«Μπίλια φίλε μας, δυναμικέ προλετάριε, γιγάντια ψυχή σε ευχαριστούμε για όλα όσα έκανες και δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Με μια υπόσχεση. Ότι θα συνεχίσουμε να ανεμίζουμε τις κόκκινες σημαίες, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την εργατική τάξη και για μια κοινωνία πραγματικά ανθρώπινη, την σοσιαλιστική. Ενάντια στη σήψη, τη σαπίλα και τα αδιέξοδα που γεννάει ο καπιταλισμός που είναι ο Μεγάλος Ηθικός Αυτουργός…».
Έτσι κλείναμε πέρσι τον αποχαιρετισμό μας στον μαχητικό προλετάριο Άγγελο Τ. “Μπίλια”. Πέρασε ένας χρόνος χωρίς τον Μπίλια και θα θέλαμε τόσα να του πούμε για όσα μας ένωναν αλλά και να αλληλοπειραχτούμε μόνο και μόνο για να δούμε τα χαμογελαστά του μάτια…
Από τα υψώματα της Πετρούπολης, της γειτονιάς που μεγάλωσε, συγγενείς και φίλοι συγκεντρωθήκαμε (8/12) στο νεκροταφείο και με συγκίνηση ήπιαμε στη μνήμη του ένα ποτήρι κόκκινο κρασί Ζίτσας στο πατρικό του…
Κοιτώντας την Αθήνα από ψηλά και δίπλα στους αγαπημένους του ανθρώπους μαλάκωσε η θλίψη μας, χαρούμενοι που τον γνωρίσαμε και συμπορευτήκαμε μαζί του.