρονά της με πλούσιο μουσικό ρεπερτόριο από τους Υπεραστικούς.
Από την πλευρά της Βίδας διαβάστηκε ένας σύντομος χαιρετισμός που παραθέτουμε με την υπόσχεση οτι ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο συνεχίζεται…
Γεια σε όλες και όλους,
Ευχαριστούμε που μας τιμάτε με την παρουσία σας. Ευχαριστούμε τους συντρόφους μας τους Υπεραστικούς, όλους και όλες που βοήθησαν για αυτήν τη βραδιά.
Φτάσαμε λοιπόν να γιορτάζουμε τα 20 χρόνια της Βίδας. Αν ρωτούσαμε μια χούφτα εικοσάχρονων πάνω κάτω συντρόφων τον Οκτώβριο του 2005 ότι μετά από είκοσι χρόνια θα γιορτάζουν μια εικοσαετία οργανωμένης συμμετοχής στο ταξικό ανταγωνιστικό κίνημα, ίσως γελούσαν…
Σήμερα κοιτάμε ανάμεσά μας πολλούς και πολλές από τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας που έδωσαν την πολιτικο-ιδεολογική μάχη για να μετατραπεί η Βίδα σε μια οργάνωση που αγωνίζεται ως τμήμα της εργατικής τάξης ενάντια στη ντόπια αστική τάξη και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
Η εικοσάχρονη αυτή πορεία μέσα στο κίνημα και σε κάθε έδαφος που ξεσπούσε σύγκρουση συμφερόντων έβρισκε τη Βίδα να στέκεται με την πλευρά του ταξικού συμφέροντος, της αντικαπιταλιστικής και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
Η Βίδα προσπάθησε να γίνεται η φωνή της καταπιεσμένης εργαζόμενης, η φωνή των απόκληρων, η φωνή της εργατικής τάξης και του φτωχού μεροκαματιάρη, του εργατοϋπαλλήλου, του μετανάστη, όλων των υποκειμένων που συνθλίβει το ιμπεριαλιστικό σύστημα και ρουφά ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.
Η πολιτική ωρίμανση, η ιδεολογική ζύμωση και η μελέτη της πολιτικής οικονομίας μέσα σε μια σύνθετη περίοδο πολιτικής θύελλας και αντιθέσεων μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα έχει καταγραφεί στις τρείς περιόδους της Βίδας. Στην Τρίτη περίοδο είναι που η Βίδα χτίστηκε ως οργάνωση με τελείως διαφορετική δομή περνώντας μέσα από διάφορα οργανωτικά στάδια για να καταλήξει στη σημερινή μορφή της.
Σήμερα λοιπόν είναι μια μέρα γιορτής, μια μέρα συντροφικότητας (μια νύχτα για την ακρίβεια). Μόλις ξεκινήσουν τα όργανα θα έρθουν στις μνήμες μας όλα εκείνα που μας δυνάμωσαν, μας έδωσαν έμπνευση και θάρρος, ελπίδα και καρτερικότητα, υπομονή και πίστη. Οι απώλειες των συντρόφων και των συντροφισσών μας, οι μάχες που δώσαμε στις δουλειές μας, οι μάχες μέσα στο μητροπολιτικό καμίνι, οι αγωνιστικές στιγμές «χωρίς καβάτζα καμιά», η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη και τα οδοφράγματα που μας σημάδεψαν και μας έμαθαν αυτό που από μικροί αγαπήσαμε: «ένας για όλους και όλοι για έναν»…
Ζήτω η εργατική τάξη!
Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός!
Κάτω το Κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!